Η ΔΗΜ.ΑΡ και ο Κουβέλης χάνουν την μάχη με το χρόνο

Έγραφα στις 6 Απριλίου σ΄αυτή την ιστοσελίδα ότι:  «....Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να υλοποιήσουμε τις διακηρύξεις μας και να απαλλαγούμε από την κακή μας κληρονομιά. Αλλά αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε! Κι ας ματώσουμε…γιατί πάντα θα θέλουμε να είμαστε η αριστερά της προσφοράς και της θυσίας… όπως τα παλιά καλά χρόνια της ανιδιοτέλειας της πολιτικής...»

Πιστεύοντας ότι αξίζει ακόμα τον κόπο να συνεχίσουμε την προσπάθεια για ένα "άλλο κόμμα" και για μια "άλλη αριστερά", την αριστερά της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς και της θυσίας, γιατί αυτήν την αριστερά έχει ανάγκη ο τόπος σήμερα, όσο ίσως ποτέ πριν στα χρόνια της νεότερης ιστορίας, την σύγχρονη αριστερά που ανοίγεται στην κοινωνία της εργασίας και της παραγωγής, και όχι την αρτηριοσκληρωτική αριστερά υποστηρικτή των συντεχνιών και του παρασιτικού κρατικοδίαιτου βολέματος, αναδημοσιεύω σήμερα την  παρέμβαση του Πολυβώτη

αναδημοσίευση από το blog Πολυβωτης

Ο Κουβέλης χάνει τη μάχη με το χρόνο

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια σήμερα να συνεννοείται μόνο με αριστερούς.

Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν μέσα σε μία μικρή κοινότητα αριστερών όταν δημιουργήθηκε η Δημοκρατική Αριστερά, φάνηκε να βρίσκουν ευρύτερο ακροατήριο πριν τις δημοτικές εκλογές, τότε που σε μία κίνηση θαρραλέα και με εξαιρετική αίσθηση των προσδοκιών της κοινωνίας ο Φώτης Κουβέλης πρότεινε για δημάρχους Αθήνας και Θεσσαλονίκης δύο ανθρώπους που θα ανέτρεπαν καθεστώτα δεκαετιών και θα έδιναν μία άλλη πνοή στην πολιτική ζωή. Δυστυχώς, η πορεία του κόμματος έκτοτε ακολουθεί, με αυξανόμενους ρυθμούς, την «αριστερή πεπατημένη» — από ένα συνέδριο με λίστες και οπαδιλίκι μέχρι τις πρόσφατες, άνευ περιεχομένου, ακροβατικές ανακοινώσεις για την οικονομία.

Ταυτόχρονα, ο κοινωνικός αναβρασμός είναι μεγάλος και πολυάριθμοι μέτοχοι του δημοσίου λόγου απευθύνουν απελπισμένες εκκλήσεις για την ανάδειξη μίας δύναμης που θα ανατρέψει τη «μοιρασιά» της μεταπολίτευσης, τη στιγμή που αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο η απροθυμία της κυβέρνησης να το πράξει. Όπως θα εξηγήσω παρακάτω, οι προϋποθέσεις για να σχηματιστεί μία τέτοια πολιτική δύναμη υπάρχουν· ας ξεκαθαρίσει λοιπόν η ηγεσία της ΔΑ αν ενδιαφέρεται να παίξει έναν τέτοιο ρόλο (δυστυχώς, μιλάω για «ηγεσία» και έβαλα στον τίτλο τον Κουβέλη, διότι δεν έχω πεισθεί ότι μετράει η γνώμη κανενός άλλου από μίας χούφτας ατόμων), και αν όχι ας μας το πει ώστε να αναζητήσουμε αλλού τη λύση.

