Οι «μεταρρυθμιστές σοσιαλδημοκράτες» και η μόδα των «unisex one size» στην πολιτική

"Μεταρρυθμιστής σοσιαλδημοκράτης μοντέλο GR 2012"

Ο όρος «μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατία», ο οποίος λανσάρεται στον εσωκομματικό « ιδεολογικοπολιτικό διάλογο » (για να χρησιμοποιήσω μια ήπια έκφραση), και τον οποίο χρησιμοποιεί ο φίλος Γεράσιμος Γεωργάτος στο άρθρο του  «Μεταμορφώσεις αντιευρωπαϊκών και αντιδεξιών στερεοτύπων» γράφοντας και υποστηρίζοντας «την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους και στην Ελλάδα μια σοβαρή μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατία, οφείλουν τάχιστα να συναντηθούν μέσα από ένα  γόνιμο και δημιουργικό διάλογο» (http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=12322&sw=1280 )

θεωρώ ότι είναι άκρως ασαφής.  

Είναι ασαφής διότι:

1)      Μεταρρύθμιση είναι κάθε αλλαγή. Οι «παροικούντες» γνωρίζουν, ή τουλάχιστον οφείλουν να γνωρίζουν, ότι κάθε αλλαγή έχει αποτέλεσμα προς κάποια κατεύθυνση και συμβατικά προσδιορίζεται με θετικό ή αρνητικό πρόσημο, το οποίο έχει αναφορά και από την οπτική γωνία  αξιολόγησης της κάθε αλλαγής. Επομένως οφείλουν, αν θέλουν να ξεφύγουν από μία συνθηματολογία συσπείρωσης και «διαβουκόλευσης», γνωστή και ως «πολιτικός παπατζηδισμός», και αν έχουν  ιστορική μνήμη και την ικανότητα άντλησης συμπερασμάτων από την εντόπια πολιτική ιστορία των συνθημάτων και ειδικά αυτού της Αλλαγής, υπογραμμίζω ότι οφείλουν να προσδιορίσουν ακριβές περιεχόμενο στη λέξη μεταρρύθμιση ώστε να προσδιορίζεται η κατεύθυνση.

2)      Σοσιαλδημοκρατία είναι πλέον μια πολύ δύσκολα προσδιοριζόμενη εννοιολογικά λέξη. Η εξελικτική της πορεία περιλαμβάνει εκφράσεις και εκφάνσεις σε διαφορετικούς γεωγραφικοπολιτικούς χώρους. Από την εποχή του μεσοπολέμου μέχρι σήμερα έχει κάνει μια τόσο πολύπλευρη και αντίρροπη διαδρομή στον ευρωπαϊκό χώρο ώστε η λέξη «σοσιαλδημοκρατία» να είναι κάτι σαν «one size & unisex».  

Χρησιμοποιώντας σήμερα τη λέξη «σοσιαλδημοκρατία» σαν ουσιαστικό με επιθετικό προσδιορισμό τη λέξη «μεταρρυθμιστική» είναι σαν να λανσάρεται η μόδα των unisex /one size στην πολιτική.

Μπορεί το «μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατία» να είναι ένα «πιασάρικο διαφημιστικό» εύρημα για να λανσαριστεί το «νέο προϊόν», το οποίο έχω την αίσθηση ότι κάποιοι φίλοι απεργάζονται και προσδοκούν να εισπράξουν τα ανάλογα «κέρδη», αλλά  νομίζω ότι η πλειοψηφία των γεννητόρων και των μελών της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν θα «αγοράσουν».

Οι θιασώτες της « μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατίας» ας συνευρεθούν και ας  συνδιασκεφτούν και ας παρουσιάσουν ξεκάθαρα τις θέσεις τους ώστε να αντιληφθώ και εγώ και να αντιληφθούμε και εμείς, οι οποίοι έχουμε τις δημοσιευμένες θέσεις μας από τις συνδιασκέψεις και το συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ., τι εννοούν, τι θέλουν  και τι οραματίζονται.

Ας μην απογοητεύονται από την αποτυχία της προσπάθειας στην Παλιά Βουλή.

