Το παρακάτω
κείμενο είναι η παρέμβασή μου στην συζήτηση που διοργάνωσαν στελέχη του κόμματος
στο θέατρο Ροές 2/12/2012.
Η
πρακτική ελεύθερου και ανοικτού διαλόγου πρέπει να είναι η σύγχρονη κατάκτηση της
αριστεράς.
Διάλογος
που δεν αψηφά τη λογική και την πραγματικότητα, που δεν προτάσσει την
περιχαράκωση ούτε, πολύ περισσότερο, την κατοχή της μόνης και αναντίρρητης αλήθειας.
Στην πρόσκληση
για διάλογο, ο οποίος αφορά το κόμμα στο οποίο συμμετέχεις απαντάς με κατάθεση άποψης.
Επειδή «τα
γραπτά μένουν»…
Ευχαριστώ για την πρόσκληση
αυτούς που πήραν την πρωτοβουλία για την σημερινή συνάντηση, η οποία ευελπιστώ
να είναι δημιουργικά συνθετική και θετική, για την περαιτέρω πορεία της
Δημοκρατικής Αριστεράς.
Αγαπητοί Δημαρίτες*
Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι που δεν
χρησιμοποιώ την προσφώνηση «σύντροφοι». Την θεωρώ τόσο κακοποιημένη και
απαξιωμένη από την πολυετή αδόκιμη και λαϊκίστικη χρήση της από άτομα τα οποία
αποδεδειγμένα δεν είχαν ίχνος συντροφικότητας…
Βρίσκομαι σήμερα εδώ
μοιραζόμενος την ανησυχία και τον προβληματισμό που δημιουργεί σε κάθε
μέλος, σε κάθε στέλεχος του κόμματος, και η κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα
αλλά και η πορεία και η προοπτική της Δημοκρατικής Αριστεράς .
Πιστεύω στο σύνθημά
μας «οι πολίτες στην πολιτική και η πολιτική στους πολίτες». Και αυτός
είναι ο λόγος πού είμαι εδώ.
Όπως επίσης πιστεύω και ότι
«η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε μόνο στους
επαγγελματίες της πολιτικής».
Πριν την τοποθέτησή μου στα τρία προτεινόμενα θέματα
για την συζήτησή μας θα ήθελα να κάνω μια γενικότερη τοποθέτηση.
Η ελληνική κοινωνία και η
χώρα, αυτή τη χώρα που να μην ξεχνάμε ότι την έχουμε δανειστεί από τα
παιδιά μας και, αποδεδειγμένα πλέον, ποικιλοτρόπως έχουμε συλλογικά
κακοποιήσει, έχει μπει σε μια περιδίνηση με ανεξέλεγκτη πορεία, αβέβαια έξοδο
και απρόβλεπτες τις συνέπειες από μια τυφλή κοινωνική έκρηξη.
Αυτό ήταν, κατά την
άποψή μου, το πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο των εκλογών του Ιουνίου και το υπόβαθρο
της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.
Η πολιτική ιστορία
της ελληνικής αριστεράς, της όποιας παρελθούσης αριστεράς στη χώρα, έδειξε το
μεγάλο έλλειμμα ικανότητας στην αντικειμενική αναγνώριση πολυσύνθετων
καταστάσεων και των υπαρχουσών συνθηκών, χωρίς βολονταρισμούς και χωρίς
αφαιρέσεις. Με υστέρηση και για την ανάλογη με τις περιστάσεις έλλειψη
προσαρμοστικότητας, παρέμεινε τις περισσότερες φορές εγκλωβισμένη σε
ιδεοληψίες και θέσφατα.
Σήμερα πλέον ο
παραδοσιακός χάρτης πολιτικοοικονομικής πλοήγησης είναι πλέον ασύμβατος με την
συνεχώς μεταβαλλόμενη ακτογραμμή μέσα στο περιβάλλον ρευστότητας και
παγκοσμιοποίησης .
Βρισκόμαστε στην κόψη
του ξυραφιού.