Για πολλούς από εμάς η κρίση έχει ανατρέψει, ίσως όχι τόσο πολύ τις απόψεις μας αυτές καθαυτές, αλλά σίγουρα τις ιεραρχήσεις και τις προτεραιότητες. Έχουμε συνειδητοποιήσει, λόγου χάρη, ότι σε όλο το φάσμα από αριστερά προς τα δεξιά υπάρχουν άνθρωποι που υπερασπίζονται λυσσαλέα τα άδικα προνόμια ορισμένων κοινωνικών ομάδων, είτε αυτές είναι τα λεγόμενα «ρετιρέ» των ΔΕΚΟ είτε οι σύλλογοι των δικηγόρων, μηχανικών και άλλων «ευγενών» επαγγελμάτων. Έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο είναι να επιβληθεί οποιαδήποτε αλλαγή σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες και, επομένως, πόσο αναγκαία είναι η συμμαχία ενός όσο το δυνατό ευρύτερου φάσματος δυνάμεων προκειμένου να περάσουν ορισμένες αλλαγές. Έχουμε βρεθεί σε πολλές συζητήσεις να συμφωνούμε περισσότερο με τους δεξιούς παρά με τους αριστερούς συνομιλητές, και νομίζω ότι έχουμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε ότι μ'όλες τις διαφορές απόχρωσης και γλώσσας, μπορεί να λέμε πολύ παρόμοια πράγματα με ορισμένους από τους πρώτους. Ένα απλό παράδειγμα: πολλοί ομνύουν στο δεξιό φιλελευθερισμό επειδή βλέπουν τις αποτυχίες του κράτους, δεν ανέχονται τα λεφτά των φορολογούμενων να σπαταλώνται, και πιστεύουν ότι με τη μεταβίβαση ορισμένων κομματιών του κράτους στον ιδιωτικό τομέα θα λυθεί ο γόρδιος δεσμός της διαπλοκής και της αργομισθίας. Άλλοι, αριστερά σκεπτόμενοι, βλέπουν στις αποτυχίες του κράτους την προδοσία του κοινωνικού συμβολαίου και την ιδιοποίηση από ορισμένες κοινωνικές κατηγορίες των Δημοσίων Αγαθών· και ελπίζουν σε μία επανίδρυση του κράτους που θα το απαλλάξει από όλα αυτά τα δεινά. Εκ πρώτης όψεως, οι δύο απόψεις διαφέρουν πολύ στο δια ταύτα· ποια υπηρετεί καλύτερα το λαϊκό συμφέρον; Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα ποια είναι η χειρότερη λύση από την άποψη του λαϊκού συμφέροντος: Η χειρότερη λύση είναι η διατήρηση της τωρινής κατάστασης, όπου πληρώνουμε ακριβά για δημόσια αγαθά που δεν έχουμε — αυτό δηλαδή που υποδεικνύει επί της ουσίας ο Τσίπρας με το φιλαράκι του τον Παπασπύρο και τους υπόλοιπους του ΠΑΣΟΚ που θέλει να μαζέψει στο κόμμα. Τώρα, μια πιο προσεκτική παρατήρηση θα δείξει ότι οι δύο απόψεις που αναφέρθηκαν δε διαφέρουν δα και τόσο πολύ, διότι καμία δεν εξηγεί λεπτομερώς με ποιον τρόπο, ιδιωτικό ή δημόσιο, θα καταλήξουν τα αγαθά στο λαό. Σε περιόδους ευμάρειας θα μπορούσαμε να συζητάμε περί των διαφορετικών προσεγγίσεων επί μακρόν. Σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, το μόνο που έχει σημασία είναι ο κοινός παρονομαστής: η σημερινή κατάσταση των προνομίων και του διεφθαρμένου κράτους πρέπει να ανατραπεί ριζικά.

ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ‘ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ’

Με τη συμπλήρωση δύο χρόνων 

από το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη

σας καλούμε τη 

 Δευτέρα 30 Μαΐου στις 9.00 το βράδυ για 

Ένα ποτό στη μνήμη του Μιχάλη

Η εκδήλωση θα γίνει στο  

ΑΘΗΡΙ, Πλαταιών 15, Κεραμεικός

Η Επιστημονική Επιτροπή του Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού ‘Μιχάλης Παπαγιαννάκης’

Η κυρία με τη σκούπα

της Ελένης Κουκούλη από την Κόκκινη Πιπεριά

"Να καει να καει το μπουρδελο η βουλη". Τι μας λες κυρια μου; Σε ποια δημοσια υπηρεσια δουλευετε ειπατε; Και ποτε διοριστηκατε; Ποιος βουλευτης μεσολαβησε; Πηγατε με συμβαση η με την αξια σας; Ψηφιζατε ανελλειπως τον ενα η τον αλλο, αναλογα με τις προσδοκιες σας για διορισμους και ρουσφετια; Προτιμησατε την εκδρομουλα πακετο με την άδεια για εκλογες και την αποχή από την κάλπη και τωρα διαμαρτυρεστε; Αναθρεψατε ολους αυτους τους μεγαλους πολιτικους ανδρες, τους κανακεψατε, τρεξατε σε πλατειες και αεροδρομια κολακεψατε, φιλησατε κατουρημενες ποδιες, ανεβασατε και κατεβασατε ανδρεικελα και τωρα;
Τωρα χουντα ή δικτατορια του προλεταριατου ζητατε. Οχι βουλη οχι δημοκρατια. Κι εγω, που πηγα κοντρα στο ρευμα, που ψηφιζα ανελλειπως με γνωμωνα τα συμφεροντα των πολλων οπως πιστευα και οχι τα δικα μου, που δεν πλουτισα, που φανηκα ταπεινη και προσπαθησα καθε φορα να επιδειξω κοινωνικη ευθυνη, που δεν λερωσα, δεν εκλεψα, δεν πηρα τη σειρα κανενος, που ολη μου τη ζωη προσπαθησα με συνεπεια να μη ζω σε βαρος αλλων ανθρωπων, που ηλιθιωδως εμαθα και τα παιδια μου να μην σκεφτονται το τομαρακι τους αλλα να προσπαθουν να λειτουργουν μεσα στο συνολο και για το κοινο καλο, εγω, τωρα, πρεπει να αλλαξω χωρα;

