Ένας «ασήμαντος πολίτης» τολμά να κάνει μια Δημόσια Έκκληση

Στους χαλεπούς καιρούς ζητείται εθελοντική προσφορά και κοινωνική αλληλεγγύη

Η οικονομική κρίση αγγίζει και θα αγγίξει περισσότερο όλους μας. Άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο. Πολλοί συμπολίτες κινδυνεύουν να περάσουν από την φτώχεια στην εξαθλίωση. Είναι καθήκον του κάθε πολίτη, ο οποίος δεν είναι «άτομο»  αλλά «άνθρωπος»,  να είναι τουλάχιστον αλληλέγγυος.

Έχουμε σήμερα ένα σύστημα κοινωνικής προστασίας κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ισχυρών ομάδων, αλλά εντελώς ακατάλληλο και ανέτοιμο να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης.

Τα προσεχή χρόνια, με την φτωχοποίηση της μεσαίας αστικής τάξης και την εξαθλίωση των φτωχών στρωμάτων, η ελληνική κοινωνία θα αντιμετωπίσει πρωτόγνωρα προβλήματα. Μια ολική διάσπαση του κοινωνικού ιστού θα επιφέρει μεταξύ άλλων και πρόβλημα επιβίωσης για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.

Καλούμαστε ως πολίτες, ως άνθρωποι και ως μέλη του κοινωνικού συνόλου, ανεξάρτητα ιδεολογικοπολιτικής τοποθέτησης και πιστεύω, ανεξάρτητα από προηγούμενες εντάξεις και δεσμεύσεις,  να επεξεργαστούμε και να υλοποιήσουμε και με την συνεργασία έγκυρων φορέων κοινωνικής αλληλεγγύης, ένα πρόγραμμα μορφών δράσης κοινωνικής αλληλεγγύης και προστασίας.

Θέλω να πιστεύω ότι οι επιστημονικοί και συνδικαλιστικοί φορείς όλων των τάξεων και επαγγελμάτων, τα συνδικάτα, τα κινήματα πολιτών, οι εθελοντικές ομάδες, η Αυτοδιοίκηση αλλά και μεμονωμένοι πολίτες μπορούν,  θέλουν και θα κάνουν περισσότερο από ένα κάτι, για να απλώσουμε ένα δίκτυ προστασίας απέναντι στους ανθρώπους που η κρίση δεν τους θίγει μόνο οικονομικά αλλά τους ισοπεδώνει και τους εξοβελίζει. 

Καθένας μπορεί να διατηρήσει την αυτονομία του και την δυνατότητα του με βάση την δική του φυσιογνωμία να αντισταθεί, να διεκδικήσει, να δράσει με τον τρόπο που θα επιλέξει.

Όλοι μαζί όμως σαν Ενεργοί Πολίτες Κοινωνικής Αλληλεγγύης μπορούμε και πρέπει να δημιουργήσουμε το δίκτυ προστασίας και αλληλεγγύης. Να το κάνουμε άμεσα και με πρώτο μέλημα την επιβίωση, την σωματική και ψυχική υγεία, την μόρφωση και την παιδεία. 

Και προς τούτο

ΠΡΟΤΕΙΝΩ:

Στην παρούσα συγκυρία και με την προδιαγραφόμενη εξέλιξη σημαντικής υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου για την πλειοψηφία  των κατοίκων της χώρας, πρέπει οι πολίτες μαζί με τους αιρετούς της Δημοτικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τους πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες του κάθε Δήμου,

να δεσμευτούν και να συμφωνήσουν σε ένα:

«ΤΟΠΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ»

και να το υλοποιήσουν, στο πνεύμα της αλληλεγγύης και όχι της φιλανθρωπίας,

 με δομές αλληλοβοήθειας:

1. "Κοινωνικό Παντοπωλείο"

Σε κάθε δήμο (εκεί που δεν έχουν ήδη δημιουργηθεί) δημιουργείται "Κοινωνικό Παντοπωλείο". Παρέχει δωρεάν είδη παντοπωλείου σε άπορες οικογένειες που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, βάσει συγκεκριμένων κοινωνικών κριτηρίων, σε συνεργασία με κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου και με την επίδειξη ειδικής κάρτας.

2. "Κοινωνικό Ιατρείο - Φαρμακείο"

Σκοπός η κάλυψη πρωτογενών αναγκών σε πρωτοβάθμιες ιατρικές υπηρεσίες και φάρμακα απόρων ασθενών. Με συμμετοχή εθελοντικής προσφοράς από ιατρούς και φαρμακοποιούς στον κάθε δήμο σε κτίριο του δήμου ή εθελοντικής προσφοράς κάποιου ιδιοκτήτη. Έκδοση Βιβλιαρίου Απορίας Ανασφάλιστου σε συνεργασία με κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου.