Να μην ξεχνάμε ότι το
"λάθος" δεν διορθώνεται με "νέο λάθος".
Ζητείται ψυχραιμία και
νηφαλιότητα για να εκτιμηθεί το
εύρος της πολυπλοκότητας του σήμερα και του αύριο, το οποίο εκτιμώ ότι,
δυστυχώς, θα είναι ακόμη πιο σύνθετο.
Σημειώνω ότι η ΔΗΜΑΡ
στην πορεία της, (μια πορεία προσομοιάζουσα πολλές φορές slalom, χωρίς αυτό το slalom να είναι και εκ προοιμίου αρνητικό), μετά από το
συνέδριό της και ειδικά με την είσοδο ορισμένων φίλων και την αποχώρηση άλλων,
παρουσιάζει και γίνεται αντιληπτή μια ευκρινώς διακριτή διαφοροποίηση της
πολιτικής της.
Αυτό είναι ένα «σοβαρό
θέμα» που απασχολεί, και δικαίως απασχολεί, στελέχη και μέλη του
κόμματος. Το θέμα αυτό, το οποίο κατά την άποψή μου έχει πολλές πτυχές
και σηματοδοτεί κομβικά πολιτικά και οργανωτικά ζητήματα, τα οποία κάποια
στιγμή πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά και να πάρουμε αποφάσεις, για να ξέρουμε προς
ποια κατεύθυνση βαδίζουμε αλλά και πως βαδίζουμε.
Οφείλουμε όλοι, και πρωτίστως τα άτομα που
είναι στην εκλεγμένη ηγεσία, στην ΕΕ και στην ΚΕ, να προστατεύσουμε
και το κόμμα και την πορεία του σύμφωνα με τις αποφάσεις του συνεδρίου αλλά και
την λειτουργία του σύμφωνα με τις διακηρύξεις μας και το καταστατικό.
Δεν πρέπει να παρατηρείται από στελέχη,
αλλά και από εκπροσωπούντες δημόσια την ΔΗΜΑΡ μια διολίσθηση προς πολιτικές και συμπεριφορές που βρίσκονται εκτός
των πλαισίων που προανέφερα.
Δεν πρέπει όμως και οι διαφωνούντες με
τρέχουσες πολιτικές επιλογές να σιωπούν ή να παραιτούνται από
νευραλγικές για το κόμμα θέσεις ή να ξεπερνούν το πρέπον και τα εσκαμμένα
της πολιτικής συμπεριφοράς ενός στελέχους της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Το ίδιον πρέπει να ισχύει και για τα στελέχη
αυτά τα οποία, δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία, θεωρούν και πιστεύουν
ότι αδικούνται ή ότι είναι παραγκωνισμένοι ή ότι τέλος πάντων δεν έχουν την
ευκαιρία σήμερα να επηρεάσουν την πολιτική της ΔΗΜΑΡ στην κατεύθυνση που αυτοί
νομίζουν ότι είναι η σωστή.
Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του
αποτυχημένου νάρκισσου είναι γνωστή και δεν ωφελεί.
Θεωρώ ότι είναι επίσης πολύ άκομψο,
για να το πω ευγενικά, άτομα τα οποία ήρθαν καθυστερημένα και όταν πλέον ήταν
βέβαιο ότι το εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ δημοσκοπικά τουλάχιστον είχε ξεπεράσει
κατά πολύ το 3%, να διεκδικούν πρωτεύοντα καθοδηγητικό και εκπροσωπευτικό ρόλο,
εκμεταλλευόμενοι προνομιακές καταστάσεις αλλά και την αδράνεια ή την σιωπή
ορισμένων στελεχών και να προωθούν θέσεις εκτός των διακηρυγμένων αρχών και των
προγραμματικών θέσεων του κόμματος.
Δεν θα σχολιάσω περαιτέρω την νοοτροπία
παιδονόμου και τιμητή που ορισμένοι θέλουν να επωμισθούν και να επιβάλουν στο
κόμμα. Θα πω μόνο ότι την νοοτροπία αυτή ίσως την απέκτησαν στις θητείες τους
σε άλλα κόμματα, αλλά μια τέτοια συμπεριφορά δεν πρέπει να έχει θέση στην
Δημοκρατική Αριστερά που δημιουργήσαμε, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο κυρίαρχο
συνέδριο του κόμματος.
Το εγχείρημα της Δημοκρατικής
Αριστεράς θεωρώ ότι είναι, και πρέπει να είναι, μια σοβαρή συλλογική υπόθεση
και δεν μπορεί να απαξιώνεται με άστοχες κινήσεις, από οπουδήποτε κι αν
προέρχονται αυτές.
Δεν πρέπει να καταστρέψουμε αυτό, το
οποίο όλοι μαζί δημιουργήσαμε και δεν πρέπει να απογοητεύουμε αυτούς που μας
εμπιστευτήκαν με την ψήφο τους.
Προχωρώ στα θέματα
που βάζει η πρόσκληση για συζήτηση.
Ανέφερα εισαγωγικά
ότι η ελληνική κοινωνία και η χώρα, έχει μπει σε μια περιδίνηση με ανεξέλεγκτη
πορεία, αβέβαια έξοδο και απρόβλεπτες τις συνέπειες από μια τυφλή κοινωνική
έκρηξη.
Αυτό ήταν, κατά την άποψή
μου, το πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο των εκλογών του Ιουνίου και το
υπόβαθρο της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.
Η εναλλακτική λύση
της μη συμμετοχής στο κυβερνητικό σχήμα, δεδομένης της πολιτικοοικονομικής
συγκυρίας και της πολιτικής δυναμικής των ποσοστών των κομμάτων όπως προέκυψε
από τις εκλογές, θα αναιρούσε όχι μόνο την προεκλογική της δέσμευση «θα
δώσουμε λύση» αλλά θα έθετε σε αμφισβήτηση και την σκοπιμότητα της ύπαρξής της
ως η αριστερά της ευθύνης.
Για την 5μηνη θητεία
της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.
Δεδομένο το ποσοστό της
εκλογικής απήχησης του κόμματος και των ποσοστών των κυβερνητικών εταίρων, η
προγραμματική συμφωνία έχει εντονότερο άρωμα ΔΗΜΑΡ από τα εκλογικά της ποσοστά,
λόγω του ειδικού πολιτικού βάρους που έχει η συμμετοχή της σε μια κυβέρνηση
τέτοιας σύνθεσης.
Δεν είμαι μέλος της ΕΕ, δεν
είμαι μέλος οποιασδήποτε διαπραγματευτικής ομάδας και δεν είμαι βουλευτής.
Επομένως δεν γνωρίζω όλες
τις λεπτομέρειες της οικονομικής, και όχι μόνο, κατάστασης που αντιμετώπισε
αυτή η κυβέρνηση.
Δεν μπορώ να γνωρίζω
επίσης τα μεγάλα ή τα μικρά διλλήματα
που προφανώς αντιμετώπισαν τα μέλη της ΕΕ, τα μέλη των διαπραγματευτικών ομάδων
και οι βουλευτές.
Επομένως οφείλω να
αναγνωρίσω ότι, δεν έχω την ολοκληρωμένη των πραγμάτων εικόνα ώστε να μπορώ να
θεμελιώσω ανεπιφύλακτη εκτίμηση και την όποια αταλάντευτη κριτική απόρριψη και
καταδίκη.
Προσπάθησα να πληροφορηθώ
και να έχω την ενημέρωσή μου από την συμμετοχή μου στην γραμματεία της Β΄
Αθήνας, τα δελτία του πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος, την ειδησεογραφία, την
αρθρογραφία, τα ηλεκτρονικά μέσα και με συζητήσεις με άλλους Δημαρίτες και να
αφουγκρασθώ το κοινωνικό μου περιβάλλον.
Αγαπητοί φίλοι, θεωρώ
ότι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, από την άποψη «το συλλογικό συμφέρον της κοινωνίας»,
νομίζω ότι μέχρι στιγμής έχει θετικό πρόσημο. Επηρέασε το κυβερνητικό έργο
θετικά προς το συμφέρον των εργαζομένων και των αδυνάμων σε σύγκριση πάντα
με την εναλλακτική μιας δικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Φυσικά θα ήταν
διαφορετική η πορεία και το κυβερνητικό αποτέλεσμα αν η Δημοκρατική Αριστερά
είχε το μεγαλύτερο ποσοστό στην συγκυβέρνηση.
Το γιατί έμεινε στο 6%
είναι ένα άλλο θέμα, θα έπρεπε να έχει εξετασθεί και πρέπει κάποια στιγμή
να συζητηθεί.
Η προσπάθεια
εκμάθησης κυβερνητικής συνεργασίας, που άρχισε τον Ιούνιο με μια κυβέρνηση τριών κομμάτων, πρέπει όχι μόνο
να συνεχισθεί αλλά και να διασφαλισθεί με την άμεση ψήφιση
τροποποίησης του εκλογικού νόμου και την κατάργηση της πριμοδότησης του
πρώτου κόμματος ή τον περιορισμό αυτής.
Η αλλαγή πρέπει να είναι
άμεση για να μειωθεί η πόλωση που
δημιουργείται στην πολιτική πρακτική των κομμάτων και για να αλλάξει η
στρατηγική της πολιτικής συμπεριφοράς των κομμάτων από «κόμμα εξουσίας» σε
«κόμμα συνεργασίας».
Αυτή είναι μία πρώτη
εκτίμηση για το βραχύ διάστημα των 5 μηνών.
Είδαμε μόνο το πρώτο
μέρος της παράστασης και να μην
ξεχνάμε ότι είναι πρεμιέρα συγκυβέρνησης και σε πολύ δύσκολες συνθήκες .
Νομίζω ότι είναι φρόνιμο
να δούμε την εξέλιξη και ειδικά όταν δεν βλέπω μια άλλη εναλλακτική
πρόταση, και εννοώ μια πρόταση πολιτικά ολοκληρωμένη και άμεσα
εφαρμόσιμη, και εκτιμώντας ότι η χώρα δεν αντέχει νέες εκλογές σήμερα.
Τώρα το ότι είναι
κάποιοι άλλοι που διαπραγματεύονται και κυβερνούν και όχι εμείς δεν πρέπει να
αποτελεί αιτία bias- προκατάληψης στην κρίση
μας. Σε αυτούς τους όποιους άλλους «έλαχε ο κλήρος», μερικούς εξέλεξε το
συνέδριο και η ΚΕ, μερικοί άλλοι πέρασαν την πόρτα και ίσως λόγω ικανότητας ή
λόγω άλλων προτερημάτων, κρίθηκαν κατάλληλοι να επηρεάζουν την πολιτική του
κόμματος και να το εκπροσωπούν.
Όλοι κρίνονται και
θα κριθούν, όπως κρινόμαστε και θα κριθούμε όλοι μας.
Όσο για αυτούς που
για δικούς τους λόγους αλληθωρίζουν ένθεν κι εκείθεν της ΔΗΜΑΡ και
επεξεργάζονται διάφορα σενάρια, τα οποία διοχετεύουν και προμοτάρουν σε
συνάξεις και συζητήσεις, έντυπα και ΜΜΕ, προσπαθώντας να δημιουργήσουν
«κλίμα» στοχεύοντας στην ουσιαστική διάλυση της ΔΗΜΑΡ και την δημιουργία
κόμματος με τον γεωγραφικό προσδιορισμό κεντροαριστερά, θέλω να πιστεύω ότι
ματαιοπονούν.
Δεν θα μπορέσουν
να το επιτύχουν αν εμείς οι Δημαρίτες δεν τους το επιτρέψουμε.
Δεν έχουν αντιληφθεί
αυτοί οι φίλοι ότι η ΔΗΜΑΡ δημιουργήθηκε στην κρίση, με την κατάρρευση των
μεταπολιτευτικών ιδεοληψιών και φαντασιώσεων, γιατί την είχε ανάγκη η
ελληνική κοινωνία και για αυτό θα παραμείνει για όσο την έχει ανάγκη η χώρα.
Μπορεί για
ορισμένους επαγγελματίες της πολιτικής η ΔΗΜΑΡ να είναι μια προσωρινή ράμπα
εξαγνισμού ή ένα όχημα προβολής για να κρατηθούν στην επικαιρότητα και να
παραμείνουν επαγγελματίες της πολιτικής, μέχρι το «επόμενο μαγαζί», αυτό που το
θέλουν σοσιαλδημοκρατικό και κεντροαριστερό.
Προσπαθούν να εξισώσουν
το περιεχόμενο της έννοιας δημοκρατικός σοσιαλισμός με την σοσιαλδημοκρατία.
Τέτοια σύγχυση ή τέτοιο
έλλειμμα πολιτικής παιδείας δεν έχουμε και οφείλουμε να μην έχουμε.
Όμως για μένα και για πολλούς φίλους και μέλη της
ΔΗΜΑΡ το κόμμα μας πρέπει να είναι και να παραμείνει το κόμμα της ελπίδας για
αυτούς οι οποίοι έχουν σύγχρονη και εξελικτική ευρωπαϊκή αριστερή ιδεολογία
και ελεύθερη σκέψη.
Για όλους αυτούς που είναι
και παραμένουν «ρομαντικοί εραστές της πολιτικής».
Η σύγχρονη αριστερά
στις προκλήσεις του σήμερα και για ένα καλλίτερο αύριο ακουμπά στην κοινωνία,
την αφουγκράζεται και την οδηγεί.
Δεν μηρυκάζει, δεν
αναπαράγει και δεν εξαπατά θολώνοντας τα νερά.
Το κόμμα πρέπει να βρεθεί συσπειρωμένο
και συντεταγμένο για να αντιμετωπίσει με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο αυτά
που έρχονται.
Καλούμαστε ο καθένας από
εμάς που συμμετείχε ενεργά στην δημιουργία και την ανάπτυξη της Δημοκρατικής
Αριστεράς, ανεξάρτητα από την θέση στην κομματική ιεραρχία και τις απορρέουσες
από αυτή ευθύνες, να επιδείξουμε την μέγιστη υπευθυνότητα, σύνεση και
ψυχραιμία.
Οι στιγμές είναι
επικίνδυνα κομβικές και η πολιτική ωριμότητα απαραίτητη.
Δεν ωφελεί η πόλωση, δεν
ωφελούν οι εμφυλιοπολεμικές συμπεριφορές και η αναπαραγωγή παθογενειών της
αριστεράς που οδηγούν στην περαιτέρω απαξίωση της πολιτικής.
Όταν δημιουργούσαμε
την ΔΗΜΑΡ, συμφωνήσαμε ότι «δεν κάνουμε ένα ακόμη κόμμα της αριστεράς» αλλά
«το άλλο κόμμα της αριστεράς».
Ακόμα κι αν κάποιοι δεν
πίστεψαν σε αυτό ή επιθυμούν την επιστροφή στην αριστερή πεπατημένη και τη
γνωστή πορεία της αρτηριοσκληρωτικής δομής των κονκλαβίων και της λειτουργίας
κόμματος του τύπου «νέο κόμμα», δεν πρέπει να μας παρασύρουν σε
εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις
Αυτά τα λίγα από έναν ρομαντικό εραστή
της πολιτικής.
Αλλά αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί Δημαρίτες*,
θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι: «οι ρομαντικοί δεν είναι πάντα απαραίτητα
αφελείς. Σφάλουν όσοι νομίζουν ότι μπορεί να είναι εύκολη η διαβουκόλευσή τους.»
2 Δεκεμβρίου 2012
Παναγιώτης Κουτσοπίνης
Δες και «...ανάγκη
αναστοχασμού...ανάγκη απολογισμού...»
* Αν είμαστε με την ΔΗΜΑΡ τότε είμαστε Δημαρίτες...