Οτιδήποτε άλλο είναι ψάρεμα σε «θολά νερά» και αρχίζει να προσομοιάζει  «πεμπτοφαλαγγίτικες»* μεθοδολογίες…

26/09/2012

Παναγιώτης Κουτσοπίνης

ΥΓ. Υπάρχουν και οι «φιλελεύθεροι αριστεροί» ως η άλλη εκδοχή «one size & unisex» (βλέπε: η μόδα των unisex one size στην πολιτική και οι «φιλελεύθεροι αριστεροί» http://panayotiskoutsopinis.blogspot.gr/2012/07/unisex-one-size.html) 
* Για τους νεότερους : βλέπε Λεξικό Μπαμπινιώτη  σελ 1889.

Από έναν ρομαντικό εραστή της πολιτικής με δημοκρατία και αρχές

...η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε…

… μόνο στους επαγγελματίες της πολιτικής...

…και μόνη με τους επαγγελματίες πολιτικούς…

Παρέμβαση στην ΠΕ Β Αθήνας 24 09 2012

Η ελληνική κοινωνία και η χώρα, αυτή τη χώρα που να μην ξεχνάμε ότι την  έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας και, αποδεδειγμένα πλέον, ποικιλοτρόπως έχουμε συλλογικά κακοποιήσει, έχει μπει σε μια περιδίνηση με ανεξέλεγκτη πορεία, αβέβαια έξοδο και απρόβλεπτες τις συνέπειες από μια τυφλή κοινωνική έκρηξη.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. αμέσως μετά την ίδρυσή της  βρέθηκε αντιμέτωπη με δυσανάλογες για την ηλικία της, τις οικονομικές της δυνατότητες και το ολιγάριθμο των στελεχών της απέναντι σε σημαντικές-κομβικές πολιτικές προκλήσεις.  Εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση μέσα σε περιβάλλον επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης και με τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης ρευστοποίησης του μεταπολιτευτικά κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού.

Κατόρθωσε τις ιδρυτικές της διακηρύξεις να τις μετουσιώσει σε ουσιαστικές θέσεις του κόμματος στο πρώτο της συνέδριο κάνοντας ιδεολογικές ρήξεις και τομές με το παρελθόν και ανοίγοντας τον δρόμο για το «άλλο κόμμα» το κόμμα της «αριστεράς της ευθύνης».

Με όπλα τις θέσεις από το συνέδριο, την διακηρυγμένη βούληση για την δημιουργία ενός πολιτικού σχηματισμού του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της δημοκρατικής λειτουργίας, χωρίς τα χαρακτηριστικά των κομμάτων  του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του ηγετικού κονκλαβίου, αλλά το κόμμα ανοικτό στα μέλη του και στην κοινωνία , με αυτά τα εφόδια και με την σοβαρότητα και την εργατικότητα των στελεχών της κατορθώσαμε να κτίσουμε οργανώσεις με δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα σε όλη την Ελλάδα και να γίνουμε ένας ολοκληρωμένος πολιτικός σχηματισμός.

Η προσωπικότητα του προέδρου, η πολιτική του πορεία, η παρουσία και ο λόγος του ήταν η εγγύηση αλλά και η αιχμή του δόρατος.

Βιώσαμε μια γρήγορη δημοσκοπική άνοδο σε διψήφια ποσοστά, όταν η ρευστότητα του εκλογικού σώματος έγινε ικανή από την ακύρωση «των πελατειακών συμβολαίων» του δικομματισμού, την οποία έφερε το τσουνάμι της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας.

Προσγειωθήκαμε (το γιατί συνέβη αυτό δεν είναι της παρούσης) σε ένα ευπρεπές ποσοστό στις εκλογές του Μαΐου και δώσαμε μια δεύτερη εκλογική μάχη διατηρώντας τα ποσοστά μας και εξασφαλίζοντας μια όχι ευκαταφρόνητη κοινοβουλευτική παρουσία.

Σημειώνω ότι στην πορεία μας αυτή, γίνεται αντιληπτή μια ευκρινώς διακριτή διαφοροποίηση της πολιτικής του κόμματος.

Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του φίλου Ν. Μπίστη, που κατά δήλωσή του «γύρισε στο σπίτι του» ως συνεργαζόμενος-δεν γνωρίζω αν έχει γίνει μέλος του κόμματος μέχρι σήμερα*-στην τελευταία ΚΕ ότι το κόμμα από το συνέδριό του μέχρι σήμερα έχει αλλάξει δύο φορές πρόσωπο.

Αυτό είναι ένα «σοβαρό θέμα» που απασχολεί, και  δικαίως απασχολεί, στελέχη και μέλη του κόμματος. Λυπάμαι που δεν υπάρχει ο χρόνος να συζητήσουμε σήμερα το θέμα αυτό, το οποίο κατά την άποψή μου έχει πολλές πτυχές και ίσως να σηματοδοτεί κομβικά πολιτικά και οργανωτικά ζητήματα, τα οποία κάποια στιγμή πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά και να πάρουμε αποφάσεις, για να ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση  βαδίζουμε αλλά και πως βαδίζουμε.

Ίσως αυτό να μας προφυλάξει να μην βρεθούμε ξανά στην δυσάρεστη θέση που είμαστε σήμερα που τροφοδοτούμε τα μέσα με «γεγονότα» που προκαλούν φθορά στο κόμμα και φέρνουν στελέχη και μέλη σε αναβρασμό και σε δύσκολη θέση μέσα στην κοινωνία.

Η εκλεγμένη από το συνέδριο ηγεσία έχει την υποχρέωση να προστατεύσει και το κόμμα και την πορεία του σύμφωνα με τις αποφάσεις του συνεδρίου και την λειτουργία του σύμφωνα με τις διακηρύξεις μας και το καταστατικό.  Δεν πρέπει να παρατηρείται διολίσθηση προς πολιτικές που βρίσκονται εκτός των πλαισίων που προανέφερα, αλλά και δεν πρέπει διαφωνούντες να παραιτούνται από νευραλγικές για το κόμμα θέσεις.

Το εγχείρημα της Δημοκρατικής Αριστεράς θεωρώ ότι είναι, και πρέπει να είναι, μια σοβαρή συλλογική υπόθεση και δεν μπορεί να απαξιώνεται με άστοχες κινήσεις, από οπουδήποτε κι αν προέρχονται αυτές.

Οι γεννήτορες που συνίδρυσαν την Δημοκρατική Αριστερά και τα στελέχη της που συμμετείχαν στις δημοκρατικές διαδικασίες,που διαμόρφωσαν τις θέσεις του κόμματος με τις οποίες πορευτήκαμε μέχρι τις εκλογές, έχουν την πολιτική και ηθική υποχρέωση να περιφρουρήσουν το δημιούργημα που φέρει τον τίτλο Δημοκρατική Αριστερά και να φροντίσουν για την μακροημέρευσή του.

Είπαμε ΔΗΜ.ΑΡ. plus. Δεν πρέπει να φύγει το ΔΗΜ.ΑΡ. και να μείνει το plus.!!!

Τουλάχιστον όχι πριν την σύγκλιση ενός συνεδρίου, εκτάκτου ή όπως θέλετε ονομασθεί, με την ίδια σύνθεση του προηγουμένου.

Οτιδήποτε άλλο θα είναι παραβίαση κάθε έννοιας δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος.

Αυτή τουλάχιστον είναι η θέση ενός «εραστή της πολιτικής με δημοκρατία και αρχές».

Μπορεί οι επαγγελματίες της πολιτικής να έχουν διαφορετική άποψη. Άς μας την πουν!!!

Όμως πιστεύω ότι «η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε μόνο στους επαγγελματίες της πολιτικής». Πιστεύω στο σύνθημά μας «οι πολίτες στην πολιτική και η πολιτική στους πολίτες». Και αυτός είναι ο λόγος πού είμαι εδώ.

Και δεν με ενδιαφέρει αν αρκετοί από τους παρευρισκομένους θα δυσαρεστηθούν και ορισμένοι θα μειδιάσουν ειρωνικά.

Νομίζω ότι όλοι εδώ μέσα είμαστε αρκετά ευφυείς και έμπειροι ώστε να αντιληφθούμε ότι «ο κόμπος έφτασε στο κτένι» και η κοινωνία σε λίγο «θα βγει στα κεραμίδια».