3. "Κοινωνικό Γραφείο Νομικής Στήριξης"

Σκοπός η κάλυψη πρωτογενών αναγκών σε νομικές υπηρεσίες. Με συμμετοχή εθελοντικής προσφοράς από νομικούς (δικηγόρους, συμβολαιογράφους, κλπ), εν ενεργεία ή συνταξιούχους, στον κάθε δήμο σε κτίριο του δήμου ή εθελοντικής προσφοράς κάποιου ιδιοκτήτη. Με χρησιμοποίηση Βιβλιαρίου Απορίας- Ανασφάλιστου σε συνεργασία με κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου.

4. "Κοινωνικό Γραφείο Ψυχολογικής – Κοινωνικής  Στήριξης"

Σκοπός η κάλυψη πρωτογενών αναγκών για ψυχοκοινωνική στήριξη.  Με συμμετοχή εθελοντικής προσφοράς από ψυχιάτρους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, εν ενεργεία ή συνταξιούχους, στον κάθε δήμο, σε κτίριο του δήμου ή εθελοντικής προσφοράς κάποιου ιδιοκτήτη. Με χρησιμοποίηση Βιβλιαρίου Απορίας- Ανασφάλιστου σε συνεργασία με κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου.

5. "Κοινωνικό Ολοήμερο Σχολείο"

Σκοπός του προγράμματος είναι να αναπληρωθεί το έλλειμμα που παρουσιάζεται ,και που θα επιδεινωθεί, στην δημόσια βασική εκπαίδευση στο θεσμό του ολοήμερου σχολείου.  Σε συνεργασία με τους συλλόγους Γονέων και την συμμετοχή ενεργών ή συνταξιούχων εκπαιδευτικών, στα σχολεία του κάθε Δήμου.

6. "Κοινωνικό Φροντιστήριο Αλληλεγγύης"

Σκοπός του προγράμματος είναι να προσφερθεί η απαιτουμένη φροντιστηριακή στήριξη σε μαθητές που δεν έχουν οικονομική δυνατότητα. Τα μαθήματα θα περιλαμβάνουν τόσο μαθήματα στήριξης για τις πανελλαδικές εξετάσεις όσο και μαθήματα ξένων γλωσσών. Το πρόγραμμα θα οργανωθεί από την τοπική ΕΛΜΕ με την στήριξη του Δήμου και θα διδάσκουν εθελοντές καθηγητές εν ενεργεία και συνταξιούχοι.

Η σπειροειδή αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του αποτυχημένου ναρκίσσου.

Στις 26/9/11 στην ιστοσελίδα μου ανήρτησα ένα κείμενο με τον τίτλο «Η ναρκισσιστική κοινωνία στις τρικυμιώδεις θάλασσες της παράνοιας.» http://panayotiskoutsopinis.blogspot.com/2011/09/blog-post_27.html
Μεταξύ άλλων έγραφα: «…Η έλλειψη κοινωνικής παιδείας και κοινωνικής συνείδησης πολίτη, η ανεπάρκεια «πολιτικής αγωγής», είχε ως συνέπεια την μη δημιουργία και τη μη ύπαρξη του αισθήματος «εμείς» στην ελληνική κοινωνία…Η ελληνική κοινωνία δεν κατόρθωσε στην νεοελληνική της ιστορική διαδρομή να δημιουργήσει και να αποδεχτεί μια ορθολογισμένη σχέση κράτους-πολίτη, και μια ισορροπία δικαιώματος-υποχρέωσης…Αυτά, μαζί με πολλά άλλα, και σε συνδυασμό με τις πολιτικές προσωπικότητες που κυριάρχησαν στις δεδομένες συνθήκες, ήταν οι υπάρχουσες προϋποθέσεις για την προδιαγεγραμμένη πορεία της χώρας με πλέον, απτό αποτέλεσμα μια οδυνηρή ολική οικονομικο-πολιτικο-κοινωνική χρεοκοπία… Και δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι, η κοινωνία ως σύνολο δεν έχει αντιληφθεί ακόμη σε όλο το εύρος, το πόσο απέχει η «αυτοεικόνα της μεγαλειότητάς της » από τη πραγματικότητα, και συνεχίζει να κακοποιεί την αλήθεια και συνοδοιπορεί με τον άκρατο λαϊκισμό … Μια κατάσταση όπου το συναίσθημα έχει εντελώς επικυριαρχήσει της λογικής σκέψης και διαφαίνεται ότι η ελληνική κοινωνία κολυμπά πλέον στις τρικυμιώδεις θάλασσες της παράνοιας…»
Στις 8/6/11 ανήρτησα το κείμενο με τίτλο «Θα γίνουμε μάρτυρες μιας περαιτέρω σπειροειδούς αυτοκαταστροφικής πορείας της ναρκισσιστικής μας κοινωνίας ???» http://panayotiskoutsopinis.blogspot.com/2011/06/blog-post_08.html

