"Δεν υπάρχουν ιδέες -υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες- κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει"

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Βυζαντινολογίες ή ένα σύγχρονο αφήγημα???

Η παγκόσμια οικονομική φούσκα, η οποία  έχει τις ρίζες της στην δεκαετία του ΄70 με την κατάργηση του κανόνα του χρυσού, η φούσκα των αγορών που οδήγησε σε εικονική-πλασματική ανάπτυξη με τα πολύπλοκα χρηματοοικονομικά εργαλεία  του καπιταλισμού καζίνο, αυτή λοιπόν η φούσκα άρχισε να σκάει το ΄89, μπαλώθηκε συγκυριακά και ξανάσκασε με αρκετό θόρυβο το 2008 και τώρα πλέον καταρρέει.

Είναι ίσως η μεγάλη ευκαιρία για ολικό επαναπροσδιορισμό των αξιών και του μοντέλου ζωής και συνέχειας της ανθρώπινης ύπαρξης στον πλανήτη γη.
Η προσκόλληση σε παρωχημένα και  απαξιωμένα  ιδεολογικοπολιτικά μοντέλα και η επιδίωξη εφαρμογής τους, μόνο επιδείνωση της δυσχερούς κατάστασης μπορεί να επιφέρουν.

Ζητούμενο η επιστροφή στα βασικά και θεμελιώδη της ευρωπαϊκής σκέψης και κουλτούρας με τα γνωστά συνθήματα: ελευθερία-ισότητα-δικαιοσύνη-αλληλεγγύη.
Σε αυτόν τον άξονα καλείται να δημιουργήσει ένα σύγχρονο αφήγημα και να  πορευτεί η πραγματικά σύγχρονη αριστερά.  

Το μεγάλο δύσκολο ζητούμενο…πέρα από τις βυζαντινολογίες περί χρέους, ποσοστών ελλείμματος, κουρέματος, Παπαδήμου, Μέρκελ κλπ. και τις αψιμαχίες περί αριστεράς και μεταρρυθμιστικής ορθοφροσύνης…   

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Είμαστε όλοι στον υπόνομο. Μερικοί όμως από μας κοιτάζουν τ΄άστρα! (Ουάιλντ)

Πριν λίγες ώρες ο πρωθυπουργός κ. Λουκάς Παπαδήμος έκανε τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, η οποία μας προέκυψε μετά από μία πολιτικά άκρως υποτιμητική και εξωθεσμική διεργασία, στα όρια μιας ξεκάθαρα  συνταγματικής εκτροπής και η οποία δεν δικαιολογείται από τις δύσκολες συνθήκες,
Η επαναχρησιμοποίηση πλειάδας παλαιών και κατά πλειοψηφία αποτυχημένων υπουργών θέτει υπό αμφισβήτηση τον προσδιορισμό «νέα» και δεν αφήνει περιθώρια ενός ελπιδοφόρου ορίζοντα
Απογοητευτική, ως σύνολο, η εικόνα στα υπουργικά έδρανα με επιτομή τον κ. Πάγκαλο.

Καταθλιπτική η πληροφορία ότι οι κ.κ. Παπανδρέου και Καρατζαφέρης, ως ομαδάρχες, έδωσαν τις οδηγίες στάσεως, ή θέσεως στους υπουργούς εν όψει του υπουργικού συμβουλίου. Ο δε κος Σαμαράς διέγραψε έναν από τους αρχαιότερους βουλευτές της ΝΔ γιατί μίλησε περί «σταγονιδίων ακροδεξιών στην ΝΔ» και μετατόπιση από τις αρχές της, έμμεσα υπενθυμίζοντας, μαζί με τα παραπάνω, την απολυταρχική ως μοναρχική δομή των κομμάτων που συμμετέχουν και στηρίζουν την κυβέρνηση
Τέλειωσαν και οι πρώτοι σχολιασμοί από πάνελ και παράθυρα και το αίσθημα απόγνωσης και ασφυξίας επικαλύπτει το ευχάριστο δεδομένο ότι έχουμε, τουλάχιστον, μια κυβέρνηση και σταμάτησε το «τσίρκο» των τελευταίων ημερών.