Το κόμμα πρέπει να βρεθεί συσπειρωμένο και συντεταγμένο για να αντιμετωπίσει με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο αυτά που έρχονται.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Δεν πρέπει να καταστρέψουμε αυτό, το οποίο όλοι μαζί δημιουργήσαμε και δεν πρέπει να απογοητεύουμε καθημερινά αυτούς που μας εμπιστευτήκαν με την ψήφο τους. 

Αγαπητοί φίλοι Δημαρίτες**, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι: «οι ρομαντικοί δεν είναι πάντα απαραίτητα αφελείς. Σφάλουν όσοι νομίζουν ότι μπορεί να είναι εύκολη η διαβουκόλευσή τους.»

(Νομίζω ότι αυτή την συζήτηση πρέπει να την ανοίξουμε στο κόμμα.)

24/09/2012

Παναγιώτης Κουτσοπίνης

http://panayotiskoutsopinis.blogspot.gr/

* Με χαροποίησε και με ανακούφισε η δήλωση του προέδρου ότι ο φίλος Ν. Μπίστης είναι μέλος του κόμματος από τον Μάϊο. Ας μας πληροφορήσει ο οργανωτικός γραμματέας ή ο ίδιος και σε ποια οργάνωση έχει εγγραφεί ώστε να σταματήσουν τα διάφορα «σενάρια» που διακινούνται…  

** Ας με συγχωρήσουν οι Δημαρίτες που δεν χρησιμοποιώ την προσφώνηση «σύντροφοι». Την θεωρώ τόσο κακοποιημένη και απαξιωμένη από την πολυετή αδόκιμη και λαϊκίστικη χρήση της από άτομα τα οποία  αποδεδειγμένα δεν είχαν ίχνος συντροφικότητας…

Διαβάζοντας την κρίση με το λεξικό του ΚΥΡ

 

 Το λεξικό της κρίσης...από τον ΚΥΡ

Από  την Πολιτική Γελοιογραφία, του ΚΥΡ.

...ανάγκη αναστοχασμού...ανάγκη απολογισμού...

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και   τα συμβαίνοντα στην Δημοκρατική Αριστερά τους τελευταίους μήνες, προβληματισμένος για το από ποιά αφετηρία και με ποιά κίνητρα ξεκίνησα την εμπλοκή μου στην συνίδρυση της ΔΗΜ.ΑΡ. και για το που πάμε σαν πολιτικός οργανισμός, στον οποίο εξακολουθώ να  προσπαθώ να συμμετέχω ενεργά, ένοιωσα την ανάγκη να ανατρέξω στην ημέρα της ιδρυτικής συνδιάσκεψης.

Πώς έβλεπα εγώ αυτό το εγχείρημα, τι ήλπιζα και τι ζητούσα να γίνει αυτό που θα δημιουργούσαμε???

Ανάγκη απολογισμού... που γίνεται πιο επιτακτική από τα συμβαίνοντα στο κόμμα…διαισθάνομαι ότι οι συμπυκνωμένες πολιτικές εξελίξεις μπορεί να προκαλούν  «κατάσταση σύγχυσης»…

Ίσως να συμβαίνει αυτό σε αυτούς, όπως εγώ, πού δεν έχουν τόσα πολλά « κομματικά ένσημα» και δεν  έχουν θητεύσει σε παλαιονεοανανεωτικές κομματικές σχολές κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης…ίσως να φταίει η μακρόχρονη βιωματική ευρωπαϊκή μου εμπειρία…ίσως να φταίνε οι σπουδές μου… και οι «επαγγελματικές μου στρεβλώσεις του χειρουργού ιατρού»…ίσως γιατί η πολιτική για μένα δεν είναι επάγγελμα…ίσως… πολλά ίσως… που ίσως να μην έχουν και σημασία…

Αυτή την ανάγκη αναστοχασμού ίσως να την έχουν και άλλοι...και τα «υψηλά κλιμάκια ηγεσίας».

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΤΟ ΕΛΠΙΖΩ…

Παραθέτω ένα απόσπασμα από την παρέμβασή μου στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΔΗΜ.ΑΡ. που δημοσιεύτηκε στο  e-aristera 27/06/2010.