Συνένοχοι

Όταν, μπροστά στις συγκλονιστικές και κρίσιμες στιγμές που βιώνει η χώρα, την αποκάλυψη των συνεπειών του διαρκούς πολιτικοοικονομικού εγκλήματος των τελευταίων δεκαετιών, η συνείδηση έρχεται αντιμέτωπη με τις επόμενες γενιές που θα πληρώσουν, χωρίς να φταίνε, την ακολασία της καταναλωτικής κραιπάλης και  της ξενδιατροπιάς, της γενιάς της ρεμούλας, του ατομικού βολέματος, της αρπαχτής, και του «να περνάω καλά κι όλα τ άλλα είναι για τους μαλάκες», της καμαρίλας του κάθε χρώματος και απόχρωσης κομματικού μηχανισμού και των  οσφιοκλαστών της κάθε εξουσίας, τότε μπορεί κάποιος που δεν έχει εντελώς αλλοτριωθεί να νοιώσει και να γράψει: «…Πήγα (με τους αγανακτισμένους) γιατί δεν με χώραγε το σπίτι. Έφυγα γιατί δεν με χώραγε ο εαυτός μου...»  Π.Κουτσοπίνης

ΥΓ : Ίσως φίλοι μου, όλη αυτή η κρίση και οι πλατείες είναι, ή να γίνει, μια οδυνηρή τελετή πολιτικής ενηλικίωσης του νεοέλληνα....

της Αρτέμιδος Καπούλα, αναδημοσίευση από το protagon.gr

Η βροχή δυνατή, ο κόσμος λιγότερος από χθες, οι μπάτσοι στην θέση τους. Τσίκνα μπερδεμένη με αισιοδοξία και οργή, φωνές, τύμπανα, χαμόγελα και γνέματα αναγνώρισης. Άνθρωποι περιφέρονται, πιτσιρίκια βγάζουν φωτογραφίες με το κινητό, ηλικιωμένοι με κατσαρολικά στα χέρια και ομπρέλες, ένα πλήθος αλλούτερο που όμως δονείται.

Για μια διαφορετική Δημοκρατία....μια άποψη από την Ισπανία...

Χωρίς σχόλιο  (Π. Κουτσοπίνης)

Δικηγορία υπέρ της άμεσης δημοκρατίας

ή οι παγίδες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Χωρίς να υιοθετώ τα αναφερόμενα το δημοσιεύω στοχαζόμενος...Πόσα από τα αναφερόμενα είναι κοινά και ευθέως ανάλογα με την ελληνική πραγματικότητα?(Π.Κουτσοπίνης)

Πατριωτικό είναι, ότι τους "ξεβολεύει"

του Γιάννη Βασιλακόπουλου από το  vimaonlinebeta

Η ανάγκη για «συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων», σε μια αδιέξοδη πολιτική φαντάζει στην πραγματικότητα ως επιχείρηση, φίμωσης κάθε άλλης άποψης, επί των τεκταινόμενων.
Σαν Προσπάθεια επιβολής εφιαλτικών μονόδρομων από αποτυχημένους διαχειριστές. Αυτήν την εποχή, τον καιρό της βαθιάς αναγνωρίσιμης κρίσης είναι που προβάλουν πιο αναγκαίες από ποτέ οι ιδέες και οι ιδεολογίες, οι προτάσεις και η μάχη επ’ αυτών. Η κρίση δεν γεννά μόνον ευκαιρίες, κατά το κλισέ των – επικίνδυνων, όπως έχει αποδείξει η ιστορία – οικονομολόγων.

Η κρίση, ειδικά με την μορφολογία που έχει σήμερα, μπορεί να γεννήσει και ηγέτες. Από τους οποίους η κοινωνία δείχνει να έχει στερέψει.

Δυσοίωνο το μέλλον

Η παράλογη ελληνική πραγματικότητα σε μια φωτογραφία

ή όταν μια φωτογραφία της παράλογης ελληνικής πραγματικότητας σε βάζει σε σκέψεις...

Το χρέος των 350 δις ευρώ είναι ασύλληπτο και αστρονομικών διαστάσεων για την μικρή Ελλάδα.

Η συνεχής παραγωγή  ελλείμματος, με αύξηση των δανειακών αναγκών για την συντήρηση ενός υπερβολικά μεγάλου δημοσίου τομέα και με μία ανορθολογική οικονομική διαχείριση των εσόδων του κράτους και των πόρων από την ΕΕ δεν μπορεί να συνεχισθεί.

Η κοινωνική πολιτική με δανεικά απέδειξε το αυτονόητο, δηλ.  ότι δεν μπορεί να είναι βιώσιμη.

Η πολιτική επενδύσεων πρέπει να σχεδιασθεί από την αρχή για την δημιουργία μιας παραγωγικής βάσης, η οποία σήμερα έχει εντελώς συρρικνωθεί.

Σε περιβάλλον μιας λαϊκίστικης, ελάσσονος αντιληπτικότητας και δυνατότητας πολιτικής ηγεσίας, με τα κλασικά συμπτώματα του «αποτυχημένου νάρκισσου», το μοντέλο της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και του εγωκεντρικού συντεχνιακού συνδικαλισμού  οδήγησαν την χώρα σε πολιτισμική και οικονομική καταστροφή.

Ακόμη και σήμερα, είναι οφθαλμοφανές, ότι οι πολιτικές ηγεσίες  όλων των κομμάτων είναι δέσμιες του «καταναγκασμού της επανάληψης» και των ονειρώξεων του παρελθόντος.

Φοβάμαι ότι και οι κάτοικοι αυτής της χώρας, ο αποκαλούμενος ελληνικός λαός, είναι στην ίδια κατάσταση, προς επιβεβαίωση της ρήσης: «κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει».