Ως «μάνα εξ ουρανού» έφτασαν στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο μια σειρά κειμένων από την συλλογή του εκλεκτού πολίτη του κόσμου και στοχαστή Δημήτρη Ράπτη, ο οποίος με τιμά με την φιλία του.

Σήμερα αναρτώ ένα  από αυτά, το οποίο κατά την άποψή μου είναι σημαντικό να έχουμε μαζί μας στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε  και στους χαλεπούς πού έρχονται.
Ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης είναι μια αγαπημένη φράση του συγγραφέα του κειμένου
(Π. Κουτσοπίνης)   

ΖΩΗ  ΠΕΖΗ  Ή  ΖΩΗ  ΜΕ  ΠΟΙΗΣΗ;
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΑΠΤΗ
 Ιδού η απορία

Σπουδαίο πράγμα η ωριμότητα! Σαν ήμουν νεώτερος, την περιφρονούσα. Τώρα που την απέκτησα, στο μέτρο που την απέκτησα, νοιώθω την αξία της.
Κάποτε είχα την εντύπωση πως, στη ζωή μου, γνώρισα χιλιάδες ανθρώπους'  μερικές δεκάδες πολύ καλά.
Οποία πλάνη! Τώρα ξέρω πως γνώρισα μόνο δυο: την Αντιγόνη και την Ισμήνη.  Υποχρεώθηκα από τα πράγματα να γνωρίσω τον άνθρωπο της πεζότητας' την Ισμήνη. Αλλά υπήρξα και καλότυχος να γνωρίσω τον Άνθρωπο του μεγαλείου, τον Άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο κατά Διογένη'  την Αντιγόνη.
Δυο κατηγορίες ανθρώπων: Η μια, όχι πολύ μακριά απ' το κτήνος'  η άλλη, πολύ κοντά στο θείο, στην αγιοσύνη!

Είδα ανθρώπους πολλούς, παρα-πολλούς, να στοιβάζονται στο τραίνο της ζωής, χωρίς να ξέρουν πού θα τους βγάλει. Να περιφέρουν τα ράκη της ταπεινής τους ύπαρξης,  χωρίς οράματα, χωρίς σκοπό, αφυδατωμένοι και μικρόψυχοι, θύματα της κατανάλωσης και της εθελοτύφλωσης, υποχείριοι των δογμάτων και των δημαγωγών. Όλοι σαν ένας!
Άνθρωποι εφησυχασμένοι, που παροικούν την Ιερουσαλήμ έρποντας για την επιβίωση, χωρίς ανησυχίες, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς ευαισθησίες. Άλλοι ευνοημένοι και άλλοι κακότυχοι. Άλλοι ευφυείς και άλλοι ανόητοι. Άλλοι πλούσιοι και άλλοι παρίες. Μα όλοι τους έτοιμοι να ενδώσουν, να συμβιβασθούν, να συρθούν.
Χωρίς ταυτότητα και χωρίς προορισμό. Παραδομένοι σε πλέγματα και σε εμπάθειες. Χαμένοι μέσα στις ασημαντότητες. Υποταγμένοι στο φαύλο κύκλο της αυτοσυντήρησης και στη ρουτίνα της καθημερινότητας, αγωνίζονται με πάθος να επιμηκύνουν μια ζωή που, καθώς η κάθε της μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη και απαράλλαχτα όμοια με την επόμενη, στο τέλος είναι  σαν η ζωή τους να κράτησε μια μόνο ημέρα!
Τι τραγική ειρωνεία! Τι προδομένες υπάρξεις! Σίγουρα γι αυτούς, ο Παλαμάς έγραψε: "Στους ξέγνοιαστους, αλοίμονο, τους πρέπει να΄ναι δούλοι". Κι ο Βάρναλης συμπλήρωνε: "Πρώτο σου λάθος, να΄σαι δούλος. Δεύτερο, σε κατάδουλη εποχή"!