Ο νέος φορέας πού πλέον,  και επιτέλους, δημιουργείται σήμερα…

Έχουμε λοιπόν δύο παραμέτρους¨, από τις πολλές, αλλά αλλοίμονο τόσο σημαντικές :  το κράτος-οπερέτα και τον «αποτυχημένο νάρκισσο» λαό.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον καλούμαστε να διαμορφώσουμε ένα νέο πολιτικό φορέα,  στο χώρο της δημοκρατικής σοσιαλιστικής συμμετοχικής και οικολογικής αριστεράς, ο οποίος έχει ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και με σταθερή θέση για ενεργό συμμετοχή της χώρας  στην Ε.Ε. και στις προσπάθειες για την δημοκρατική νομιμοποίησή της.

Το διακύβευμα πρέπει να είναι η θετική συνεισφορά στην δημιουργία των προϋποθέσεων και των συνθηκών για την έξοδο της χώρας από το τέλμα, τον εξορθολογισμό της και την προοδευτική εξέλιξή της.

Με ολοκληρωμένο σχέδιο και συγκεκριμένες προτάσεις.

Απορρίπτοντας την μεθοδολογία του ετεροκαθορισμού  και της άρνησης.

Μη διστάζοντας στην συμμετοχή και σε κυβερνητικές ευθύνες.

Η χώρα χρειάζεται άμεσες και ολοκληρωμένες δομικές αλλαγές για να λειτουργήσει ως σύγχρονη δημοκρατία και ως σύγχρονη οικονομία, στο ανοικτό και ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Δημόσια Διοίκηση, Παιδεία, Υγεία και Ασφαλιστικό χρειάζονται  ολική αναδιάρθρωση και εξορθολογισμό.

Χωρίς συμβιβασμούς με τις στρεβλώσεις του παρελθόντος, οι οποίες αποτελούν τις «ιερές αγελάδες των κεκτημένων» του σήμερα.

Και το μεγάλο στοίχημα: Η αναθεώρηση και η απόρριψη, δίχως φόβο και δίχως πάθος, των «ιερών κειμένων» και των «αληθειών της παραδοσιακής κομμουνιστικογενούς ή της κομμουνιστικοεπειρεασμένης αριστεράς.

Ο νέος αυτός φορέας δεν πρέπει να είναι ένας τεχνοκρατικός κομματικός οργανισμός, αλλά μια «ανθρώπινη περιπέτεια», στο πείραμα ανάδειξης της πολιτικής και του ανθρώπινου παράγοντα στις βασικές επιλογές διαμόρφωσης της Ιστορίας.

…Το πρόβλημα όμως είναι πως στο γενικό πολιτικό περιβάλλον:

1)      Της νοοτροπίας και του εθισμού στον μεσσία αρχηγό,

2)      με τα υψηλόβαθμα στελέχη εθισμένα να  πρέπει να  «κρατούν το θυμιατό» και αναπαράγουν μεταλλαγμένο το «…ελέησον δέσποτα….»

3)      με κοινότυπο το «εξ άμβωνος κήρυγμα»  Άνθιμου/Παπαρήγα/Παπανδρέου/Σαμαρά

4)       με ποδοσφαιροποιημένη την δημόσια πολιτική συζήτηση κλπ κλπ,

πως μπορεί να στηθεί, να σταθεί και να αντέξει ένας φορέας με «παλιά και νέα υλικά»… και με ότι συνεπάγεται το ότι δεν έχουμε παρθενογένεση, αλλά μια ποικιλοτρόπως,  περισσότερο ή λιγότερο, παθολογική κληρονομιά….

Πάντως το «συμμετέχω και αποφασίζω» είναι προϋπόθεση …

Πιο δύσκολα μου φαίνονται ότι θα είναι τα πράγματα με «την ηγεσία που συντονίζει» …το παρελθόν των ελληνικών κομμάτων αλλά και το παρόν των σημερινών πολιτικών σχηματισμών δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μεγάλες προσδοκίες….

