Όταν το πνεύμα του «κοινωνικού πατριωτισμού» ασφυκτιά και διασπά τις διαχωριστικές γραμμές και τις στενές κομματικές ιδεοληψίες…(Π. Κουτσοπίνης)
Του Γιάννη Βασιλακόπουλου*
Εξασφαλίσαμε την Πέμπτη δόση ! Ζήτω ! Μπορεί η Ελληνική κοινωνία να κοιμάται ήσυχη, ότι ο γονυπετής επαίτης που γεννήθηκε μέσα στα σπλάχνα της με ευθύνη των δυο κομμάτων που διαχειρίζονται την εξουσία, εδώ και κοντά σαράντα χρόνια, παραμένει συμπαθής για τους «παράκλητους» δανειστές… Πόσο υπερήφανοι μπορούμε να νιώθουμε γι’ αυτό;
Σύμφωνα με την κυβέρνηση, να ποιο είναι το όραμα που δικαιούται ο λαός μας, το έθνος που έρχεται από την πιο βαθειά και μακρινή διαδρομή των αιώνων: Να δανειζόμαστε με «καλό» επιτόκιο…
Σύμφωνα με το κόμμα της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που υπό την νέα του ηγεσία φαντάζει πιο επικίνδυνο , ακόμη κι από το κυβερνών, «αυτό το όραμα δικαιούμαστε αλλά μπορεί να προσφερθεί με άλλο περιτύλιγμα».
Κι η κοινωνία αναστενάζει στους δρόμους. Είτε χαρακτηριζόμενη ως «συμπαθές κίνημα», είτε πρόσφορη να καπελωθεί από κόμματα που ψάχνουν την πολιτική τους νομιμοποίηση στην ηχορύπανση της ντουντούκας, ή στα σκόρπια επεισόδια βίας που διαχέουν το δόγμα του νεομπολσεβικισμού…
Μια κυβέρνηση υπαλλήλων της Τρόικα, μια αξιωματική αντιπολίτευση ελεεινή, δίχως ιδεολογικό πυρήνα, παρά μόνο την συνδιαχείριση μιας φθαρμένης εξουσίας, που ο αρχηγός της και τα στελέχη της πασχίζουν να αποδείξουν πως μπορούν να γίνουν καλύτεροι υπάλληλοι των δανειστών από τους νυν κυβερνώντες, ένα σύστημα που’ χει αρχίσει να θυμίζει βρωμερή λίμνη που θρέφεται από την σήψη.
Πρόθυμοι κολυμβητές μέσα στα ακίνητα νερά της , οι μύστες της τυφλής βίας και της «Σοβιετοποίησης» ανησυχούν ,μήπως τα βότσαλα που πετά, ολοένα και πιο συχνά τελευταία, η κοινωνία και κάποιες λίγες υπεύθυνες φωνές του πολιτικού μας γίγνεσθαι που διαπνέονται όχι από το όραμα των «δανεικών» αλλά από αυτά της ανανέωσης, της Εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότιμης Ευρωπαϊκής συνέχειας της Ελλάδας, ταράξουν τα νερά…
Η Ελλάδα ζει ιστορικές στιγμές, μα και ώρες ευθύνης των πολιτών. Η πατρίδα κινδυνεύει, πιο πολύ από οτιδήποτε, από τους διαχειριστές και τους επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας και η «πολιτική ακινησία» που ακολουθείται από τις κομματικές αγκυλώσεις του παρελθόντος αποτελεί το πιο ασφαλή εταίρο των πρωταίτιων της σήψης, της διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, της υπονόμευσης της Εθνικής μας ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, της ισότιμης Ευρωπαϊκής μας συνέχειας.
Η προσκόλληση σε «πατρογονικούς» πολιτικούς προορισμούς είναι σήμερα αιτία υποτροπής της σήψης.
Αξίζουμε μα και χρωστάμε ένα μέλλον, όχι απλά καλύτερο, αλλά αντικειμενικά καλό.
Κι όσοι προσχωρούν στην ακινησία δεν συμβάλλουν σε αυτό…