Το μέλλον αυτού του τόπου, στην καλλίτερη των περιπτώσεων, είναι δυσοίωνο…

Όσο για την αριστερά, εξαιρουμένου του Φώτη Κουβέλη, ο οποίος φαίνεται ότι προσωπικά  πασχίζει, μαζί με μερικούς Δημαρίτες, σε ένα δύσκολο πολιτικό αλλά και εσωκομματικό περιβάλλον,  να υπερασπιστεί την σοβαρότητα και την αποστολή της πολιτικής, η καθεστωτική αριστερά βαδίζει ανενόχλητη από τις εξελίξεις, σε έναν μικρόκοσμο χωρίς ελπίδα, εγκλωβισμένη σε μια διαπάλη για μια εξουσία που δεν έχει διακύβευμα.

Η «άλλη αριστερά» οφείλει να συντάσσεται με τον δύσμοιρο κάτοικο της Ελλάδας του σήμερα και του αύριο, ειδικά του αύριο …ούτε με τους τοκογλύφους ούτε με τους τραπεζίτες…ούτε με τους γνωστούς ημέτερους, πάσης μορφής και είδους νταβαντζίδες.

Το πρόβλημα είναι που βρίσκεις ή πως κάνεις την «άλλη αριστερά»...

Η "άλλη αριστερά" τολμά

Τολμά τα αυτονόητα...
Όμως είναι τουλάχιστον δυσνόητα αν όχι ακατανόητα για την "αριστερά του βολέματος" με ρίζες στην ιδεολογία του κρατισμού των πάλαι ποτέ "υπαρκτών σοσιαλιστικών μοντέλων" της ήσσονος προσπάθειας και της λούφας...
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν εμείς οι άλλοι, της άλλης αριστεράς: «Αριστεροί για την Άρση της Μονιμότητας» για εξορθολογισμένες δημόσιες υπηρεσίες, στην υπηρεσία της κοινωνίας και του δημοσίου συμφέροντος.(Παναγιώτης Κουτσοπίνης)

Αριστερά και Μονιμότητα στο Δημόσιο

αναδημοσίευση από την αριστερή στρουθοκάμηλο

 

Η ιδρυτική ταυτότητα της Αριστεράς παγκοσμίως συνοψίζεται στις αρχές "Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη" της γαλλικής επανάστασης του 1789 -και το όνομά της από την θέση που επέλεξε κατά την πρώτη της ιστορικά εμφάνιση, στα έδρανα της τότε γαλλικής εθνοσυνέλευσης. Μέχρι και σήμερα αυτές τις αρχές επικαλείται και για την εφαρμογή τους αγωνίζεται.

Σήμερα, στην χώρα μας, οι αρχές αυτές εν μέσω κρίσης, δυσκολεύονται να μορφοποιηθούν προσκρούοντας σε αντιφάσεις και ιδεολογικές συγχύσεις που έχουν επιβληθεί -με την συνυπευθυνότητα της αριστεράς- στην λειτουργία του δημόσιου τομέα, στενού και ευρύτερου και στην συντριπτική ισχύ που διαθέτουν τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ έναντι των του ιδιωτικού τομέα. 

Τα κόμματα της αριστεράς έχουν συνδεθεί ψυχή και σώματι με τον δημόσιο τομέα (από κει αντλούν ψηφοφόρους, στελέχη και οικονομική επιδότηση) και δυσκολεύονται να αρθρώσουν την όποια πρόταση μεταρρύθμισής του εφόσον αυτό μπορεί να σημαίνει την εκλογική τους καθίζηση. 

Είναι όμηροι ενός καθεστώτος που τα ίδια εξέθρεψαν είτε συνειδητά είτε με την αδυναμία τους να εκφράσουν αυτόνομη πολιτική.

Ποια είναι όμως η αριστερή θέση για τον δημόσιο τομέα και ειδικά για το ζήτημα της μονιμότητας, όπως αυτή εφαρμόζεται στην Ελλάδα; Ας εξετάσουμε το ζήτημα αυτό βάσει των αρχών της αριστεράς.

Ζητείται πολιτική διεύθυνση!

του Κώστα Μητρόπουλου από το blog Πολιτική Γελιογραφία

Ηπείρου και Μπαγκλαντές

 Αναδημοσίευση από το blog CONSTINHO, via Radical Desire

Ηπείρου κι Αχαρνών. Σταυροδρόμι στοιχειωμένο από ανάσες και σκιές, ιδρωμένα ίχνη από το καθημερινό συναξάρι της βιοπάλης, βήματα που μαρτυράνε μόχθο και όνειρα -για κόσμους άλλους κι ουρανούς, πιο φωτεινούς- βήματα που μαρτυράνε -ζωές μάρτυρες. 

Ο κάτω από την Πατησίων κόσμος, εκεί διαβαίνει την πύλη για να ανέβει στον πάνω κόσμο,εκεί στρίβει το τρόλεϊ για ν'ανέβει προς το κέντρο, επιβάτες συνωστίζονται με την ελπίδα να συναντηθούν, τρεις στάσεις παρακάτω, με τα όνειρά τους, τις δουλειές τους, τη δουλειά, μια δουλειά.