Ήταν μια ακόμη προσπάθεια να προσεγγίσω, με μια στοιχειώδη επιστημοσύνη και τις όποιες γνώσεις είχα την τύχη να αποκτήσω, και με όρους  ιατροψυχοκοινωνικής ανάλυσης την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα. Θεωρώντας  σημαντική παράμετρο, την οποία πρέπει να λάβουμε υπόψη αναλύοντας το παρόν. Έχω την πεποίθηση ότι «…η ελληνική κοινωνία είναι μία κοινωνία ναρκισσιστική…».

Έγραφα ότι: «Η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη μάχη απέναντι στη νοσούσα νοοτροπία του λαού της. Επειδή πολύ απλά, η ελληνική κοινωνία είναι μία κοινωνία ναρκισσιστική, με την έννοια ότι ακολουθεί κατά γράμμα τα μοτίβα συμπεριφορών ατόμου, το οποίο πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας…

… Από όλες τις κατηγορίες ναρκίσσων μάλιστα, η κοινωνία μας ανήκει στην πιο επικίνδυνη. Σε αυτή των αποτυχημένων ναρκίσσων... Ενώ ένας επιτυχημένος νάρκισσος μπορεί να είναι λίγο πολύ σταθερή προσωπικότητα, καθώς το “Χάσμα Μεγαλειότητάς” του (βαθμός απόκλισης της φανταστικά μεγαλειώδους αυτοαντίληψής του, από το πραγματικό μέγεθος των προσωπικών του επιτευγμάτων) διατηρείται σε σχετικά χαμηλά επίπεδα, οι αποτυχημένοι νάρκισσοι μπορούν να αποδειχτούν αρκετά προβληματικές προσωπικότητες.

Στερημένοι της αναγνώρισης και του θαυμασμού που τόσο λαχταρούν – και πιστεύουν ότι αξίζουν, περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους υπό συνθήκες κατάθλιψης και αυτοτυρράνιας, αδυνατώντας παράλληλα να αναγνωρίσουν την ευθύνη των πράξεών τους.

Αντί να αναγνωρίσουν την ευθύνη των πράξεών τους, επιλέγουν κατά κανόνα μία στάση θύματος – «ταλαίπωρου Έλληνα».

 Έτσι ο μέσος Έλληνας μπροστά στο πρόσωπο της αποτυχίας, δεν αναγνωρίζει ότι και αυτός έκανε λάθη, δεν παραδέχεται ότι και αυτός υπήρξε υπεύθυνος.

Αντί αυτού, επιλέγει να κατευθύνει αυτές τις κατηγορίες αποκλειστικά προς άλλους.

…Καταπιάνεται παθιασμένα με την κατασκευή αναρίθμητων θεωριών συνομωσίας, τοποθετώντας την κάθε δύναμη και παράγοντα που μπορεί να σκεφτεί, σε ένα φαντασιακό σκοτεινό παιχνίδι που ως υπέρτατο στόχο του δεν έχει τίποτα άλλο παρά την καταστροφή του…

“Το Χάσμα Μεγαλειότητας (του αποτυχημένου ναρκίσσου) μεγαλώνει. Το ολοένα και αυξανόμενο μέγεθός του αρχίζει να απειλεί τον προσεκτικά στημένο πύργο από τραπουλόχαρτα πού συνθέτει την ναρκισσιστική προσωπικότητα. Τότε ο νάρκισσος καταφεύγει στην αυταπάτη. Αδυνατώντας να αγνοήσει, απολύτως, δεδομένα και απόψεις που αμφισβητούν το «μεγαλείο» του, τα παρακάμπτει. Ανίκανος να αντιμετωπίσει το γεγονός της αποτυχίας του, αρχίζει να αποσύρεται σταδιακά από την πραγματικότητα. Για να απαλύνει τον πόνο της απομυθοποίησης του ιδίου του εαυτού, χορηγεί στην πάσχουσα ψυχή του ένα μίγμα ψεμάτων, διαστρεβλώσεων, ημι-αληθειών και εξωπραγματικών ερμηνειών των γεγονότων γύρω του.”