Είδα όμως κι ανθρώπους σπουδαίους. Ανθρώπους μεγαλόπνοους, πείσμονες, δυνατούς' μικρούς Θεούς!
Έζησαν και ζουν ανάμεσά μας, γεμάτοι φλόγα και οραματισμούς, ανοιχτοί σε κάθε τι το καινούργιο. Mε πιλότο τα ιδανικά τους και όχι τα ορμέμφυτά τους. Με αρχές και με συνέπεια.
Πρωτοπόροι και ριζοσπάστες. Μεγαλόκαρδοι και κοσμοπολίτες. Θιασώτες της ιπποσύνης και της ευγένειας.  Αρνούμενοι να συμπράττουν σε μικρότητες. Αλλεργικοί στο να επαναλαμβάνονται. Με μυαλό ν΄ αστράφτει, με ψυχή που να βράζει.
Που να διψούν ν΄ αλλάξουν την ανθρωπότητα, να φτιάξουν το δικό τους κόσμο, ν΄  ανακουφίσουν τον ανθρώπινο πόνο, ν΄ ανακαλύψουν, να γνωρίσουν, να εφεύρουν, να μεταρρυθμίσουν, να δημιουργήσουν. Που πιάνουν τη ζωή απ΄ τη ρίζα, στην ουσία της' που πιάνουν τον ταύρο απ' τα κέρατα!
Άνθρωποι που γνωρίζουν άριστα, όπως κι οι προηγούμενοι, πως η κατάληξη θα΄ναι μια, χους και μύκητες' μα που είναι αποφασισμένοι να πουλήσουν ακριβά τη λεοντή τους. Περαστικοί, αλλ' αποφασισμένοι ν' αφήσουν κάποια αχνάρια, όσο το δυνατό πιο βαθιά, στο πέρασμά τους.  Γνώστες του εφήμερου, μα αμετανόητοι εραστές της "Ιθάκης".
Δον-Κιχώτες, ίσως. Που δίνουν μάχες κατ΄ "ανεμομύλων". Μα παραδομένοι αμαχητί,  ποτέ!
Επαναστάτες, καινοτόμοι, ανήσυχοι, σκεπτικιστές, περίεργοι. Μερικές φορές και ιδιόρρυθμοι και ισχυρογνώμονες'  μα πάντα αξιόλογοι.
Τους απαντάς στο προσκεφάλι του πονεμένου και στο πλευρό του πλανεμένου. Τους βρίσκεις στο εργαστήρι με τον Πλανκ και τον Παστέρ, στην ιεραποστολή με τον Σβάιτσερ, στη Βαστίλλη με τον Νταντόν, στο πόντιουμ με τον Μότσαρτ, στο πολιορκημένο Μεσολόγγι με τον Μπάιρον! Τους βρίσκεις και στα μπουντρούμια του πύργου του Λονδίνου σαν τον Τόμας Μουρ, και με το κώνειο στο χέρι σαν τον Σωκράτη'  μα δεν τους βρίσκεις ποτέ με σκυμμένο τον αυχένα, με σφαλιστό το στόμα.

Λιγότεροι ασφαλώς απ' τους πρώτους, μα που αξίζουν. Άνθρωποι που αποτελούν τη συνείδηση της ανθρωπότητας' και  -γιατί όχι ;- το καμάρι της! Που, χάρη σ΄ αυτούς, δικαιούνται και οι άλλοι να υπάρχουν και να δηλώνουν ...πολιτισμένοι.
Άνθρωποι που, όπως λέει κι ο Νίκος Καζαντζάκης στην "Αναφορά στον Γκρέκο", δεν είναι χαλαρές, μα τεντωμένες χορδές. Που δε φοβούνται το τέντωμα μα τ΄ αποζητούν πιότερο, ανακράζοντας με δέος αλλά και πείσμα:  "Τέντωσέ με, Θεέ μου, κι ας σπάσω"!
Άνθρωποι πονεμένοι και βασανισμένοι. Πολλές φορές, αδικαίωτοι. Μα άνθρωποι ξεχωριστοί, πολύτιμοι. Γεμάτοι λεβεντιά. Που δεν θ΄ άλλαζαν τη μια και μοναδική στιγμή αβέβαιης δικαίωσης και ευτυχίας που κυνηγούν, την ουσία της ύπαρξής τους, με όλα τα καλά του κόσμου. Που κι όταν χάσουν ακόμα, θα μπορούν να φωνάξουν στους άλλους,  στους υποτιθέμενους νικητές, αυτό το περίφημο ενός περιώνυμου επαναστάτη: "Εμάς μας έμεινε η φλόγα' εσάς σας έμεινε η στάχτη"!