Σταυροδρόμι στοιχειωμένο από φονικά. Ο Καζάκος, πάνε δώδεκα χρόνια τώρα, συναντούσε εκεί -σταυροδρόμι Ηπείρου και Φυλής, λίγο μετά τα μεσάνυχτα- το θύμα αριθμός οκτώ, τον γεωργιανό Γκιόργκι Κουντεσιάνι, ο οποίος λίγες σφαίρες μέτα έγινε ο νεκρός αριθμός δύο, στην κανιβαλική βόλτα του Καζάκου που άφησε παρακαταθήκη αίματος άλλον ένα νεκρό και εφτά ανθρώπους σακατεμένους -κάποιοι σήμερα με ολική αναπηρία. Πριν τρία χρόνια, το στοιχειό μίλησε ακόμα πιο πεζά, πιο ελληνικά πιο ανατολίτικα, αφήνοντας στην άσφαλτο ένα νεκρό σώμα, μετά από διαμάχη οδηγών για την προτεραιότητα. Έλληνας που τουφεκάει έλληνα.

Το σταυροδρόμι έχει καταγράψει πάνω του θύτες και θύματα όλων των πιθανών -φυλετικών και κοινωνικών, ας πούμε- συνδυασμών: ξένος πάει από έλληνα, έλληνας πάει από έλληνα, έλληνας πάει από ξένους -και την πάντα ανάξια, ως "συνήθη", λόγου περίπτωση του ξένος πάει από ξένο. 

Την πρώτη φορά, μειδιάσαμε με ενόχληση, ενόχληση που χτυπούσε κατευθείαν το θυμικό της αξιοπρέπειας μας, σύμφωνα με το οποίο ακόμα κι αν οι ρατσιστικές ιδέες νομιμοποιούνταν σε κάποιο μυαλό, το βήμα από το ρατσισμό στο φόνο από κάποιο χέρι, και όχι μυαλό, παρέμενε αποκρουστικό.

Οχι στη βια

Το παρακάτω κείμενο αφορά πρόσκληση για την συγκέντρωση "Απέναντι στη βία το μόνο που έχουμε να δείξουμε είναι τα πρόσωπά μας" στο Σύνταγμα Κυριακή 15/5 , 19:00 . Μια διαφορετική πρόσκληση...(Π. Κουτσοπίνης)

by Eleni Koukouli on Κυριακή, 15 Μάιος 2011 στις 8:12 π.μ.

Γιατι αυτη η συγκεντρωση?Γιατι χωρις ταμπελες και κομματα? Γιατι τοσο γρηγορα? Μηπως γινουμε γραφικοι? μηπως χρειαζεται και λιγη βια για να σωθουμε απο τους μεταναστες? Μηπως χρειαζεται η βια για να σωθουμε απο το μνημονιο και την κυβερνηση? Μηπως χρειζεται απο τα ΜΑΤ για να μην ξανακαει η Αθηνα? Μηπως χρειαζεται απο τους οργισμενους χουλιγκανς των γηπεδων για να προσεχει αλλη φορα ο διαιτητης και οι παραγοντες? Ολες οι μορφες βιας ιδιες ειναι? Θα εχει περιφρουρηση?Τι θα κερδισουμε?Θα ειμαστε λιγοι, πολλοι? Θα μας την πεσουν θερμοκεφαλοι?Θα μας θεωρησουν ψωνια χωρις πολιτικη αποψη και τοποθετηση? Μηπως φανουμε ηλιθιοι ρομαντικοι που αφησαμε τον καναπε για λιγο αλλα το βαθουλωμα απο τα οπισθια μας δεν θα προλαβει να τεντωσει? Τα ερωτηματα ειναι πολλα.Οκαθενας θετει τα δικα του .Καθε ενας εχει τις αποψεις του και ειναι σεβαστες.Εγω θα πω τη δικη μου-αν ενδιαφερει κανενα, δεν μεγαλοπιανομαι κιολας- και γιατι αυτη με οδηγησε χτες να προσπαθησω, οσο μπορουσα να εξασφαλισω συμμετοχη στη σημερινη εκδηλωση, προσκαλωντας κοσμο, γραφοντας και απατωντας σε οσους ρωτουσαν.

