Δεν ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή μου, και στην όποια τυχόν πνευματική συγκρότηση διαθέτω, να είμαι οπαδός. Κάπου πιστεύω ότι, η «οπαδοποίηση» προϋποθέτει άμβλυνση της λογικής και της κριτικής σκέψης, κατάσταση η οποία αυτόματα οξύνει την «αγελοποίηση» του ατόμου και οδηγεί στον κατήφορο, που αργά ή γρήγορα, έχει κατάληξη τον όχλο. Τον όχλο που στην ουσία είναι η μαζοποίηση και η ομογενοποίηση του ατόμου, το οποίο έχασε την ατομική του αξιοπρέπεια και το οποίο άτομο γίνεται εύκολη λεία , υποχείριο προς διαβουκόληση από τον κάθε λογής «επιβήτορα εξουσίας» για την γέννηση «τεράτων».
Αναδημοσιεύω σήμερα ένα κείμενο του φίλου και εκλεκτού δημοσιογράφου Γιάννη Βασιλακόπουλου από το Vimaonline με πολλούς, νομίζω, αποδέκτες …( Π.Κουτσοπίνης)
Ο στόχος της κοινωνίας και οι εμμονές των οπαδών
Ο Ασκός του Αιόλου άνοιξε. Κι είναι γνωστό πως όταν ανοίγει είναι δύσκολο να ελέγξεις τους "αέρηδες" οι οποίοι μέχρι που, ο ασκός ήταν κλειστός, στριμώχνονταν μαζεύοντας ορμή. Μόνο που τώρα, που είναι το σημείο "μηδέν" για να διοχετεύσουν την σωρευμένη ορμή αυτή μπερδεύεται με αντιφατικά μηνύματα, άναρθρους θορύβους και λανθασμένες προτεραιότητες. Διότι μαζί με το Κίνημα των αγανακτισμένων, το οποίο σηματοδοτεί μιαν ασχημάτιστη, μεν, ακόμα αλλά προφανής και αναγκαία τάση ανατροπής των δεδομένων, έχουν ξεμυτίσει και κάποιες «κινήσεις» με κίνητρα ασήμαντα που δεν αφορούν κανέναν πλην των απωθημένων μιας μειοψηφίας "φανατικών οπαδών", που καταστρέφουν για χάρη ανώνυμων εταιρειών.
Οι οπαδοί του Ηρακλή λέει βανδάλισαν χθες την Θεσσαλονίκη. Για ποιον λόγο; Για να νομιμοποιήσουν παρατυπίες, παρανομίες, παραλείψεις επιχειρηματιών οι οποίοι απλώς κερδοσκοπούν στην πλάτη του ποδοσφαίρου και έστειλαν την ομάδα της Θεσσαλονίκης στη Β’ Εθνική. Είναι αδιάφορο. Άλλο τόσο όμως είναι και ύποπτο. Κάποιοι επιχειρούν να εντάξουν, τεχνηέντως , αυτή την μανία των οπαδών με την συνολική κοινωνική και απολύτως δικαιολογημένη έγερση. Αυτό αποτελεί αθλιότητα.
Διότι αυτά τα «παιδάκια», που είτε έχουν θεοποιήσει μια ΠΑΕ- άρα είναι μη πολίτες- είτε «τα παίρνουν» από την ΠΑΕ για να πετάξουν μέσα στην απόλυτα δικαιολογημένη φωτιά, ένα άσχετο με τον προβληματισμό της κοινωνίας "φιτίλι" δεν αποτελούν μέρος της κοινωνικής αντίδρασης. Ίσα – ίσα κάνουν σε ένα βαθμό αυτό έναντιον του οποίου έχει εξεγερθεί η κοινωνία.
Προσκυνούν το κέρδος ενός ή περισσότερων παραγόντων, από αυτούς που λυμαίνονται το ποδόσφαιρο. Αυτοί οι αφηνιασμένοι – ένας θεός ξέρει από τι- «οπαδοί» προσπαθούν να ανακατέψουν την δικιά τους εξάρτηση από εμμονές κι ουσίες με ένα κοινωνικό, ατόφιο και αυθόρμητο Κίνημα. Κι οι παράγοντες βολεύονται από την, περίπου, «συνειρμική» ανάμιξη των δυο πραγμάτων μεταξύ τους. Κι οι κυβερνώντες, ή μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος βολεύεται μ’ αυτό. Κι ενώ οι στοχεύσεις των κερδοσκόπων του ποδοσφαίρου, με αυτές των απερχόμενων διαχειριστών της εξουσίας διαπλέκονται,
το ατόφιο κοινωνικό κίνημα δεν πρέπει να γίνεται ευάλωτο στην υπονόμευση...
