Του Λάμπη Περγαντή
Αναδημοσίευση από το blog "μη μάδας τη μαργαρίτα"Ένας "αριστερός", φίλοι μου, μπορεί να είναι ταυτόχρονα βαθύτατα συντηρητικός ή και αντιδραστικός;
Πριν 50 χρόνια η απάντηση θα ήταν όχι (θα μπορούσε βέβαια και τότε αλλά μια τέτοια σκέψη βρισκόταν έξω από τις δυνατότητες επεξεργασίας του μυαλού μας). Σήμερα η απάντηση είναι ναι και μάλιστα θα μπορούσε να λεχθεί ότι ένας "αριστερός" (σύμφωνα με την κυριαρχούσα αντίληψη περί αριστερού) είναι κατ' εξοχήν συντηρητικός γιατί προσπαθεί να λύσει με εργαλεία του 19ου αιώνα προβλήματα του 21ου. Και αυτό βασίζεται στην λάθος αντίληψη να χαρακτηρίζουμε έναν αριστερό όχι με βάση αυτό που επιδιώκει αλλά με βάση τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για να πετύχει αυτό που θέλει.
Μπορούμε (μπορεί η ΔΗΜΑΡ) να ξεπεράσει αυτήν την αγκυλωμένη σκέψη;
Έχω την εντύπωση ότι ένα μεγάλο μέρος την κοινωνίας περιμένει μια τέτοια απάντηση: πώς θα κάνεις αριστερή πολιτική με καινούρια, σύγχρονα εργαλεία. Λίγο πολύ τα ξέρουμε αυτά τα εργαλεία ή τουλάχιστον τα υποψιαζόμαστε αλλά ακόμα, ενώ τα έχουμε στο βάθος της γλώσσας δεν τολμούμε να τα προφέρουμε γιατί φοβόμαστε πως θα αντιδράσει αυτός που θα τα ακούσει ή πως θα αντιδράσουν και οι "δικοί" μας που ίσως τα θεωρήσουν ιεροσυλία. Όμως πρέπει να τα πούμε, είναι η μόνη ελπίδα και αιτία ύπαρξης της ΔΗΜΑΡ (μα να ρθούμε σε σύγκρουση με τα συνδικάτα κι ας είναι κρατικοδίαιτα;, μα να ζητήσουμε οι Δημόσιοι υπάλληλοι να εργάζονται ; ).
Αλλιώς να πάμε όλοι σπίτι μας.
Υπάρχει και το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ που τα παλιά εργαλεία θα τα χρησιμοποιήσουν καλύτερα γιατί πιστεύουν σ' αυτά. Άλλο αν είναι καταδικασμένα σε αποτυχία.
Λάμπης Περγαντής
