Δεν είναι μόνο το παρακράτος...

Mου δωσαν μια στολη να κρυβω την οργη
μου δωσαν και μια μασκα για να κρυφτω απο μενα
κι αλλοιμονο σε σενα  (Ευγενία Χριστιανούδη απο facebook)

Στα επεισόδια της πλατείας Συντάγματος, εχθές 29/6, δεν λειτούργησε μόνον το "γνωστό" παρακράτος, δες μεταξύ άλλων και το βίντεο στις ειδήσεις του alter με "σύλληψη-απελευθέρωση¨" ευσώμου και γυμνόστηθου ροπαλοφόρου,αλλά και το πλήρες ξεδίπλωμα επιτελικού σχεδίου στρατηγικής εκφοβισμού για να αδειάσουν οι πλατείες, σαφέστατα εκπονημένο στο στατηγείο της αστυνομίας και πολύ φοβάμαι της απολύτου εγκρίσεως και προτροπής των πολιτικών προϊσταμένων του αρμόδιου υπουργείου. 
Φίλοι μου φοβάμαι ότι μπαίνουμε σε μια πολύ δύσκολη φάση. 
Οφείλουμε  να δείξουμε όλοι την απαιτούμενη ψυχραιμία, νηφαλιότητα και σύνεση … 

30/6 Π. Κουτσοπίνης

…να δείξουμε όλοι την απαιτούμενη ψυχραιμία, νηφαλιότητα και σύνεση …

Περιδιαβάζω, εδώ και αρκετούς μήνες,  στο διαδίκτυο αξιόλογους ιστότοπους και ιστοσελίδες φιλικά προσκείμενες  προς την ΔΗΜ.ΑΡ, με ευρύ κοινό, μεγάλη συμμετοχή και με σημαντική προσφορά στην μεγάλη προσπάθεια της δημιουργίας της «άλλης αριστεράς» και του «άλλου κόμματος». 

Τις τελευταίες εβδομάδες διαπιστώνω ότι μερικοί φίλοι, πολλές φορές στην αγωνία τους για την επιτυχία του εγχειρήματος αλλά και στην προσπάθειά τους να συνεισφέρουν σε μια θετική διέξοδο από την κρίση διολισθαίνουν στη δημιουργία κλίματος εκνευρισμού και πόλωσης, ξεπερνώντας μερικές φορές την πολιτισμένη ατμόσφαιρα που πρέπει να διακρίνει τους στοχαστικά προσερχόμενους σε οποιονδήποτε διάλογο.  

Νομίζω ότι η γενική κατάσταση στη χώρα  και στο πολιτικό προσκήνιο είναι τόσο δύσκολη που απαιτεί ψυχραιμία, νηφαλιότητα και σύνεση απ΄όλους αυτούς που ενδιαφέρονται για την διάσωση της χώρας και για την πρόοδο του εγχειρήματος της ΔΗΜ.ΑΡ.  Υπάρχει νομίζω πολλές φορές μια βιασύνη να δούμε όλοι την μεγάλη και κυριαρχούσα ΔΗΜ.ΑΡ. να έχει απάντηση σε όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που στην κυριολεξία πνίγουν την χώρα.

Η μικρή ΔΗΜ.ΑΡ. με τα σχεδόν ανύπαρκτα οικονομικά μέσα, με στην ουσία χωρίς επαγγελματικά στελέχη και με μια δύσκολη κληρονομιά σε ότι αφορά ιδεολογικές καταβολές και συνήθειες τρόπου λειτουργίας αριστερού κόμματος, κατόρθωσε παρά ταύτα όχι μόνο να επιβιώσει πολιτικά αλλά και να θεωρείται μία αξιόλογη πολιτική πρόταση και να κλείνει τον πρώτο της χρόνο πολιτικού βίου με αισιοδοξία για ένα καλλίτερο μέλλον.