Γ' Σεπτεμβρίου: Βία και πατριδοκαπηλία

της Μαρίνας Βήχου αναδημοσίευση  από το tvxs

Ως νέοι Αλκιβιάδηδες, Μακριγιάννηδες και Κολοκοτρωναίοι αποφάσισαν να διαδώσουν με τα μαχαίρια, τους λοστούς και τα ρόπαλα τα ιδανικά του πολιτισμού μας και της αρχαιοελληνικής μας παράδοσης σε αυτούς τους" αδαείς ιθαγενείς".
Και η περήφανη ελληνική Αστυνομία μας, τους κάνει πλάτες, επιτρέποντας σε 50 άτομα να κλείνουν επί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο την οδό Γ' Σεπτεμβρίου, όταν την ίδια στιγμή ξυλοφορτώνει επί δύο μέρες διαδηλωτές, που διαμαρτύρονται για την οικονομική λιτότητα που επί ενάμισι χρόνο κατ' εντολή της τρόικας η κυβέρνηση εφαρμόζει στις πλάτες των πιο αδύναμων στρωμάτων του ελληνικού λαού.
Τα λαϊκά αυτά στρώματα, όσα τυχαίνει να κατοικούν κατά πλατεία Βικτωρίας, Αγίου Παντελεήμονα, Αττικής μεριά θεωρούν "ηθικό και δίκαιο" να ξεσπούν την οργή τους για την μείωση του βιοτικού τους επιπέδου στους "αποδιοπομπαίους τράγους" αυτής της κοινωνίας, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, που κάποιοι άλλοι "πατριώτες" συμπολίτες μας εκμεταλλεύονται για να θησαυρίζουν, απασχολώντας τους με μεροκάματα δουλείας στα αγροκτήματα και τις οικοδομές τους, ή νοικιάζοντας τους ερείπια διαμερίσματα στις φτωχογειτονιές της Αθήνας, με 7 ευρώ το κεφάλι τη βραδιά. Τόση φιλανθρωπία τους "φεύγει από τα μπατζάκια".
Η κυβέρνηση ως Πόντιος Πιλάτος "νίπτει τας χείρας της" και αφήνει τις κοινωνίες των εγκλωβισμένων - Ελλήνων και μεταναστών- να φορτώνουν την οργή τους οι μεν εναντίον των δε, αφού αυτό την εξυπηρετεί στο να ξεχνιούνται το Μνημόνιο και όλα τα υπόλοιπα. Γνωστή η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε", που πρώτη εφάρμοσε η πάλαι ποτέ κραταιά Βρετανική Αυτοκρατορία. Τα παθήματα βλέπετε ενίοτε γίνονται μαθήματα.
Τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής έχουν μοιράσει τους ρόλους, άλλα το παίζουν "αντιμεταναστευτικά" και άλλα "φιλομεταναστευτικά" αρκεί να είναι εξαφανισμένα από τις γειτονιές, που διαδραματίζεται η ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Κενός μένει ο ρόλος "της κοινωνικής αλληλεγγύης", που αν υπήρχε θα όριζε μια δίκαιη κατανομή των βαρών, ώστε να μην το επωμίζονται όλο οι από παλιά υποβαθμισμένες συνοικίες αυτής της πόλης.

TO AΠΟΦΘΕΓΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Του Λάμπη Περγαντή 

Αναδημοσίευση από το blog "μη μάδας τη μαργαρίτα"

Ένας "αριστερός", φίλοι μου, μπορεί να είναι ταυτόχρονα βαθύτατα συντηρητικός ή και αντιδραστικός;

Πριν 50 χρόνια η απάντηση θα ήταν όχι (θα μπορούσε βέβαια και τότε αλλά μια τέτοια σκέψη βρισκόταν έξω από τις δυνατότητες επεξεργασίας του μυαλού μας). Σήμερα η απάντηση είναι ναι και μάλιστα θα μπορούσε να λεχθεί ότι ένας "αριστερός" (σύμφωνα με την κυριαρχούσα αντίληψη περί αριστερού) είναι κατ' εξοχήν συντηρητικός γιατί προσπαθεί να λύσει με εργαλεία του 19ου αιώνα προβλήματα του 21ου. Και αυτό βασίζεται στην λάθος αντίληψη να χαρακτηρίζουμε έναν αριστερό όχι με βάση αυτό που επιδιώκει αλλά με βάση τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για να πετύχει αυτό που θέλει.

Μπορούμε (μπορεί η ΔΗΜΑΡ) να ξεπεράσει αυτήν την αγκυλωμένη σκέψη;

Έχω την εντύπωση ότι ένα μεγάλο μέρος την κοινωνίας περιμένει μια τέτοια απάντηση: πώς θα κάνεις αριστερή πολιτική με καινούρια, σύγχρονα εργαλεία. Λίγο πολύ τα ξέρουμε αυτά τα εργαλεία ή τουλάχιστον τα υποψιαζόμαστε αλλά ακόμα, ενώ τα έχουμε στο βάθος της γλώσσας δεν τολμούμε να τα προφέρουμε γιατί φοβόμαστε πως θα αντιδράσει αυτός που θα τα ακούσει ή πως θα αντιδράσουν και οι "δικοί" μας που ίσως τα θεωρήσουν ιεροσυλία. Όμως πρέπει να τα πούμε, είναι η μόνη ελπίδα και αιτία ύπαρξης της ΔΗΜΑΡ (μα να ρθούμε σε σύγκρουση με τα συνδικάτα κι ας είναι κρατικοδίαιτα;, μα να ζητήσουμε οι Δημόσιοι υπάλληλοι να εργάζονται ; ).

Αλλιώς να πάμε όλοι σπίτι μας.

Υπάρχει και το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ που τα παλιά εργαλεία θα τα χρησιμοποιήσουν καλύτερα γιατί πιστεύουν σ' αυτά. Άλλο αν είναι καταδικασμένα σε αποτυχία.

Λάμπης Περγαντής

Σταύρος Δανάς: το ποστ-κολαφος.. :-)

Ο  Σταύρος Δανάς, Γεωλόγος ΑΠΘ, παρεμβαίνοντας σε μια συζήτηση στο facebook "η ηδονη της ανανεωσης", δημοσίευσε μια εξαιρετική συμβολή "έγγραφο" με τίτλο: "το ποστ-κολαφος.. :-)".  