Ας τους μακαρίζει η ανθρωπότητα. Γιατί, χάρη σ΄ αυτούς, η ζωή αξίζει τον κόπο. Γιατί είναι εκείνοι που δίνουν ποίηση στη ζωή'  και άρα, την κάνουν υποφερτή!


[Δημοσίευση: "Ο. ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ"  / 1987 ]

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΔΑΣΟΣ...ΟΧΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ...

η ΔΗΜ.ΑΡ. απέδειξε για μια ακόμη φορά,  ότι είναι η σύγχρονη ΑΡΙΣΤΕΡΑ της ΕΥΘΥΝΗΣ.

Μπορεί να συζητηθεί η πορεία προς την απόφαση...παραμένει όμως η ορθότητα της απόφασης.
Βεβαίως,  μερικοί φίλοι δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται, δικαίως πιστεύω,  ότι ήταν μια όχι απόλυτα ορθολογική διαχείριση της χρονικής στιγμής για την  λήψη μιας απόφασης χωρίς να έχουν τουλάχιστον τεθεί όλα τα δεδομένα ώστε η όποια απόφαση να είναι βασισμένη σε μια ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας. Επί του συγκεκριμένου πιστεύω ότι πρέπει να έχει κάποιος όχι μόνον ολόκληρο το κυβερνητικό σχήμα αλλά και τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.
Είναι οφθαλμοφανές ότι μια εξωθεσμική διεργασία, στα όρια μιας ξεκάθαρα  συνταγματικής εκτροπής και η οποία δεν δικαιολογείται από τις δύσκολες συνθήκες, δεν θα μπορούσε να έχει επικρότηση από άτομα-πολίτες που θέλουν να υπερασπίζονται θεσμούς και νομιμότητα, θεμελιώδεις αξίες δημοκρατίας, οι οποίες πρέπει να είναι σταθερές και ανατρέψιμες μόνο με  επαναστατικό δίκαιο.
Αυτό και μόνο θα αρκούσε να είναι αρνητική η στάση της ΔΗΜ.ΑΡ. και να πει το ΟΧΙ σε μια κυβέρνηση, η οποία θα προέκυπτε μετά από ένα πρωτόγνωρο ρεσιτάλ πολιτικής απαξίωσης και συναλλαγής, το οποίο περαιτέρω καταβαράθρωσε την κυριαρχούσα πολιτική ελίτ και τους ανεπαρκείς ηγέτες του δικομματισμού στην κάθε ευρωπαϊκή δημοκρατική συνείδηση. 

Έχω την άποψη ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. βρίσκεται σε μια μεταβατική πορεία από την ανελαστικότητα των δογμάτων της παραδοσιακής αριστεράς (και της απορρέουσας πολιτισμικής κληρονομιάς μιας μακρόχρονης πορείας σε παλαιο-νεοκομμουνιστικά  σχήματα και με τις ανάλογες συμπεριφορές), προς την ανίχνευση μιας ορθολογικής πολιτικής διερεύνησης της πραγματικότητας, με ενστερνισμό των απόλυτα δημοκρατικών αξιών και της ευρωπαϊκής πολιτισμικής και πολιτικής κληρονομιάς.
Αυτό νομίζω ότι είναι το σημαντικό και το ελπιδοφόρο, για να αποκτήσει και η ελληνική πολιτική σκηνή μια υπεύθυνη σύγχρονη αριστερά.

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΔΑΣΟΣ...ΟΧΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ...

ΑΠΟΛΥΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΜΕΝΗ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕ ΣΑΦΗΝΕΙΑ, Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜ.ΑΡ. ΓΙΑ ΤΟ ΟΧΙ ΣΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ.
11/11/11
Παναγιώτης Κουτσοπίνης,
όχι μέλος της Κ.Ε. ή κάποιας ομάδας ή οπαδός...αλλά με άποψη...