Πολλοί διαφωνούν, πολλές φορές «δογματικά», με την διαχείριση από μέρους της ηγεσίας της πολύπλοκης πολιτικής καθημερινότητας. Και φυσικά η ΔΗΜ.ΑΡ. κάνει αρκετές φορές πολιτικές ακροβασίες σε τεντωμένο σχοινί    Όταν είσαι μικρός και «αδύναμος», όπως είναι μέχρι τώρα η ΔΗΜ.ΑΡ.  νομίζω ότι πρέπει να κάνεις και «slalom» για να μην συνθλιβείς …ανάμεσα στους ελέφαντες…

Η δριμεία κριτική επιβάλλεται να γίνεται εκεί που υπάρχει καθαρά θέμα δεοντολογίας, αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς και παλαιοκομματικής φραξιονιστικής μεθοδολογίας…περί αυτού ο υπογράφων είναι γνωστό το ότι αντέδρασε και βγήκε μπροστά και κατήγγειλε…

Όμως όταν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για πολιτικά θέματα πρέπει να υπάρχει και σεβασμός και ανοχή στην διαφορετική άποψη. Πολύ δε περισσότερο όταν η πολυπλοκότητα, η ρευστότητα αλλά και η επικινδυνότητα  μιας καταστάσεως είναι μεγίστη, όπως αυτή που βρίσκεται σήμερα η χώρα.

Λίγη υπομονή και καλόπιστη πίστωση χρόνου στην πολιτική διαχείριση δύσληπτων και δύσλυτων  προβλημάτων και στη διαχείριση άκρως επικίνδυνων καταστάσεων δεν βλάπτει…

Εκτός αν κάποιοι θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη και μοναδική αλήθεια με  όλες τις λύσεις…και πιστεύουν ότι έχουν την πολιτική συγκρότηση, την πολιτική εμπειρία, την πνευματική ωριμότητα, την ετοιμότητα  και την εμβέλεια, τότε αυτοί οι κάποιοι ας έχουν το πολιτικό ανάστημα να υψώσουν τα λάβαρα και ας κάνουν τις διακηρύξεις τους για την ίδρυση του κομματικού φορέα που θα σώσει την χώρα…

Σε διαφορετική περίπτωση, ας είμαστε όλοι λίγο περισσότερο προσεκτικοί, στην παρούσα φάση, με ορισμένα πράγματα και τοποθετήσεις. Η φθορά, συνειδητά ή ασυνείδητα, που προκαλούν βιαστικά συμπεράσματα ή μία δίκη προθέσεων στο πολιτικό κεφάλαιο που κατόρθωσε να δημιουργήσει και διαθέτει πλέον η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι μεγάλη. Είναι θλιβερό ότι ορισμένοι φίλοι μέλη του κόμματος με αφετηρία την ομιλία του Φώτη Κουβέλη  στη Θεσσαλονίκη διατυπώνουν κριτικές τοποθετήσεις και εξαπολύουν επιθέσεις εναντίον του προέδρου, οι οποίες τουλάχιστον για μένα, δεν είναι ούτε δικαιολογημένες στην ουσία τους, ούτε οι πρέπουσες στο περιεχόμενό τους.

Και να μην ξεχνάμε και να μην το κρύβουμε, ότι ένα  πολύ μεγάλο μέρος του πολιτικού κεφαλαίου που διαθέτει σήμερα η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι ο πρόεδρός της Φώτης Κουβέλης, με όποιες αδυναμίες ή λάθη μπορεί κάποιος να του καταλογίσει. Ανθρώπινος ηγέτης ενός κόμματος είναι. Δεν είναι ο Μεσσίας της αριστεράς.

Και δυστυχώς μερικοί προχώρησαν σε τοποθετήσεις και χαρακτηρισμούς που ξεπερνούν και τα εσκαμμένα και την ευπρέπεια.

