Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι
και τα συμβαίνοντα στην Δημοκρατική Αριστερά τους τελευταίους μήνες,
προβληματισμένος για το από ποιά αφετηρία και με ποιά κίνητρα ξεκίνησα την
εμπλοκή μου στην συνίδρυση της ΔΗΜ.ΑΡ. και για το που πάμε σαν πολιτικός
οργανισμός, στον οποίο εξακολουθώ να προσπαθώ να συμμετέχω ενεργά,
ένοιωσα την ανάγκη να ανατρέξω στην ημέρα της ιδρυτικής συνδιάσκεψης.
Πώς έβλεπα εγώ αυτό το εγχείρημα, τι ήλπιζα και
τι ζητούσα να γίνει αυτό που θα δημιουργούσαμε???
Ανάγκη απολογισμού... που γίνεται πιο
επιτακτική από τα συμβαίνοντα στο κόμμα…διαισθάνομαι ότι οι συμπυκνωμένες
πολιτικές εξελίξεις μπορεί να προκαλούν «κατάσταση
σύγχυσης»…
Ίσως να συμβαίνει αυτό σε αυτούς, όπως εγώ, πού δεν έχουν τόσα
πολλά « κομματικά ένσημα» και δεν έχουν θητεύσει
σε παλαιονεοανανεωτικές κομματικές σχολές κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης…ίσως
να φταίει η μακρόχρονη βιωματική ευρωπαϊκή μου εμπειρία…ίσως να φταίνε οι σπουδές
μου… και οι «επαγγελματικές μου στρεβλώσεις του χειρουργού ιατρού»…ίσως γιατί η
πολιτική για μένα δεν είναι επάγγελμα…ίσως… πολλά ίσως… που ίσως να μην έχουν
και σημασία…
Αυτή την ανάγκη αναστοχασμού ίσως να την έχουν
και άλλοι...και τα «υψηλά κλιμάκια ηγεσίας».
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΤΟ ΕΛΠΙΖΩ…
Παραθέτω ένα απόσπασμα από την παρέμβασή μου
στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΔΗΜ.ΑΡ. που δημοσιεύτηκε στο e-aristera 27/06/2010.
Ο νέος φορέας πού πλέον, και
επιτέλους, δημιουργείται σήμερα…
Έχουμε λοιπόν δύο παραμέτρους¨, από τις πολλές, αλλά αλλοίμονο τόσο
σημαντικές : το κράτος-οπερέτα και τον
«αποτυχημένο νάρκισσο» λαό.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον
καλούμαστε να διαμορφώσουμε ένα νέο πολιτικό φορέα, στο χώρο της δημοκρατικής σοσιαλιστικής
συμμετοχικής και οικολογικής αριστεράς, ο οποίος έχει ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά
και με σταθερή θέση για ενεργό συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. και στις προσπάθειες για την
δημοκρατική νομιμοποίησή της.
Το διακύβευμα πρέπει να
είναι η θετική συνεισφορά στην δημιουργία των προϋποθέσεων και των συνθηκών για
την έξοδο της χώρας από το τέλμα, τον εξορθολογισμό της και την προοδευτική
εξέλιξή της.
Με ολοκληρωμένο σχέδιο
και συγκεκριμένες προτάσεις.
Απορρίπτοντας την
μεθοδολογία του ετεροκαθορισμού και της
άρνησης.
Μη διστάζοντας στην
συμμετοχή και σε κυβερνητικές ευθύνες.
Η χώρα χρειάζεται άμεσες
και ολοκληρωμένες δομικές αλλαγές για να λειτουργήσει ως σύγχρονη δημοκρατία
και ως σύγχρονη οικονομία, στο ανοικτό και ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Δημόσια Διοίκηση,
Παιδεία, Υγεία και Ασφαλιστικό χρειάζονται
ολική αναδιάρθρωση και εξορθολογισμό.
Χωρίς συμβιβασμούς με τις
στρεβλώσεις του παρελθόντος, οι οποίες αποτελούν τις «ιερές αγελάδες των κεκτημένων»
του σήμερα.
Και το μεγάλο στοίχημα: Η
αναθεώρηση και η απόρριψη, δίχως φόβο και δίχως πάθος, των «ιερών κειμένων» και
των «αληθειών της παραδοσιακής κομμουνιστικογενούς ή της
κομμουνιστικοεπειρεασμένης αριστεράς.
Ο νέος αυτός φορέας δεν
πρέπει να είναι ένας τεχνοκρατικός κομματικός οργανισμός, αλλά μια «ανθρώπινη
περιπέτεια», στο πείραμα ανάδειξης της πολιτικής και του ανθρώπινου παράγοντα
στις βασικές επιλογές διαμόρφωσης της Ιστορίας.