…και για τα διαδραματισθέντα στην Κ.Ε. 10/11, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος παρακολούθησα... έφυγα λόγω κομματικής υποχρέωσης, ξαναγύρισα από συνάντηση στην Ηλιούπολη,…. και παρακολούθησα την τελευταία και...σημαντική πράξη...τα είδα όλα...και άκουσα τα σημαντικά...
Σαφώς υπάρχουν ομάδες και θα υπάρχουν...το θέμα όμως είναι ότι υπάρχουν οι οπαδοί...και οπαδοί σε επίπεδο ειδικά Κ.Ε. με ξινίζουν...αλλά τι να κάνουμε...αυτά έχει η δημοκρατία... και οι εκλογές...οι αρχηγοί της όποιας ομάδας κάνουν "λίστες" που περιέχουν και τους "...οπαδούς μας...το στρατό μας"...
Τώρα, το φαινόμενο του ..."ευκαιριακά επιστρατευμένου «οπαδού» στο βαθμό «στρατηλάτη» για μια συγκεκριμένη μάχη"...χρήζει εκτενέστερου σχολιασμού που δεν είναι του παρόντος...

Υ.Γ. Έγραψα σε ανύποπτο χρόνο (11/6/11):
"Οπαδοί και … μαζοποίηση" ( http://panayotiskoutsopinis.blogspot.com/2011/06/blog-post.html )
Δεν ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή μου, και στην όποια τυχόν πνευματική συγκρότηση διαθέτω, να είμαι οπαδός.
Κάπου πιστεύω ότι, η «οπαδοποίηση»  προϋποθέτει άμβλυνση κάθε λογικής και κάθε κριτικής σκέψης, κατάσταση η οποία αυτόματα  οξύνει την «αγελοποίηση» του ατόμου και  οδηγεί στον κατήφορο, που αργά ή γρήγορα, έχει  κατάληξη τον όχλο.
Τον όχλο που στην ουσία είναι η μαζοποίηση και η ομογενοποίηση του ατόμου, το οποίο έχασε την ατομική του αξιοπρέπεια και το οποίο άτομο γίνεται εύκολη λεία , υποχείριο προς διαβουκόληση από τον κάθε λογής «επιβήτορα  εξουσίας» για την γέννηση «τεράτων».
Π.Κ.

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

"Μαεστρική"...Και ο νοών νοείτο…


"Μαεστρική" η διαχείριση των διακυβευμάτων της τρέχουσας, δύσκολης, πολιτικής περιόδου από τον πρόεδρο Φώτη Κουβέλη.  
Και πιστεύω ότι ήταν πάρα πολλά αυτά που διακυβεύονταν. 
Επιτέλους η πραγματική αριστερά, η ΔΗΜ.ΑΡ,  βγαίνει από το περιθώριο και μετά από πάρα πολλά χρόνια  αποκτά  τον σεβασμό μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας και εμπνέει.
Αποδεικνύει ότι η σύγχρονη η αριστερά προσγειώνεται στην πραγματικότητα και απελευθερώνεται από το παρελθόν της.
Βάζοντας ταυτόχρονα  υποθήκες για την συσπείρωση υγειών πολιτικών δυνάμεων και την επιδοκιμασία ευρυτέρων κοινωνικών στρωμάτων. 
Και ο νοών νοείτο…


Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Για μια δύσκολη μέρα...

Από το fb Μεταρρυθμιστική Αριστερά και την φίλη Nelli Kassimati

Το πραγματικά "επαχθές χρέος" της Μεγάλης Ληστείας

 Αναδημοσιεύω σήμερα ένα διαφωτιστικό όσο και συγκλονιστικό κείμενο του Αθανασίου Χ. Παπανδρόπουλου, κείμενο που αλίευσα στην Πολιτική Επιθεώρηση,  (http://politicalreviewgr.blogspot.com) και το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Athens Review of Books, τχ.23, Νοέμβριος 2011.
Ο εσμός των αυτοαποκαλούμενων εκπροσώπων "της αλλαγής" και "των μη προνομιούχων" επιτέλεσε ένα έργο μοναδικής αθλιότητας και αίσχους.
Μια σημαντική πτυχή της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας. Για να θυμηθούν οι παλιοί και να γνωρίσουν οι νέοι.
Χωρίς περαιτέρω σχολιασμό, απλά γιατί κάθε παραπάνω λέξη θα ήταν περιττή. (Π. Κουτσοπίνης)



[Ο σοσιαλισμός της αστακομακαρονάδας] Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. «Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.
«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής.