Δυσοίωνο το μέλλον

Η παράλογη ελληνική πραγματικότητα σε μια φωτογραφία

ή όταν μια φωτογραφία της παράλογης ελληνικής πραγματικότητας σε βάζει σε σκέψεις...

Το χρέος των 350 δις ευρώ είναι ασύλληπτο και αστρονομικών διαστάσεων για την μικρή Ελλάδα.

Η συνεχής παραγωγή  ελλείμματος, με αύξηση των δανειακών αναγκών για την συντήρηση ενός υπερβολικά μεγάλου δημοσίου τομέα και με μία ανορθολογική οικονομική διαχείριση των εσόδων του κράτους και των πόρων από την ΕΕ δεν μπορεί να συνεχισθεί.

Η κοινωνική πολιτική με δανεικά απέδειξε το αυτονόητο, δηλ.  ότι δεν μπορεί να είναι βιώσιμη.

Η πολιτική επενδύσεων πρέπει να σχεδιασθεί από την αρχή για την δημιουργία μιας παραγωγικής βάσης, η οποία σήμερα έχει εντελώς συρρικνωθεί.

Σε περιβάλλον μιας λαϊκίστικης, ελάσσονος αντιληπτικότητας και δυνατότητας πολιτικής ηγεσίας, με τα κλασικά συμπτώματα του «αποτυχημένου νάρκισσου», το μοντέλο της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και του εγωκεντρικού συντεχνιακού συνδικαλισμού  οδήγησαν την χώρα σε πολιτισμική και οικονομική καταστροφή.

Ακόμη και σήμερα, είναι οφθαλμοφανές, ότι οι πολιτικές ηγεσίες  όλων των κομμάτων είναι δέσμιες του «καταναγκασμού της επανάληψης» και των ονειρώξεων του παρελθόντος.

Φοβάμαι ότι και οι κάτοικοι αυτής της χώρας, ο αποκαλούμενος ελληνικός λαός, είναι στην ίδια κατάσταση, προς επιβεβαίωση της ρήσης: «κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει».

Το μέλλον αυτού του τόπου, στην καλλίτερη των περιπτώσεων, είναι δυσοίωνο…

Όσο για την αριστερά, εξαιρουμένου του Φώτη Κουβέλη, ο οποίος φαίνεται ότι προσωπικά  πασχίζει, μαζί με μερικούς Δημαρίτες, σε ένα δύσκολο πολιτικό αλλά και εσωκομματικό περιβάλλον,  να υπερασπιστεί την σοβαρότητα και την αποστολή της πολιτικής, η καθεστωτική αριστερά βαδίζει ανενόχλητη από τις εξελίξεις, σε έναν μικρόκοσμο χωρίς ελπίδα, εγκλωβισμένη σε μια διαπάλη για μια εξουσία που δεν έχει διακύβευμα.

Η «άλλη αριστερά» οφείλει να συντάσσεται με τον δύσμοιρο κάτοικο της Ελλάδας του σήμερα και του αύριο, ειδικά του αύριο …ούτε με τους τοκογλύφους ούτε με τους τραπεζίτες…ούτε με τους γνωστούς ημέτερους, πάσης μορφής και είδους νταβαντζίδες.

Το πρόβλημα είναι που βρίσκεις ή πως κάνεις την «άλλη αριστερά»...