…Το πρόβλημα όμως είναι πως στο γενικό πολιτικό περιβάλλον:
1)
Της νοοτροπίας
και του εθισμού στον μεσσία αρχηγό,
2)
με τα
υψηλόβαθμα στελέχη εθισμένα να πρέπει να
«κρατούν το θυμιατό» και αναπαράγουν
μεταλλαγμένο το «…ελέησον δέσποτα….»
3)
με κοινότυπο
το «εξ άμβωνος κήρυγμα» Άνθιμου/Παπαρήγα/Παπανδρέου/Σαμαρά
4)
με ποδοσφαιροποιημένη την δημόσια πολιτική
συζήτηση κλπ κλπ,
πως μπορεί να στηθεί, να σταθεί και να αντέξει ένας φορέας με «παλιά και νέα υλικά»… και με ότι συνεπάγεται το ότι δεν έχουμε παρθενογένεση, αλλά μια ποικιλοτρόπως, περισσότερο ή λιγότερο, παθολογική κληρονομιά….
Πάντως το «συμμετέχω και αποφασίζω» είναι προϋπόθεση …
Πιο δύσκολα μου φαίνονται ότι θα είναι τα πράγματα με «την ηγεσία που συντονίζει» …το παρελθόν των ελληνικών κομμάτων
αλλά και το παρόν των σημερινών πολιτικών σχηματισμών δεν αφήνει πολλά
περιθώρια για μεγάλες προσδοκίες….
Ίδωμεν …αλλά ας το προσπαθήσουμε τώρα που δίνετε και η ευκαιρία της
δημιουργίας του καινούργιου…
…θα είναι καινούργιας κατασκευής όχημα παλαιού μοντέλου
Ή
θα είναι νέο μοντέλο σύγχρονης
τεχνολογίας και αποδοτικής λειτουργίας ????
Το
«νέας τεχνολογίας και υψηλής απόδοσης»
σχήμα…
Το ζητούμενο «νέας
τεχνολογίας και υψηλής απόδοσης» σχήμα,
καλό θα ήταν να εκμεταλλευτεί κάθε τρόπο άντλησης
πληροφορίας – άποψης, από αυτούς και αυτές που νοιάζονται, χωρίς το
σύνδρομο της λενινιστικής φωτισμένης ηγεσίας / αλάθητο του πάπα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι «να είμαστε χύμα» αλλά και ούτε «δημοκρατικός
συγκεντρωτισμός», ο οποίος εξυπηρετούσε ίσως έναν τρόπο λειτουργίας την
εποχή του αραμπά και του σιδηρόδρομου των 80 χιλ/ώρα.
Σήμερα, αν θέλεις μπορείς, με την νέα
τεχνολογία, να εφαρμόσεις την συμμετοχική
δημοκρατία, χωρίς την ανάγκη της φυσικής παρουσίας και εκμηδενίζοντας τις
αποστάσεις…
και φυσικά, χωρίς
την εποπτεία του «φωτισμένου κέντρου», με
τις διάφορες παραλλαγές, και χωρίς
τους μηχανισμούς της λογοκρισίας.
1)
Με σύστημα
ανάρτησης θεμάτων - πολιτικών
προβλημάτων προς απόφαση,
2)
με ανοικτό
για τα «μέλη» και την κοινωνία διάλογο και δυνατότητα έκφρασης και θέσης,
3)
με δυνατότητα
επιλογής και ψήφου, για τα «μέλη»,
4)
με ταυτόχρονη
δημοσιοποίηση της ψηφοφορίας και των αποτελεσμάτων της, «κυλιόμενη ψηφοφορία»,
με την εξ αρχής οριοθέτηση της ημερομηνίας λήξης.
Πραγματική, λοιπόν, συμμετοχή και ανάπτυξη του αισθήματος
ευθύνης και συνυπευθυνότητας, γι αυτούς πού θέλουν να επηρεάσουν την πορεία
του κόμματος και την τύχη της χώρας.
Και όλα υπό το φώς της δημοσιότητας, με εξασφάλιση της διαφάνειας και προσπάθεια, μερικής τουλάχιστον, εξουδετέρωσης των μηχανισμών
παραπληροφόρησης, οι οποίοι τόσο
έχουν ευδοκιμήσει και ταλαιπωρήσει ειδικά την αριστερά.
Νομίζω ότι είναι δυνατόν
να εφαρμοσθεί..
Το θέμα είναι αν ….πραγματικά ….το θέλουμε… το
μπορούμε…και το αντέχουμε…
27-06-2010
Παναγιώτης Κουτσοπίνης