Ας προσπαθήσουμε να δείξουμε όλοι την απαιτούμενη ψυχραιμία, νηφαλιότητα και σύνεση …

27/6/11

Παναγιώτης Κουτσοπίνης

πολιτική πράξη υπέρβασης

 Η ιδιαιτέρας πολιτικής σημασίας συμφωνία με τις αρχές, τις διακηρύξεις, τις θέσεις και η κομματική ένταξη  του Γιάννη Βασιλακόπουλου στην Δημοκρατική Αριστερά, αποτελεί πολιτική πράξη  υπέρβασης των αναχρονιστικών διαχωριστικών γραμμών και  απεγκλωβισμού από την πεπατημένη της «πολιτικής -οικογενειακής παράδοσης».  Δείχνει το ανοικτό και οξυδερκές  πολιτικό πνεύμα του Γιάννη Βασιλακόπουλου και  μια πολιτική ανιδιοτέλεια, η οποία, δυστυχώς, σπανίζει στις ημέρες μας. Ταυτόχρονα αποτελεί μία ακόμα επιβεβαίωση της ορθότητας του εγχειρήματος της δημιουργίας του «άλλου κόμματος» της «άλλης αριστεράς», της ΔΗΜ.ΑΡ.,  µε σχέση ευθύνης έναντι της χώρας και της κοινωνίας. Χαιρετίζω την ένταξη του Γιάννη Βασιλακόπουλου στη ΔΗΜ.ΑΡ. και του εύχομαι δύναμη δημιουργικής προσφοράς. (Π. Κουτσοπίνης)

ΓΙΑΤΙ ΕΝΤΑΣΣΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

   
Η δυνατότητα ενός πολίτη να μετέχει στον δημόσιο διάλογο είναι, ειδικά κατά τις κρίσιμες στιγμές που ζει η Πατρίδα μας, όχι μόνον δικαίωμα , αλλά και χρέος του καθένα από εμάς. Αυτή η πολυσύνθετη κρίση που βιώνουμε σε πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και οικονομικό επίπεδο θέτει και τον πολίτη προ των ευθυνών του, Να μετάσχει, να δράσει, να λάβει μέρος στην μετατροπή της βαθιάς κρίσης σε ευκαιρία ή διαφορετικά να απόσχει μεμψιμοιρώντας και μεταθέτοντας το βάρος της βελτίωσης  της  ζωής μας και της διασφάλισης των προοπτικών της χώρας στο δρόμο του αύριο στους άλλους.

Το πολιτικό σύστημα νοσεί. Η ομηρία του δικομματισμού κάνει την κοινωνία να ασφυκτιά την ώρα που, αυτή ακριβώς η ομηρία είναι συνένοχη στη σήψη. Η πολιτική ακινησία αιχμαλωτίζει σε ένα οδυνηρό τέλμα την χώρα, την κοινωνία και τους πολίτες, την ώρα που η κοινωνία πλημμυρίζει, τις πλατείες όχι διατυπώνοντας μιαν άναρθρη φωνή αγανάκτησης αλλά σαφές και ξεκάθαρο αίτημα ανανέωσης, κάθαρσης και προάσπισης της κοινωνικής συνοχής . Είναι πιστεύω καιρός η κοινωνία να πάρει στα χέρια της τα «κλειδιά» των εξελίξεων και να καθορίσει το μέλλον της. Ζούμε την δικτατορία του Οικονομισμού και δεν δικαιούται κανείς να παραμένει απαθής. Η λύση βρίσκεται στην πολιτική.

Κυβέρνηση για να «σωθεί» το ΠΑΣΟΚ και εν όψει των προσεχών εκλογών…

Δυστυχώς φοβάμαι ότι η νέα κυβέρνηση πού προέκυψε, μετά το ρεσιτάλ παλαιομικροκομματικών χειρισμών, έξω από τα όρια του ελάχιστου πολιτικού ήθους και οπωσδήποτε με χαρακτηριστικά φαρσοκωμωδίας, δεν έγινε με σκοπό την ανακοπή της επικίνδυνης και πολλαπλά καταστροφικής  πορείας της χώρας, αλλά με στόχο την εξεύρεση του απαραίτητου πολιτικού χρόνου για την επανασυσπείρωση του ΠΑΣΟΚ εν όψει των εκλογών που θα έρθουν μαζί με τα πρωτοβρόχια.