Αυτά είχα πεί, μεταξύ άλλων, και στις 27 Ιουνίου 2010, στην παρέμβασή μου στην πανελλαδική συνδιάσκεψη για την δημιουργία της ΔΗΜ.ΑΡ. (http://www.earistera.gr/content/view/698/36/lang,el/)

Η κατάρρευση της οικονομικής ζωής είναι πλέον γεγονός, με την μεσαία τάξη να εξαφανίζεται. Η κοινωνική συνοχή δέχεται ισχυρά και πολύπλευρα κτυπήματα. Το  πολιτικό προσωπικό οδηγείται, πολλές φορές ιδία ευθύνη, σε πλήρη απαξίωση και με τα κυρίαρχα ΜΜΕ να παίζουν ένα τουλάχιστον δυσνόητο, αν όχι ύποπτο ρόλο..

Το νεοελληνικό μοντέλο «ανάπτυξης» κατέρρευσε μέσα σε μια καθολική κρίση μόλις έκλεισαν οι κρουνοί του χρήματος των προγραμμάτων από την Ε.Ε και των δανειστών.

Η αποτυχημένη ναρκισσιστική ελληνική κοινωνία αντικρίζει ξανά την πραγματική της εικόνα μέσα από την θρυμματισμένη μεγαλοπρεπή αυτοεικόνα της. Η αναγνώριση και ο θαυμασμός, που τόσο έχει ανάγκη και νομίζει ότι δικαιωματικά της αξίζει, την έκαναν να πιστεύει ότι της αξίζει,  αντικαταστάθηκε από την διεθνή απαξίωση και χλεύη.

Φοβούνται ότι δεν θα ξαναζήσουν τη ζωή που έμαθαν να ζουν. Αυτό το «νεοελληνικό μοντέλο ζωής» που η «Μεγαλοπρέπειά τους» θεωρούσε ότι δικαιούνται, τουλάχιστον στο όνομα των προγόνων και της συνεισφοράς αυτών στον δυτικό πολιτισμό,  και έτσι πιστεύουν ότι έπρεπε να είναι, και όλοι οι ευρωπαίοι όφειλαν όχι μόνον να τους το αναγνωρίσουν αλλά και να τους προσφέρουν.

Και ο νάρκισσος έλληνας αισθάνεται αδικημένος που οι ευρωπαίοι επέβαλαν το μνημόνιο, το οποίο εμπεριέχει επώδυνες αλλαγές στο μοντέλο ζωής της χώρας, (άσχετα αν θα μπορούσε να είναι καλλίτερο αν η κυβέρνηση το είχε διαπραγματευτεί διαφορετικά)  για να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την λειτουργία αυτής της χώρας.

Και το άγνωστο φοβίζει την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο. Όμως ο φόβος επιτείνει την σύγχυση του «αποτυχημένου νάρκισσου» και αυξάνει τον κίνδυνο να γίνει άκρως  επικίνδυνος και αυτοκαταστροφικός.

Λαμβάνοντας υπ΄όψιν τα ποιοτικά στοιχεία της κυρίαρχης πολιτικής ελίτ,  το σύστημα Παπανδρέου/Βενιζέλος-Σαμαράς/Καρατζαφέρης – Παπαρήγα/Τσίπρας,  η επικινδυνότητα της ναρκισσιστικής ελληνικής κοινωνίας πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα γίνει αμιγώς αυτοκαταστροφική. Με ότι μπορεί να συνεπάγεται και τι θα επιφέρει αυτό…

Τα γεγονότα 18 - 19/10/11, εντός και εκτός βουλής, φοβάμαι ότι είναι το πρώτο μέρος στη «σπειροειδή αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του αποτυχημένου ναρκίσσου» όταν η πραγματικότητα τον βάζει στην δοκιμασία αναθεώρησης της αυτοεικόνας του. (Τα γεγονότα με τους νεκρούς της Marfin ήταν το preludium)

Μακάρι να έχω λάθος!!!

22/10/11

“Παραμερίστε, η ζωή εμάς θέλει, η νέα Ελλάδα εμάς περιμένει”

Σήμερα που η Eλλάδα ατιμάζεται και που καταδικάζεται να μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες, καλούμαστε όλοι εμείς που δεν είχαμε συμμετοχή στο μεγάλο έγκλημα, να διαχειριστούμε ευφυώς τη χρεοκοπία.