Λέγοντας αλήθειες και θίγοντας θέματα, τα οποία δεν τολμά το "κατεστημένο της πολιτικής ζωής" να ψελλίσει. 

Ίσως να έχω διαφορετική άποψη σε ορισμένα δευτερεύοντα θέματα, τα οποία ο κ.Σταύρος Δανάς θίγει και σε κάποιες προσεγγίσεις στις προτάσεις του. Οπωσδήποτε όμως επικροτώ και συνυπογράφω τον επίλογό του:  "Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από έναν νέο Αριστερό, δημοκρατικό και τίμιο λόγο, και μόνο εμείς είμαστε σε θέση να της τον δώσουμε. Θα στενοχωρήσουμε πολλούς, θα ταράξουμε πολλά λιμνάζοντα νερά αλλά η ιστορία θα μας δικαιώσει. Και το 20% που πιστεύω ότι θα πάρουμε, θα είναι μια καλή αρχή για να συνεχίσουμε. Δεν με ενδιαφέρει ποιους θα αφήσω πίσω και ποιους θα στενοχωρήσω. Με ενδιαφέρει τι μπορώ να κάνω για την χώρα μου." 

Αναδημοσιεύω με την ευγενική άδεια του συγγραφέα. Νομίζω ότι αξίζει, τουλάχιστον, μια ανάγνωση και μερικές σκέψεις. 

Παναγιώτης Κουτσοπίνης 8/5/11

 

το ποστ-κολαφος.. :-) 

του Σταύρου Δανά

Θα με συγχωρήσετε που άργησα να απαντήσω. Έλειπα αρκετές μέρες από τον υπολογιστή μου και καθυστέρησα. Θα προσπαθήσω να μιλήσω απλά, όπως σκέφτομαι, και θα ήθελα να μην παρεξηγηθεί ο λόγος μου και να μην θεωρηθεί σε κανένα του σημείο προσβολή ή επίθεση προς τα υπόλοιπα μέλη που σας θεωρώ όλους φίλους. Θα ξεκινήσω με αυτό που θεωρώ ως απάντηση προς τον Σωτήρη. Σύντροφοι αν δεν έχουμε λυμένα μεταξύ μας τα ζητήματα του πόσες και ποιες είναι οι «αλήθειες», τότε υπάρχει πρόβλημα σε αυτό το κόμμα.
Δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες. Πάντα μια αλήθεια υπάρχει. Αυτή τη στιγμή η χώρα έχει φτάσει σε αδιέξοδο, κι εμείς ως αριστερό κόμμα πρέπει να δώσουμε απαντήσεις. Αν θέλουμε να πούμε "μια από τα ίδια" είναι πολύ εύκολο. αν θέλουμε να μην στενοχωρήσουμε αφτιά είναι πάλι πολύ εύκολο. Τότε όμως δεν θα έχουμε καμία σχέση με τη λέξη « Ανανέωση » με την οποία χαρακτηριζόμαστε.
Πριν από 28 χρόνια, ο κουμπάρος μας και πολύ κάλος φίλος Θωμάς Βασιλειάδης με έπεισε, στα 14 μου τότε, να ενταχτώ σε αυτόν το χώρο. Πράγμα εύκολο γιατί άνηκα σε μια οικογένεια όπου ήταν όλοι στο ΚΚΕ εσωτερικού. Όλοι μας γνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά εκείνου του κόμματος. Το κόμμα της «αριστερής διανόησης» είχε πάντα εξαιρετικές ιδέες αλλά ποτέ δεν είχε αυτό το «κάτι» που θα του έδινε την ώθηση να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Κάποιοι είχαν πει τότε « ίσως μας αρέσει κι έτσι » και αυτό ήταν –και ίσως να είναι- το πιο επικίνδυνο. Παρακολουθώ πολύ καιρό τώρα τις κουβέντες και τις συζητήσεις μας, και –αν και δεν συμμετέχω- παρατηρώ ότι τίποτε σχεδόν δεν έχει αλλάξει από εκείνη την εποχή. Οι εποχές όμως άλλαξαν σύντροφοι και πρέπει, αν θέλουμε να λεγόμαστε "Ανανέωση", να τις παρακολουθήσουμε και εμείς.

Υποκατάστατα...

Χωρίς Λόγια...

Από το ιστολόγιο ΕΞΑΝΤΑΣ http://captain-christos.blogspot.com/2011/05/blog-post_07.html

Ο νοών νοείτο..

