Δυστυχώς φοβάμαι ότι η νέα κυβέρνηση πού προέκυψε, μετά το ρεσιτάλ παλαιομικροκομματικών χειρισμών, έξω από τα όρια του ελάχιστου πολιτικού ήθους και οπωσδήποτε με χαρακτηριστικά φαρσοκωμωδίας, δεν έγινε με σκοπό την ανακοπή της επικίνδυνης και πολλαπλά καταστροφικής πορείας της χώρας, αλλά με στόχο την εξεύρεση του απαραίτητου πολιτικού χρόνου για την επανασυσπείρωση του ΠΑΣΟΚ εν όψει των εκλογών που θα έρθουν μαζί με τα πρωτοβρόχια.
Ο πρωθυπουργός απέδειξε ότι, δεν διαθέτει το απαραίτητα επαρκές στελεχιακό δυναμικό, δεν έχει πρόθυμους συνεργούς τους «τεχνοκράτες» που ανέδειξε, και δυστυχώς, οποιοδήποτε όραμα κι αν έχει ή προσπαθεί να δείξει ότι έχει, και οποιαδήποτε καλή πρόθεση κι αν έχει ή θέλει να δείχνει ότι έχει, βρίσκεται εγκλωβισμένος στις συμπληγάδες μεταξύ του «βαθύ ΠΑΣΟΚ», της κατάρρευσης της οικονομίας της χώρας, των αναγκών μιας κοινωνίας σε απόγνωση και των ενοχών συνυπευθυνότητας ως υπουργός μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ο πρωθυπουργός της ουσιαστικής πτώχευσης, αύξηση 30% του δημοσίου χρέους επί κυβερνήσεώς του και παράδοσης της χώρας με μεθοδεύσεις αμφιβόλου συνταγματικότητας σε έλλειμμα ανεξαρτησίας, που προσομοιάζει κατάσταση «κατοχής».
Μπορεί το ΠΑΣΟΚ με όλες τις τάσεις του να εκπροσωπείται στην κυβέρνηση αλλά το χάσμα της κυβέρνησης με την κοινωνία φοβάμαι ότι θα παραμένει αγεφύρωτο.
Το σκηνικό δε, που στήθηκε «περί αποστασίας και ημερών ΄65», αποτελεί δείγμα κορύφωσης της παθογένειας και της χρεοκοπίας του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, το οποίο συνεχώς διολισθαίνει στην άβυσσο του φτηνού πολιτικαντισμού.
Δυστυχώς για τη χώρα ζήσαμε στιγμές που ήταν για γέλια και για κλάματα...
Και φοβάμαι ότι έχουμε να ζήσουμε πολλές ακόμα…