Πρέπει να κατεδαφιστεί το «σύστημα» που οδήγησε την χώρα στην καταστροφή. Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα που έντεχνα προσπαθεί να στήσει το «σύστημα» για την αναπαραγωγή του, φυσικά με έναν άλλο μανδύα και μια άλλες προμετωπίδες, όπως εναγωνίως επιχειρείται  από τους διάφορους «συνειδητούς ή εκουσίους λαγούς» του συστήματος.

Nα κατεδαφίσουμε μεθοδικά το πελατειακό κράτος που στήσανε ενεργά οι συμμετέχοντες ως κυβερνόντες στο παιχνίδι του δικομματισμού ή οι αντιπολιτευόμενοι σιωπούντες  λόγω σκοπιμότητας και ιδεοληψίας ή λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων ή παρωχημένων φαντασιώσεων ή άγνοιας των συνεπειών ή λόγω ελλείμματος ευφυΐας και οξυδέρκειας.

Όλοι αυτοί που αντιστάθηκαν και δεν λύγισαν στο πελατειακό κράτος της οποιασδήποτε κομματικής φαυλότητας και πλήρωσαν το τίμημα να είναι «στην απ΄ έξω».

Αυτοί που δεν εκμαυλιστήκαν από το δέλεαρ του χρήματος και της διαπλοκής.

Αυτοί που δεν εξαργύρωσαν, τον όποιο αντιδικτατορικό τους αγώνα και την όποια κοινωνική συνεισφορά τους, αλλά αηδιασμένοι από την σήψη και το θέατρο του παραλόγου στην ύστερη μεταπολιτευτική πορεία της χώρας επέλεξαν να «ιδιωτεύουν».

Όλοι αυτοί πρέπει να δώσουν το παρόν, και να δώσουν το μήνυμα:

 "Παραμερίστε, η ζωή εμάς θέλει, η νέα Ελλάδα εμάς περιμένει"      (Παναγιώτης Κουτσοπίνης)

Όταν όλοι απορούσαμε

Του Γιάννη Κοσμίδη,  

αναδημοσίευση από την Πολιτική Επιθεώρηση

Όταν όλοι απορούσαμε:

-Πως κάτι τύποι που δεν ήξεραν να δένουν τα κορδόνια τους, διοριζόταν στο δημόσιο.

-Πως εκλέγεται ο τάδε ή ο δείνα αιρετός ενώ από ουσιαστική προσφορά ήταν ανύπαρκτος.

-Πως γίνεται και η Ελλάδα περνάει δίπλα από όλες τις κρίσεις(π.χ. Γρίπη των χοίρων)και δεν ακουμπά.

-Πως γίνεται ο Καποιόπουλος να έχει ξάφνου τόσα λεφτά που να τα σκορπάει ασύστολα και ξεδιάντροπα.

-Πως γίνεται και αποκτούν επιχειρήσεις και πολλά λεφτά, κάποιοι ‘ικανοί’ και κοντινοί των αρχών.

-Πως μπορεί να πάρει επιδότηση όλο το σόι και η παραμάνα μαζί.

-Πως μπορεί να έχεις απέναντι σου σε συνέντευξη, έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο και να μη του κάνεις ούτε μια ερώτηση που καίει.

-Πως οι δημοσιογράφοι δεν βλέπουν απλά πράγματα που βλέπει και ο τελευταίος.
-Πως μπορεί ο αγρότης να κυκλοφορεί με Cayenne στα πιο ακριβά κοσμικά κέντρα.

-Πως μπορεί να έχεις θέση σε γραφείο τύπου και παράλληλα να ασκείς έλεγχο ως δημοσιογράφος.

-Πως έχτισε ο άλλος το οικόπεδο στην περιοχή που εσύ προσπάθησες επανειλλημένα να χτίσεις αλλά δεν μπορούσες γιατί ήταν εκτός σχεδίου.

-Γιατί εσύ δεν μπορούσες να προβλέψεις όπως ο δίπλα, να αγοράσεις αντί πινακίου φακής παλιοχώραφα που θα γίνουν χρυσωρυχεία μετά από λίγο όταν η περιοχή θα ενταχθεί στο σχέδιο δόμησης.

-Πως μπορεί η κοινωνία να ανέχεται να πεθαίνει από την μη χρήση φίλτρων της βιομηχανίας και να ξεγελιέται με λίγους διορισμούς και πολλά χρήματα σε μανδαρίνους συνδικάλες.

Όταν όλοι απορούσαμε, χτιζόταν ο Φρανκεστάιν Νεοελλάδα.

Aυτό το τέρας που τώρα σφαδάζει και απειλεί να μας τραβήξει μαζί του στο βούρκο μαζί με τα σκουπίδια.

Εκτός από το να ευχόμαστε για το καλύτερο, ας αναλάβουμε να γίνουμε οι πολλαπλασιαστές στην παρέα, στον περίγυρο στους συναδέλφους.

Πολλαπλασιαστές της νέας αισθητικής, της νέας αντίληψης και της νέας στάσης ζωής.

Ας αντισταθούμε, ας μην αφήσουμε τους ηττημένους του χθες να μας τραβήξουν στον πάτο.

Οι οπλαρχηγοί που σήμερα μας χρησιμοποιούν ως τον λαό που δήθεν προασπίζονται, να πάρουν ξεκάθαρο μήνυμα:

“Παραμερίστε, η ζωή εμάς θέλει, η νέα Ελλάδα εμάς περιμένει”.

Η θάλασσα της μισαλλοδοξίας σας στερεύει...

 Η πλειοψηφία των πραγματικά μη προνομιούχων και μη βολεμένων ανέχτηκε για πάρα πολλά χρόνια, σιωπηλά, κάθε έκφραση του «νεοελληνικού παράλογου». Τώρα πιστεύω ότι η σωρευμένη δυσαρέσκειά του θα αρχίζει να εκφράζεται. Ποια μορφή θα πάρει η οργή του…εξαρτάται από πολλούς παράγοντες…και από τις συγκυρίες… (Π. Κουτσοπίνης)

Να με φοβάστε

της Αρτέμιδος Καπούλα από το Protagon

Photo: christian_jacquet

Έγραφα ένα κείμενο για τον πολύπαθο ιδιωτικό τομέα, για το πόσο περήφανη είμαι που ανήκω σε αυτόν, όταν οι ειδήσεις και οι εικόνες στην τηλεόραση με πιάσαν απ’ το λαιμό, με δάγκωσαν και λύσσαξα από οργή και αγανάκτηση.
Δυο κουβέντες θέλω μόνο να πω σε όλους εκείνους τους κύριους Πούλους που βρωμίζουν τις μέρες μου. Φωτόπουλοι, Μπαλασόπουλοι, Λυμπερόπουλοι και λοιποί "αγωνιστές", επίδοξοι σωτήρες που μαζεύτηκαν γύρω μου σαν τα όρνια και κρώζουν για την σωτηρία μου.
Χρόνια τώρα σας ανέχομαι να με ταλαιπωρείτε, να μου ζητάτε κατανόηση και συναίνεση πετώντας μου στα μούτρα το επιχείρημα του δίκαιου αγώνα και της αλληλεγγύης. Το δικαίωμα στην απεργία. Σας άκουγα, σώπαινε έλεγα, μην μπεις στην λογική του αλληλοσπαραγμού, κράτα ψηλά το κεφάλι, μην παίζεις το παιχνίδι της εκάστοτε κυβέρνησης που θέλει να στρέψει την μια επαγγελματική τάξη ενάντια στην άλλη.

Το σεβάστηκα, έτριξα τα δόντια, περπάτησα, έζησα με τα σκουπίδια, πέρασα ώρες κολλημένη στην κίνηση, πλήρωσα αγόγγυστα λογαριασμούς, βίωσα την παράνοια του δημόσιου τομέα. Δεν σας είδα ποτέ να διαδηλώνετε ή να απεργείτε ζητώντας κάτι διαφορετικό από το καλό της τσέπης σας. Ποτέ. Μια ζωή στους δρόμους ανάλογα το συμφέρον σας, το βόλεμα σας, την θεσούλα σας. Και εγώ να κάνω υπομονή, να λέω μέσα μου πάνω από όλα το δικαίωμα του άλλου να διεκδικεί.
Σας έχω νέα. Δεν σας ανέχομαι άλλο. Βαρέθηκα τους τσαμπουκάδες σας, τις απειλές σας, σιχάθηκα να με χρησιμοποιείτε σαν πολιορκητικό κριό για να πετύχετε τους στόχους σας. Να μου ζητάτε να σεβαστώ τα δικαιώματα σας όταν εσείς δεν δίνετε δεκάρα τσακιστή για τα δικά μου. Οργίζομαι όταν μιλάτε εξ ονόματος μου, όταν ρίχνετε τα σάλια σας δεξιά και αριστερά κάνοντας παντιέρα τον «φουκαριάρη το λαό» όταν το μόνο που σας νοιάζει είναι το τομάρι σας.
Από εδώ και πέρα θα με βρείτε απέναντι σας και εσείς και όλοι όσοι αντιπροσωπεύετε. Γιατί όπως εγώ είμαι υπεύθυνη για αυτούς που ψηφίζω και πληρώνω τις συνέπειες άλλο τόσο είναι και εκείνοι που σας επιλέγουν και σας αφήνουν να τους εκπροσωπείτε.    
Να με φοβάστε. Να φοβάστε την οργή μου. Μπορεί για όλους, κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενους, τροϊκανούς να είμαι ένα νούμερο, μια παράπλευρη απώλεια, μια στατιστική του ΟΑΕΔ αλλά έχω μάθει να παλεύω σκληρά για να επιβιώνω, εν αντιθέσει με εσάς που τόσα χρόνια μάθατε μόνο να επιπλέετε. Η θάλασσα της μισαλλοδοξίας σας στερεύει.