Όταν κάποιος βλέπει ανακοινώσεις σαν αυτή της 6/5(ακολουθεί στη παρακάτω ανάρτηση), του γραφείου τύπου της ΔΗΜ.ΑΡ., εκτός από το να θλίβεται, αισθάνεται και την υποχρέωση να αποστασιοποιηθεί από το περιεχόμενό της, αν θέλει να κρατήσει την αξιοπρέπειά του.
Τουλάχιστον αυτοί που δεν βλέπουν την ΔΗΜ.ΑΡ. ως εφαλτήριο για βουλευτικούς ή άλλους θώκους αντιδρούν.
Και ο νοών νοείτο…

Το δελτίο τύπου της ΔΗΜ.ΑΡ. μετά την συνάντηση με τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ

Όταν η ΔΗΜ.ΑΡ συναντά τον άγιο Φωτόπουλο τότε βγαίνει η ανακοίνωση:

Πολιτική Γελιογραφία του Ηλία Μακρή 25/4/11

Με το προεδρείο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ συναντήθηκε σήμερα ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης, συνοδευόμενος από τον γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος Σπύρο Λυκούδη και τον υπεύθυνο για την οικονομική πολιτική της ΔΗΜ.ΑΡ, Δημήτρη Χατζησωκράτη.  Αμέσως μετά τη συνάντηση ο Φ. Κουβέλης έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η ΔΗΜΑΡ υποστηρίζει, διεκδικεί και αγωνίζεται να παραμείνει δυναμική και κυρίαρχη η παρουσία του ελληνικού δημοσίου στη ΔΕΗ. Η ΔΕΗ πρέπει περαιτέρω να αναπτυχθεί και η περαιτέρω δυναμική ανάπτυξή της αφορά πρωτίστως τον ελληνικό λαό, αφορά την κοινωνία, αφορά τη χώρα συνολικότερα, διότι το ενεργειακό μέγεθος κυριαρχεί μέσα στη γενικότερη κοινωνικοπολιτική ζωή.

Σε ότι αφορά την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ είχα τη δυνατότητα να πω στον πρόεδρο και στους εκπροσώπους της,  ότι ιδιαίτερα σε αυτές τις στιγμές, αναφορικά με τη συμπεριφορά του συνδικάτου, θα πρέπει να δίδονται σαφείς και πειστικές απαντήσεις σε όλα εκείνα για τα οποία θέλουν να κρίνουν και να αξιολογούν την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ».

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ                                                                               6/5/2011 

Προσωπικά έχω να πω τα ακόλουθα :

Φίλες και φίλοι,

Πολλοί από εμάς προσπαθήσαμε να κάνουμε «το άλλο κόμμα, της άλλης αριστεράς, στην υπηρεσία της ελληνικής κοινωνίας» και προς τούτο συμμετείχαμε στη δημιουργία  της ΔΗΜ.ΑΡ.

Δεν μπορέσαμε όμως να την ξεκολλήσουμε από την θλιβερή πεπατημένη της μεταπολιτευτικής αριστεράς. Οι ρίζες της, ακόμη και της ευρωκομμουνιστικής αναθεώρησης – ανανέωσης, είναι βαθύτερες, απ΄όσο τουλάχιστον εγώ ήλπιζα.

Ο καταναγκασμός της επανάληψης ανυπέρβλητο εμπόδιο για μια διαφορετική πορεία. Η μεταπολιτευτική πορεία της λεγόμενης ελληνικής ευρωπαϊκής ανανεωτικής αριστεράς, είναι πλέον οφθαλμοφανές ότι, ήταν και δυστυχώς είναι αυτιστική και με χρόνιες αξεπέραστες αγκυλώσεις.

Η φωνή του ορθολογισμού, της πραγματικότητας, της επαναστατικής αλήθειας, του οράματος μιας άλλης Ελλάδας, φαίνεται ότι δεν κατόρθωσε να κυριαρχήσει στην Αγίου Κωνσταντίνου.

Η γνωστή παλαιοκομματική φρασεολογία, η νοοτροπία της μεταπολίτευσης και το άγχος του να μην διαταραχθούν οι γνωστές «φιλεργατικές» ισορροπίες για να συνεχίζουν να ελπίζουν κάποιοι τουλάχιστον στην βουλευτική παρουσία λειτουργούν ως παρωπίδες και περιορίζουν την δυνατότητα ολοκληρωμένης αντίληψης της σημερινής τραγικής πραγματικότητας.

Τα αυγά τσούγκρισαν στο συνέδριο αλλά δεν έσπασαν…  και η ομελέτα που σερβίρει το «μαγαζί» είναι της παλιάς σχολής του ‘70-’80, με το άρωμα του ξαναζεσταμένου παλαιοκομματισμού και της επαγγελματικής επιβίωσης της ομάδας «μία από τα ίδια», με την παλιά δοκιμασμένη συνταγή του «στρογγυλέματος».

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να δημιουργηθεί ο πολιτικός φορέας της σύγχρονης ελληνικής αριστεράς.

Δυστυχώς το «άλλο κόμμα της άλλης αριστεράς»  είναι ακόμα ζητούμενο…

Παναγιώτης Κουτσοπίνης 7/5/2011

Υ.Γ. Όπως λέει και ο φίλος Λεωνίδας Καστανάς (leo) στο απόφθεγμα των ημερών: "Όσο αναζητάμε το μέλλον της ανανεωτικής αριστεράς, τόσο καταλήγουμε στο παρελθόν της." http://mhmadas.blogspot.com/2011/05/blog-post_9894.html?showComment=1304759047914#c6496215585447179691. 

Πρώτα το κρέας...μετά το γλυκό!

Ξεχωρίσαμε για σας από την Πολιτική Γελιογραφία:

 του Πέτρου Ζερβού