Ο πρωθυπουργός απέδειξε ότι, δεν διαθέτει το απαραίτητα επαρκές στελεχιακό δυναμικό, δεν έχει πρόθυμους συνεργούς τους «τεχνοκράτες» που ανέδειξε, και δυστυχώς, οποιοδήποτε όραμα κι αν έχει ή προσπαθεί να δείξει ότι έχει, και οποιαδήποτε καλή πρόθεση κι αν έχει ή θέλει να δείχνει ότι έχει,  βρίσκεται εγκλωβισμένος στις συμπληγάδες μεταξύ του «βαθύ ΠΑΣΟΚ», της κατάρρευσης της οικονομίας της χώρας, των αναγκών μιας κοινωνίας σε απόγνωση και των ενοχών συνυπευθυνότητας ως υπουργός μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ο πρωθυπουργός της ουσιαστικής πτώχευσης, αύξηση 30% του δημοσίου χρέους επί κυβερνήσεώς του και παράδοσης της χώρας με μεθοδεύσεις αμφιβόλου συνταγματικότητας σε έλλειμμα ανεξαρτησίας, που προσομοιάζει κατάσταση «κατοχής».

Μπορεί το ΠΑΣΟΚ με όλες τις τάσεις του να εκπροσωπείται στην κυβέρνηση αλλά το χάσμα της κυβέρνησης  με την κοινωνία φοβάμαι ότι θα παραμένει αγεφύρωτο. 

Το σκηνικό δε, που στήθηκε «περί αποστασίας και ημερών ΄65», αποτελεί δείγμα κορύφωσης της παθογένειας και της χρεοκοπίας του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, το οποίο συνεχώς διολισθαίνει  στην άβυσσο του φτηνού πολιτικαντισμού.

Δυστυχώς για τη χώρα ζήσαμε στιγμές που ήταν για γέλια και για κλάματα...

Και φοβάμαι ότι έχουμε να ζήσουμε πολλές ακόμα…

Θα γίνουμε μάρτυρες μιας περαιτέρω σπειροειδούς αυτοκαταστροφικής πορείας της ναρκισσιστικής μας κοινωνίας ???

Σχεδόν ένα χρόνο πριν, 27 Ιουνίου 2010, στην παρέμβασή μου στην πανελλαδική συνδιάσκεψη για την δημιουργία της ΔΗΜ.ΑΡ.,  σε μια προσπάθεια ιατροψυχοκοινωνικής προσέγγισης της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας, είχα μιλήσει για την σημαντική παράμετρο, την οποία πρέπει να λάβουμε υπόψη αναλύοντας το παρόν, κατά την άποψή μου πάντα,  και για να μπορέσουμε να συνεισφέρουμε θετικά στην διαμόρφωση μιας πολιτικής, η οποία   σε βάθος χρόνο να επιφέρει τις απαιτούμενες αλλαγές τις οποίες έχει ανάγκη η χώρα ώστε να μπορέσει να πάρει μια θέση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Έλεγα λοιπόν:

 «««…η ελληνική κοινωνία είναι μία κοινωνία ναρκισσιστική…

 Γίνεται πολύς λόγος με καθαρά οικονομικούς όρους. Π.χ. για τον κίνδυνο «της σπειροειδούς οικονομικής ύφεσης».

 Δεν δίνεται όμως, κατά την άποψή μου,  η δέουσα προσοχή «στην σπειροειδή αυτοκαταστροφική διαταραχή προσωπικότητας», η οποία φαίνεται ότι έχει  προσβάλει την ελληνική κοινωνία.

Η Ελλάδα ίσως δεν πρόκειται να χάσει τη μάχη απέναντι στο μέγεθος του χρέους της.

Η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη μάχη απέναντι στη νοσούσα νοοτροπία του λαού της.

 Επειδή πολύ απλά, η ελληνική κοινωνία είναι μία κοινωνία ναρκισσιστική, με την έννοια ότι ακολουθεί κατά γράμμα τα μοτίβα συμπεριφορών ατόμου, το οποίο πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας.

 Από όλες τις κατηγορίες ναρκίσσων μάλιστα, η κοινωνία μας ανήκει στην πιο επικίνδυνη. Σε αυτή των αποτυχημένων ναρκίσσων.