Ο Φώτης Κουβέλης στη ΝΕΤ: Πού θα πάει η κοινωνία ???

http://www.ert.gr/webtv/index.php/component/k2/item/553-%CF%86-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82-06/10/2011.html

Άνοιγμα στην κοινωνία το άνοιγμα στον δημοκρατικό σοσιαλιστικό χώρο

Για μας που συνιδρύσαμε την Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ.) με το όραμα του "άλλου κόμματος", της σύγχρονης, της αδέσμευτης, της ευρωπαϊκής, της δημοκρατικής, της οικολογικής, της πατριωτικής αριστεράς και όχι ενός άλλου κόμματος της αριστεράς, η απόφαση της Κ.Ε. (17/09/11), αποτελεί και πρέπει να αποτελεί σταθμό στην πορεία του κόμματος.

Ξεφεύγοντας από τον μικρόκοσμο της κομματικής περιχαράκωσης, για επιβίωση και αναπαραγωγή του όποιου μηχανισμού, επιχειρείται το «άνοιγμα προς την κοινωνία».  

Το τι μορφή θα πάρει αυτό εξαρτάται από πολλούς υποκειμενικούς και αντικειμενικούς παράγοντες αλλά και από την εξέλιξη της πολύπλοκης πολιτικοκοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας στην οποία βρίσκεται η χώρα.

Ένας από τους παράγοντες, που νομίζω ‘ότι θα παίξει, αν όχι κομβικό, οπωσδήποτε σημαντικό ρόλο στην επιτυχία του εγχειρήματος, είναι η κατανόηση και εμπέδωση στον ευρύτερο στελεχιακό δυναμικό και στα μέλη της ΔΗΜ.ΑΡ., της αναγκαιότητας της ανασυγκρότησης  του χώρου που στοχεύει στον δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό.

Έχοντας αμετάκλητα απορρίψει τις κομμουνιστικογενείς και πασοκογενείς(βλέπε τριτοκοσμικές) κακοποιήσεις του εννοιολογικού περιεχομένου των λέξεων «δημοκρατία», «σοσιαλισμός».

Παίρνοντας αποστάσεις από τις λαϊκίστικες ακροβασίες στα όρια της ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής νομιμότητας.

Εμμένοντας η πολιτική πρακτική να μην παραποιεί την πραγματικότητα και να μην βιάζει την λογική με παρανοϊκές ακροβασίες.

Ευελπιστώ ότι τα παραπάνω θα τα έχουμε μαζί μας προσπαθώντας να υλοποιήσουμε την απόφαση της Κ.Ε.

 

Αναδημοσιεύω σήμερα το παρακάτω κείμενο γιατί το θεωρώ ότι είναι μια σημαντική συνεισφορά στον διάλογο που ανοίγει με την απόφαση της Κ.Ε. (Π. Κουτσοπίνης) 1/10/11

αναδημοσίευση από την Πολιτική Επιθεώρηση

Κρίση και μεταρρύθμιση (Για τη σοσιαλιστική δημοκρατική αριστερά) 