Ίδωμεν …αλλά ας το προσπαθήσουμε τώρα που δίνετε και η ευκαιρία της δημιουργίας του καινούργιου…

…θα είναι καινούργιας κατασκευής όχημα παλαιού μοντέλου

Ή

 θα είναι νέο μοντέλο σύγχρονης τεχνολογίας και αποδοτικής λειτουργίας ????

Το  «νέας τεχνολογίας και υψηλής απόδοσης»  σχήμα…

Το ζητούμενο «νέας τεχνολογίας και υψηλής απόδοσης»  σχήμα, καλό θα ήταν να εκμεταλλευτεί κάθε τρόπο άντλησης πληροφορίας – άποψης, από αυτούς και αυτές που νοιάζονται, χωρίς το σύνδρομο της λενινιστικής φωτισμένης ηγεσίας / αλάθητο του πάπα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι «να είμαστε χύμα» αλλά και ούτε «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», ο οποίος εξυπηρετούσε ίσως έναν τρόπο λειτουργίας την εποχή του αραμπά και του σιδηρόδρομου των 80 χιλ/ώρα.

Σήμερα, αν θέλεις μπορείς, με την νέα τεχνολογία, να εφαρμόσεις την συμμετοχική δημοκρατία, χωρίς την ανάγκη της φυσικής παρουσίας και εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις…

και φυσικά,  χωρίς την εποπτεία του «φωτισμένου κέντρου», με  τις διάφορες παραλλαγές, και χωρίς τους μηχανισμούς της λογοκρισίας.

1)      Με σύστημα ανάρτησης θεμάτων -  πολιτικών προβλημάτων προς απόφαση,

2)      με ανοικτό για τα «μέλη» και την κοινωνία διάλογο και δυνατότητα έκφρασης  και θέσης,

3)      με δυνατότητα επιλογής και ψήφου, για τα «μέλη», 

4)      με ταυτόχρονη δημοσιοποίηση της ψηφοφορίας και των αποτελεσμάτων της, «κυλιόμενη ψηφοφορία», με την εξ αρχής οριοθέτηση της ημερομηνίας λήξης.

Πραγματική, λοιπόν, συμμετοχή και ανάπτυξη του αισθήματος ευθύνης και συνυπευθυνότητας, γι αυτούς πού θέλουν να επηρεάσουν την πορεία του κόμματος και την τύχη της χώρας.

Και όλα υπό το φώς της δημοσιότητας, με εξασφάλιση της διαφάνειας και προσπάθεια, μερικής τουλάχιστον, εξουδετέρωσης των μηχανισμών παραπληροφόρησης, οι οποίοι  τόσο έχουν ευδοκιμήσει και ταλαιπωρήσει ειδικά την αριστερά.

Νομίζω ότι είναι δυνατόν να εφαρμοσθεί..

Το θέμα είναι αν ….πραγματικά ….το θέλουμε… το μπορούμε…και το αντέχουμε…

27-06-2010

Παναγιώτης Κουτσοπίνης

Τα ροζ τηλέφωνα του ΕΟΠΥΥ

Έξυπνοι & Ηλίθιοι

Ο χάρτης είναι πλέον ασύμβατος με την συνεχώς μεταβαλλόμενη ακτογραμμή.

Η συμπεριφορά του ατόμου και του κοινωνικού συνόλου σε περιόδους αστάθειας είναι συνθετότερη από τις προδιαγραφές της «αριστερής ανάλυσης». Ειδικά στη περίπτωση που στο υπόστρωμα έχουμε την δομή του «αποτυχημένου νάρκισσου». *

Βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού.

Να μην ξεχνάμε ότι το "λάθος" δεν διορθώνεται με "νέο λάθος".

Ζητείται ψυχραιμία και νηφαλιότητα για να εκτιμηθεί το εύρος της πολυπλοκότητας του σήμερα και του αύριο, το οποίο εκτιμώ ότι,  δυστυχώς, θα είναι ακόμη πιο σύνθετο.

Η πολιτική ιστορία της ελληνικής αριστεράς, της όποιας παρελθούσης αριστεράς στη χώρα, έδειξε το μεγάλο έλλειμμα ικανότητας στην αντικειμενική αναγνώριση πολυσύνθετων καταστάσεων και των υπαρχουσών συνθηκών,  χωρίς βολονταρισμούς και αφαιρέσεις. Με υστέρηση και για την  ανάλογη με τις περιστάσεις προσαρμοστικότητα,  παρέμεινε τις περισσότερες φορές εγκλωβισμένη σε ιδεοληψίες και θέσφατα.