Ενώ ένας επιτυχημένος νάρκισσος μπορεί να είναι λίγο πολύ σταθερή προσωπικότητα, καθώς το “Χάσμα Μεγαλειότητάς” του (βαθμός απόκλισης της φανταστικά μεγαλειώδους αυτοαντίληψής του, από το πραγματικό μέγεθος των προσωπικών του επιτευγμάτων) διατηρείται σε σχετικά χαμηλά επίπεδα, οι αποτυχημένοι νάρκισσοι μπορούν να αποδειχτούν αρκετά προβληματικές προσωπικότητες.

Στερημένοι της αναγνώρισης και του θαυμασμού που τόσο λαχταρούν – και πιστεύουν ότι αξίζουν, περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους υπό συνθήκες κατάθλιψης και αυτοτυρράνιας, αδυνατώντας παράλληλα να αναγνωρίσουν την ευθύνη των πράξεών τους.

Αντί να αναγνωρίσουν την ευθύνη των πράξεών τους, επιλέγουν κατά κανόνα μία στάση θύματος – «ταλαίπωρου Έλληνα».

 Έτσι ο μέσος Έλληνας μπροστά στο πρόσωπο της αποτυχίας, δεν αναγνωρίζει ότι και αυτός έκανε λάθη, δεν παραδέχεται ότι και αυτός υπήρξε υπεύθυνος.

Αντί αυτού, επιλέγει να κατευθύνει αυτές τις κατηγορίες αποκλειστικά προς άλλους. Κατηγορεί την Κυβέρνησή του και τις Κυβερνήσεις πριν από αυτήν.

Κατηγορεί την Ευρωζώνη και την Μέρκελ.

Καταπιάνεται παθιασμένα με την κατασκευή αναρίθμητων θεωριών συνομωσίας, τοποθετώντας την κάθε δύναμη και παράγοντα που μπορεί να σκεφτεί, σε ένα φαντασιακό σκοτεινό παιχνίδι που ως υπέρτατο στόχο του δεν έχει τίποτα άλλο παρά την καταστροφή του.

Η λίμνη με τα δανεικά οράματα

Όταν το πνεύμα του «κοινωνικού πατριωτισμού» ασφυκτιά και διασπά τις διαχωριστικές γραμμές και τις στενές κομματικές ιδεοληψίες…(Π. Κουτσοπίνης)

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου*

 Εξασφαλίσαμε την Πέμπτη δόση ! Ζήτω ! Μπορεί η Ελληνική κοινωνία να κοιμάται ήσυχη, ότι ο γονυπετής επαίτης που γεννήθηκε μέσα στα σπλάχνα της με ευθύνη των δυο κομμάτων που διαχειρίζονται την εξουσία, εδώ και κοντά σαράντα χρόνια, παραμένει συμπαθής για τους  «παράκλητους» δανειστές…  Πόσο υπερήφανοι μπορούμε να νιώθουμε γι’ αυτό;   

 Σύμφωνα με την  κυβέρνηση, να ποιο είναι το όραμα που δικαιούται ο λαός μας, το έθνος που έρχεται από την πιο βαθειά και μακρινή διαδρομή των  αιώνων: Να δανειζόμαστε με «καλό» επιτόκιο…

 Σύμφωνα με το κόμμα της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που υπό την νέα του ηγεσία φαντάζει  πιο επικίνδυνο , ακόμη κι από το κυβερνών, «αυτό το όραμα δικαιούμαστε αλλά μπορεί να  προσφερθεί με άλλο περιτύλιγμα».   

 Κι η κοινωνία αναστενάζει στους δρόμους. Είτε χαρακτηριζόμενη ως «συμπαθές κίνημα», είτε πρόσφορη να καπελωθεί από κόμματα που ψάχνουν την πολιτική τους νομιμοποίηση στην ηχορύπανση της ντουντούκας, ή στα σκόρπια επεισόδια βίας που διαχέουν το δόγμα του νεομπολσεβικισμού…

 Μια κυβέρνηση υπαλλήλων της Τρόικα, μια αξιωματική αντιπολίτευση ελεεινή, δίχως ιδεολογικό πυρήνα, παρά μόνο την  συνδιαχείριση μιας φθαρμένης εξουσίας,  που ο αρχηγός της και τα στελέχη της πασχίζουν να αποδείξουν πως μπορούν να γίνουν καλύτεροι υπάλληλοι των δανειστών από τους νυν κυβερνώντες, ένα σύστημα που’ χει αρχίσει να θυμίζει βρωμερή λίμνη που θρέφεται από την σήψη. 