των  Στέφανου Δημητρίου και Γιάννη Παπαθεοδώρου, [1] 30.09.2011 

1. Το κάλεσμα

Στην πρόσφατη απόφαση της Κ. Ε. του κόμματος της ΔΗΜ.ΑΡ. (17/09/11) καταγράφεται σαφώς η βούληση για την ανάγκη ενός εκπόνησης ενός σχεδίου πολιτικής ανασυγκρότησης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου, καθώς και η πρωτοβουλία ενός καλέσματος σε όλες τις κομματικά ενταγμένες ή ανένταχτες δημοκρατικές δυνάμεις που θα ήθελαν να συμβάλουν σε ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο, καθοριστικό για τις πολιτικές εξελίξεις. Το κάλεσμα αυτό αφορά τους πολίτες του ευρύτερου χώρου της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας και όλους τους προοδευτικούς πολίτες. Στο ίδιο κείμενο τονίζεται η επείγουσα ανάγκη ώστε η σοσιαλιστική δημοκρατική αριστερά να γίνει «φορέας πολιτικών ανακατατάξεων» μέσα σε ένα προγραμματικό πλαίσιο «ριζοσπαστικών μεταρρυθμιστικών αλλαγών», πέρα από το συντηρητικό νεοφιλελεύθερο περιβάλλον», αλλά και πέρα από τη «τη ρητορική μιας Αριστεράς που με ταχύτητα επιστρέφει στο παρελθόν».

Δεδομένου ότι τον τελευταίο καιρό πολλά δημοσιεύματα, καλόπιστα και μη, έχουν εκλάβει αυτό το κάλεσμα ως επιλεκτική εκλογική συμμαχία με μια συγκεκριμένη δέσμη φορέων που ταυτίζεται με τις αντιμνημονιακές πολιτικές, καλό είναι ξεκινήσει ένας δημόσιος διάλογος για το τι θα μπορούσε σήμερα να σημαίνει αυτή η ενδεχόμενη συνάντηση της ανανεωτικής αριστεράς με τη σοσιαλδημοκρατία, αν δεν θέλει να είναι απλώς ένας αθροιστικός συμβιβασμός εκλογικής επιβίωσης αλλά μια ιδεολογική χειρονομία προωθητικής ανασύνθεσης των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό το εχγείρημα είναι να γνωρίζουμε την αφετηρία και το στόχο.

Η ανανεωτική Αριστερά είναι απότοκη εξελίξεων, ρήξεων και ανασυνθέσεων μέσα στο ανανεωτικό και δημοκρατικό ρεύμα του κομμουνιστικού κινήματος. Στην πορεία αυτή, η συμφιλίωση της κομμουνιστικής αριστεράς με την έννοια του δημοκρατικού σοσιαλισμού δεν ορίστηκε μόνο αντιστικτικά ως προς τον θνήσκοντα (και νυν τεθνεώτα) ‘υπαρκτό’ αλλά απέκτησε αυτοδύναμο θετικό προσδιορισμό, μέσα από την αταλάντευτη προσήλωση της ανανεωτικής αριστεράς στην προοπτική του δημοκρατικού δρόμου. Αξίζει κανείς να θυμηθεί, στο σημείο αυτό, τα λόγια του Νίκου Πουλαντζά, που συμπυκνώνουν τις συνειδητοποιήσεις και τις θεωρητικές ωριμάνσεις του δυτικού μαρξισμού, στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ΄70 : «Δεν έχουμε πια τη χιλιαστική πίστη, τη βασισμένη σε μερικούς σιδερένιους νόμους μιας αναπόφευκτης δημοκρατικής και σοσιαλιστικής επανάστασης. Ένα όμως είναι βέβαιο : ο σοσιαλισμός θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός».(2)

Από τότε ως τώρα πέρασε πολύς καιρός. Το πρόβλημα αναφύεται, ωστόσο ξανά σήμερα, από τη στιγμή που τίθεται ως ζήτημα, (ως ενδεχομενική εξέλιξη της ανανεωτικής και διαρκώς ανανεούμενης αριστεράς) ο μετασχηματισμός αυτής της προοπτικής, «μετά» και «μέσα» στα πολλαπλά επίπεδα των νέων κρίσεων : μετά την κρίση της μετακομμουνιστικής αριστεράς, μετά το τέλος του «τρίτου δρόμου» της σοσιαλδημοκρατίας, μέσα στη νέο-καπιταλιστική οικονομική κρίση, μέσα στην κρίση της Ευρώπης, μέσα στην κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Δεν είναι σκοπός αυτού του άρθρου να περιγράψει την έκταση όλων αυτών των φαινομένων, αλλά να εντοπίσει και να εξειδικεύσει ορισμένες δράσεις και πρωτοβουλίες προοδευτικών συγκλίσεων, σύμφωνα με τη διακηρυγμένη παραδοχή ότι η ΔΗΜΑΡ «δεν είναι ένα άλλο ένα κόμμα της αριστεράς αλλά ένα άλλο κόμμα της αριστεράς». Κι είναι ακριβώς αυτή η δυναμική, που θα επέτρεπε σε αυτό το κόμμα της αριστεράς να πρωταγωνιστήσει σήμερα στις εξελίξεις για την πολιτική και κοινωνική αναδιοργάνωση της χώρας.