του Γιάννη Βασιλακόπουλου από το vimaonlinebeta
Η ανάγκη για «συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων», σε μια αδιέξοδη πολιτική φαντάζει στην πραγματικότητα ως επιχείρηση, φίμωσης κάθε άλλης άποψης, επί των τεκταινόμενων.
Σαν Προσπάθεια επιβολής εφιαλτικών μονόδρομων από αποτυχημένους διαχειριστές. Αυτήν την εποχή, τον καιρό της βαθιάς αναγνωρίσιμης κρίσης είναι που προβάλουν πιο αναγκαίες από ποτέ οι ιδέες και οι ιδεολογίες, οι προτάσεις και η μάχη επ’ αυτών. Η κρίση δεν γεννά μόνον ευκαιρίες, κατά το κλισέ των – επικίνδυνων, όπως έχει αποδείξει η ιστορία – οικονομολόγων.
Η κρίση, ειδικά με την μορφολογία που έχει σήμερα, μπορεί να γεννήσει και ηγέτες. Από τους οποίους η κοινωνία δείχνει να έχει στερέψει.
Η θέση της κοινωνίας, απόψε, είναι στους δρόμους. Το χρέος των πολιτών είναι να δώσουν σάρκα και οστά στην οργή τους. Με μιαν αναγκαία προϋπόθεση. Ότι όλοι αποδεχόμαστε πως αυτή η κοινωνία πρέπει να κυβερνάται και αυτή η οργή στρέφεται κατά των δύο παλαιών κομμάτων εξουσίας που κυβέρνησαν τον τόπο αποτυχημένα, διέφθειραν το σύστημα και διεφθάρησαν από αυτό. Αυτό το ξέσπασμα οργής λοιπόν πρέπει να σηματοδοτήσει μια μετάβαση σε μια νέα πραγματικότητα, η οποία θα πρέπει να χτιστεί από την αρχή, μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας.
Η «συναίνεση» λοιπόν μπορεί να σημαίνει συμφωνία, επί του τι θα χτίσουμε όταν θα εκχερσώσουμε την παρούσα σαπίλα – που είναι μια γάγγραινα στον Εθνικό και κοινωνικό μας κορμό. Όσο ακραία κι αν εκφραστεί αυτή η «εκχέρσωση», είναι αναγκαίο να γίνει Διότι δεν μπορούν μονίμως οι ίδιοι άνθρωποι να στήνουν απυρόβλητοι, χορό στ’ αποκαϊδια.
Μια τέτοια στάση, θέση και θεωρητική προσέγγιση θα ακουγόταν, άλλοτε, εξτρεμιστική. Τώρα είναι απλώς νομοτελειακή απόρροια της πραγματικότητας. Σήμερα αυτή η άβολη για τους συστημικούς συνδαιτυμόνες στάση, είναι απλώς Πατριωτική στάση. Διότι η πατριωτική στάση επισφραγίζει τις ιδέες και επισφραγίζεται από τις ανάγκες της πατρίδας και της κοινωνίας.
Όσο εθνικά και κοινωνικά δολοφονική είναι η αποχή από τα δρώμενα – ακόμη και η αποχή των πολιτών από τις εκλογές – άλλο τόσο καταστροφικός είναι και ο εγκλωβισμός των πολιτών στα εκβιαστικά στεγανά των δυο μεγάλων, παλαιών κομμάτων εξουσίας. Τα οποία ως «καρκινογόνοι» πολιτικοί οργανισμοί μόλυναν την κοινωνία πριν πεθάνουν. Τώρα ζητούν, ή συζητούν μεταξύ τους, για μια συναίνεση όχι για να γιατρέψουν τις πληγές, αλλά για να στρέψουν κι οι δυο μαζί το βλέμμα τους αλλού, έτσι για να μην βλέπουν πως ακόμη αιμορραγούν. Δεν μπορούν να παράγουν ούτε ιδέες, ούτε πολιτική, ούτε λύσεις.
Αντίθετα την κουβέντα την κινούν οι «μικροί» που, μακάρι να μεγαλώσουν με την ψήφο και την στήριξη της κοινωνίας... Λέει πράγματα ο Καρατζαφέρης, έχει μπόλικο πραγματισμό στον αριστερό αλλά και δεδομένα κοινωνικό του λόγο ο Κουβέλης. Υπάρχει λόγος που βρίσκεται εν αυτονομία ο Δημαράς... Όλοι αυτοί πρέπει να ψηφιστούν στις εκλογές- οι οποίες δεν βρίσκονται καθόλου μακριά- κόντρα σε ένα σάπιο πολιτικό κατεστημένο.
Αυτή η ψήφος θα είναι πατριωτική ψήφος, γιατί θα είναι χρήσιμη για την πατρίδα, ψήφος. Διότι πρέπει επιτέλους να σπάσουμε εμείς οι ίδιοι να σπάσουμε το απόλυτα επιβλαβές απόστημα. Ας μην κάνουμε για ακόμη μια φορά το λάθος να πιστέψουμε πως εξαιρούμαστε ως πολίτες από το αυστηρά κριτικό μάτι της ιστορίας.
Πατριωτικό είναι, ότι τους "ξεβολεύει" | VIMA Online