 Πρόθυμοι κολυμβητές μέσα στα ακίνητα νερά της , οι μύστες της τυφλής βίας και της «Σοβιετοποίησης» ανησυχούν ,μήπως τα βότσαλα που πετά, ολοένα και πιο συχνά τελευταία, η κοινωνία και κάποιες λίγες υπεύθυνες φωνές του πολιτικού μας γίγνεσθαι που διαπνέονται όχι από το όραμα των «δανεικών» αλλά από αυτά της ανανέωσης, της Εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και  της  ισότιμης Ευρωπαϊκής συνέχειας της Ελλάδας, ταράξουν τα νερά…  

 Η Ελλάδα ζει ιστορικές στιγμές,  μα και ώρες ευθύνης των πολιτών. Η πατρίδα κινδυνεύει, πιο πολύ από οτιδήποτε, από τους διαχειριστές και τους επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας και η «πολιτική ακινησία» που ακολουθείται από τις κομματικές αγκυλώσεις του παρελθόντος αποτελεί το πιο ασφαλή εταίρο των πρωταίτιων της σήψης, της διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, της υπονόμευσης της Εθνικής μας ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, της ισότιμης Ευρωπαϊκής μας συνέχειας.  

 Η προσκόλληση σε «πατρογονικούς» πολιτικούς προορισμούς είναι σήμερα αιτία υποτροπής  της σήψης. 

 Αξίζουμε μα και χρωστάμε ένα μέλλον, όχι απλά καλύτερο, αλλά αντικειμενικά καλό. 

Κι όσοι προσχωρούν στην ακινησία δεν συμβάλλουν σε αυτό…

*Συγγραφέας και Δημοσιογράφος, με επιστημονικό υπόβαθρο πολιτικές επιστήμες (Πάντειο) και επικοινωνία (Μ. Βρετανία), έχει εκδόσει τα βιβλία  «Περιγράφοντας το χθες, Γράφοντας για το Αύριο»- Πολιτική πραγματεία, «Το Κάδρο των Ηρώων» Μυθιστόρημα, «Το Κύμα» - Νουβέλα. Δημοσιογραφεί στο Vimaonline.

Προς τους "αγανακτισμένους": "Ελάτε να τους τρελάνουμε στην νομιμότητα."

Όταν η Δημοκρατική Αριστερά βγαίνει και πάλι μπροστά, βάζει τις κόκκινες γραμμές για να υπερασπιστεί το Σύνταγμα και την Δημοκρατία και προτείνει τον δημοκρατικό δρόμο στους "αγανακτισμένους".(Π. Κουτσοπίνης)

Ομιλία του βουλευτή της ΔΗΜ.ΑΡ.  κ. Νίκου Τσούκαλη στη Βουλή 1/6/11

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όπως και αν αξιολογήσει καθένας από εμάς αυτά τα οποία συμβαίνουν στις πλατείες και στους κοινόχρηστους χώρους αυτής της χώρας, πρέπει να ομολογήσουμε όλοι ότι ζούμε ιστορικές στιγμές.

Και είναι η στιγμή, κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, να επικαλεσθώ μια ιστορική ρήση του Αντόνιο Γκράμσι: «Ο παλιός κόσμος πέθανε, ο καινούργιος παλεύει για να γεννηθεί. Ζούμε στην εποχή των τεράτων». Θα μπορούσε η τελευταία φράση του Αντόνιο Γκράμσι να τεθεί με ερωτηματικό. Ζούμε στην εποχή των τεράτων; Και για να μην έχουμε τερατογενέσεις, έχει ευθύνη το πολιτικό σύστημα;

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αυτές τις κρίσιμες στιγμές, οι οποίες δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσουν, καθίσταται απαραίτητο σ’ αυτή εδώ την Αίθουσα να υπενθυμίσουμε κάποιες βασικές αξίες του δημοκρατικού πολιτεύματος, κάποια αγκωνάρια του Διαφωτισμού, της Γαλλικής Επανάστασης.