«Ο χάρτης – τα παραδοσιακά αριστερά εργαλεία ανάλυσης -  είναι πλέον ασύμβατος με την, από τεκτονικούς γεωπολιτικούς σεισμούς και από οικονομικά τσουνάμι, συνεχώς μεταβαλλόμενη ακτογραμμή».  

Η νεύρωση της αυτόματης πολιτικής αντίδρασης, πριν την έστω μερική σταθεροποίηση του πολιτικοκοινωνικού και οικονομικού τοπίου, δεν μπορεί παρά να είναι τουλάχιστον ριψοκίνδυνη πολιτική συμπεριφορά και δεν μπορεί να παρέχει ένα μίνιμουμ σταθερής πολιτικής πλεύσης που να την κάνει κοινωνικά αποδεκτή και πολιτικά αποτελεσματική.

Καλούμαστε ο καθένας από εμάς που συμμετείχε ενεργά στην δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς, ανεξάρτητα από την θέση στην κομματική ιεραρχία και τις απορρέουσες από αυτή ευθύνες, να επιδείξουμε την μέγιστη υπευθυνότητα, σύνεση και ψυχραιμία. 

Οι στιγμές είναι επικίνδυνα κομβικές και η πολιτική ωριμότητα απαραίτητη.

Τώρα που δεν υπάρχουν λεφτά να μοιρασθούν, πρέπει να είναι η ουσιαστική παραγωγή πολιτικής αυτό  που θα δίνει το νόημα ύπαρξης στη ΔΗΜ.ΑΡ. , (όπως και σε κάθε κομματικό σχηματισμό) και σε κάθε πολιτικό της στέλεχος.

Πρέπει να παραχθεί η πολιτική που θα δείχνει τον άλλο δρόμο και τον άλλο προορισμό.

Η πολιτική που θα πείθει ότι αυτός ο άλλος δρόμος είναι υπαρκτός.

Η πολιτική που θα περιγράφει με ρεαλισμό τον άλλο προορισμό.

Ο άλλος δρόμος δεν μπορεί να είναι η γνωστή πολιτικάντικη μεθοδολογία της στήριξης όλων των στενών ή ευρύτερων συντεχνιακών αιτημάτων της ποικιλόμορφης νεοελληνικής νομενκλατούρας.

Ο άλλος δρόμος  αποκλείει την ταύτιση του εγωκεντρικού ατομιστή, του κατ΄ ευφημισμό «μη προνομιούχου» βολεψία ανευθυνουπεύθυνου  και βολεμένου συμφεροντολόγου,  με το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό σύνολο, που η λαϊκίστικη φρασεολογία αρέσκεται να αποκαλεί «λαό».

Ο άλλος προορισμός δεν μπορεί να είναι η διαιώνιση της αναξιοκρατίας, του νεποτισμού και του συμψηφισμού.

Και οπωσδήποτε η «πολιτική βούληση» δεν μπορεί να περιορίζεται στην «πολιτική ρητορεία».

4/9/2012

Παναγιώτης Κουτσοπίνης

*  Βλέπε: 1. «Η ναρκισσιστική κοινωνία στις τρικυμιώδεις θάλασσες της παράνοιας.»  http://panayotiskoutsopinis.blogspot.com/2011/09/blog-post_27.html

2. Η σπειροειδή αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του αποτυχημένου ναρκίσσου. http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1865470616070694169#editor/target=post;postID=3273559845870765178

3. «Θα γίνουμε μάρτυρες μιας περαιτέρω σπειροειδούς αυτοκαταστροφικής πορείας της ναρκισσιστικής μας κοινωνίας ???» http://panayotiskoutsopinis.blogspot.com/2011/06/blog-post_08.html

4. Παρέμβαση στην πανελλαδική συνδιάσκεψη για την δημιουργία της ΔΗΜ.ΑΡ.

 (http://www.earistera.gr/content/view/698/36/lang,el/)