Άρθρο 1, παράγραφος 2, του Συντάγματος: «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία».

Άρθρο 3: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους και ασκούνται σύμφωνα με το Σύνταγμα».

Και το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, το άρθρο 120, αναφέρει: «Η αφοσίωση στην πατρίδα και στη δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων», στους οποίους το ίδιο το Σύνταγμα, το ίδιο το άρθρο, εναποθέτει την τήρηση των όρων του, δηλαδή την τήρηση του Συντάγματος, το περίφημο 114 της δεκαετίας του ’60. Αυτά πρέπει να τα θυμίζουμε.

Οπαδοί και … μαζοποίηση

Δεν ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή μου, και στην όποια τυχόν πνευματική συγκρότηση διαθέτω, να είμαι οπαδός. Κάπου πιστεύω ότι, η «οπαδοποίηση»  προϋποθέτει άμβλυνση της λογικής και της κριτικής σκέψης, κατάσταση η οποία αυτόματα  οξύνει την «αγελοποίηση» του ατόμου και  οδηγεί στον κατήφορο, που αργά ή γρήγορα, έχει  κατάληξη τον όχλο. Τον όχλο που στην ουσία είναι η μαζοποίηση και η ομογενοποίηση του ατόμου, το οποίο έχασε την ατομική του αξιοπρέπεια και το οποίο άτομο γίνεται εύκολη λεία , υποχείριο προς διαβουκόληση από τον κάθε λογής «επιβήτορα  εξουσίας» για την γέννηση «τεράτων».

Αναδημοσιεύω σήμερα ένα κείμενο του φίλου και εκλεκτού δημοσιογράφου Γιάννη Βασιλακόπουλου από το Vimaonline με πολλούς, νομίζω, αποδέκτες …( Π.Κουτσοπίνης)

Ο στόχος της κοινωνίας και οι εμμονές των οπαδών 

Ο Ασκός του Αιόλου άνοιξε. Κι είναι γνωστό πως όταν ανοίγει είναι δύσκολο να ελέγξεις τους "αέρηδες" οι οποίοι μέχρι που, ο ασκός ήταν κλειστός, στριμώχνονταν μαζεύοντας ορμή. Μόνο που τώρα, που είναι το σημείο "μηδέν" για να διοχετεύσουν την σωρευμένη ορμή αυτή μπερδεύεται με αντιφατικά μηνύματα, άναρθρους θορύβους και λανθασμένες προτεραιότητες. Διότι μαζί με το Κίνημα των αγανακτισμένων, το οποίο σηματοδοτεί μιαν ασχημάτιστη, μεν, ακόμα αλλά προφανής και αναγκαία τάση ανατροπής των δεδομένων, έχουν ξεμυτίσει και κάποιες «κινήσεις» με κίνητρα ασήμαντα που δεν αφορούν κανέναν πλην των απωθημένων μιας μειοψηφίας "φανατικών οπαδών",  που καταστρέφουν για χάρη ανώνυμων εταιρειών.

Οι οπαδοί του Ηρακλή λέει βανδάλισαν χθες την Θεσσαλονίκη. Για ποιον λόγο; Για να νομιμοποιήσουν παρατυπίες, παρανομίες, παραλείψεις επιχειρηματιών οι οποίοι απλώς κερδοσκοπούν στην πλάτη του ποδοσφαίρου και έστειλαν την ομάδα της Θεσσαλονίκης στη Β’ Εθνική. Είναι αδιάφορο. Άλλο τόσο όμως είναι και ύποπτο. Κάποιοι επιχειρούν να εντάξουν, τεχνηέντως , αυτή την μανία των οπαδών με την συνολική κοινωνική και απολύτως δικαιολογημένη έγερση. Αυτό αποτελεί αθλιότητα.