Το παράδειγμα του Βερολίνου

Αναδημοσίευση από την Πολιτική Επιθεώρηση με δικές μου επισημάνσεις (Π. Κουτσοπίνης)

Tου Γκαζμέντ Καπλάνι, www.protagon.gr, 21.2.12 
 

Ένας Πρόεδρος έφυγε στο Βερολίνο και ένας άλλος ήρθε. Αυτός που έφυγε, ο Βούλφ, ήταν άνθρωπος της Μέρκελ. Άχρωμος, μέτριος και διεφθαρμένος. Αυτός που ήρθε, ο ανατολικογερμανός πάστορας Γιόαχιμ Γκάουκ, αποτελεί ιστορική φυσιογνωμία. Μαζί με τον Βάτσλαβ Χάβελ, είναι από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της «Ανατολικής Ευρώπης». Συνεπής αντίπαλος του κομμουνιστικού καθεστώτος ξέρει τι σημαίνει να σκέφτεσαι ανεξάρτητα, να διαφωνείς, να αντιστέκεσαι στον ολοκληρωτισμό και τον ιδεολογικό κομφορμισμό. Συνήθως τέτοιοι  σκεπτόμενοι outsider δεν αρέσουν στην εξουσία. Η εξουσία προτιμά μέτριους και μίζερους γιατί είναι εύκολα ελεγχόμενοι. Ήταν αυτός ο λόγος που η Μέρκελ είχε καταψηφίσει τον Γκάουκ πριν δυο χρόνια υπέρ του Βούλφ.

Αν και οι αρμοδιότητες του Γερμανού Προέδρου είναι λίγο έως πολύ όσο και αυτές του Έλληνα Προέδρου (δηλαδή σχεδόν μηδαμινές) η συμβολική σημασία της πτώσης του Βούλφ είναι μεγάλη. Οι ύποπτες σχέσεις του με διάφορους επενδυτές, τραπεζίτες και βιομηχάνους δείχνουν ότι δεν υπάρχουν «έθνη» και «φυλές» γενετικά αδιάφθορες. Παντού και πάντοτε η εξουσία αποτελεί πειρασμό για διαφθορά και καταχρήσεις. Δεν υπάρχει καλή και κακή εξουσία. Υπάρχει καλός και κακός έλεγχος της εξουσίας.

Το παράδειγμα της πτώσης του Βούλφ δείχνει πόσο υγιής και ψηλά είναι ο πήχης του κοινωνικού ελέγχου πάνω στην πολιτική στην Γερμανία. Το ίδιο συνέβη πέρσι όταν ο Zού Γκούτενμπέργκ, ο Γερμανός Υπουργός Άμυνας, αναγκάστηκε να παραιτηθεί όταν αποδείχθηκε η λογοκλοπή στην διδακτορική του διατριβή. Φοβάμαι ότι στην Ελλάδα  τα «θανάσιμα αμαρτήματα» του Γερμανού Προέδρου και του Υπουργού Αμύνης δεν θα είχαν προκαλέσει καμία αποκάλυψη, καμία κοινωνική αντίδραση, καμία δυσφορία, καμία πτώση.

Επειδή στην Ελλάδα ο έλεγχος της εξουσίας είναι, δυστυχώς, σαθρός και ο πήχης τόσο χαμηλά, ανθεί η λαϊκίστικη και αυτοκαταστροφική κουλτούρα της «αντίστασης στην εξουσία». Ο έλεγχος απαιτεί ευθύνη, ήθος, διάρκεια, συνέπεια, τεκμηρίωση, συμμετοχή της κοινωνίας και σεβασμό των Νόμων και των δημοκρατικών κανόνων από όλους ανεξαιρέτους τους πολίτες. Απαιτεί επίσης την φαντασία στην εξουσία: με την έννοια ότι ως πολίτης ζητάς από την εξουσία να μην κάνει αυτό που δεν θα έκανες ο ίδιος σε περίπτωση που είχες την εξουσία.

Η κουλτούρα της «αντίστασης στην εξουσία» νομίζω ότι συμφέρει την ίδια την ανεύθυνη και διεφθαρμένη εξουσία. Στην τελική φτιάχνει τον τύπο του «αντιεξουσιαστή στην εξουσία». Που σημαίνει ότι εάν ο Βούλφ ζούσε στην Ελλάδα κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχε παραιτηθεί. Θα είχε δηλώσει αμέσως θύμα πλεκτάνης και «κέντρων εξουσίας» (εγχώριων και ξένων, κατά πάσα πιθανότητα Γερμανών). Θα είχε δηλώσει υπερασπιστής και συνεχιστής «λαϊκών αγώνων». Στις εφημερίδες θα υπήρχαν δημοσιογράφοι που θα έγραφαν πόσο καλός μπαμπάς είναι και ότι εν πάση περιπτώσει διαφθορά υπάρχει ακόμα και στην Γερμανία (“δείτε παρακαλώ τι κάνει η Siemens!”) - και στην τελική σιγά τα… ωά για ένα δάνειο με ευνοϊκούς όρους για ένα «κωλόσπιτο». Οι κάμερες θα τον έδειχναν να προσεύχεται στην Παναγία της Τήνου για να δείξει ότι είναι θεοσεβούμενος, ταπεινός και σεμνός...

Ας ελπίσουμε η «κακή Γερμανία» να γίνει παράδειγμα και για τον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας της. Όχι μόνο για την ασφυκτική δημοσιονομική πειθαρχεία που προσπαθεί να επιβάλλει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεν είμαστε οι απόγονοι των «φυγάδων» και «τσολακοράλληδων»!

Η παλιά Ευρώπη, (πριν την κυριαρχία των κάθε είδους μονεταριστών της χρηματοικονομικής επικυριαρχίας «των αγορών που έχουν πάντα δίκιο», της γνωστής σχολής), αυτοί οι παλιοί ευρωπαίοι ηγέτες της δεκαετίας του 60 και του 70 που οραματίζονταν μια Ευρωπαϊκή Ευρώπη στο πλαίσιο της σύγκλισης, έδωσαν τον πακτωλό χρημάτων των πακέτων Ντελόρ για να γίνουμε Ευρώπη, με υποδομές και παραγωγική συγκρότηση.

Χρήματα πού η πασοκική καμαρίλα και οι πέριξ, τα χρησιμοποίησε στην ουσία για τον εξανδραποδισμό της κοινωνίας με τα φαινόμενα των σκυλομάγαζων και της μετατροπής (στα χαρτιά) του Αιγαίου και του Ιονίου σε απέραντους ελαιώνες (για να πάρουμε επιδότηση σύντροφε και να την φάμε)  και τον εξευτελισμό κάθε έννοιας αξιοκρατίας, ηθικής, νομιμότητας δικαίου και δικαιοσύνης.

Η "δυνατή Ελλάδα" του εκσυχρονισμού " και του "για τον σοσιαλισμό σύντροφοι" και της "βαλίτσας για το κόμμα, δωράκι της γερμανικής μητρικής"  διαμέσου των ακαμάτηδων νεοδημοκρατών της κλίκας των ευσεβών προσκυνητών " συνεχίζουμε να ενισχύουμε τους νταβαντζήδες ενώ φωνάζουμε ότι θα τούς πατάξουμε" έφτασε στον εσμό των "λεφτά υπάρχουν" και "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα"  κατακτώντας το έπαθλο του τέλειου εξευτελισμού με τον αντιπρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης να εκλιπαρεί τους βιαστές και εξανδραποδιστές της χώρας, και ταυτόχρονα να θεατρινίζει εκφοβίζοντας και να εκβιάζοντας ασύστολα τους πολίτες της χώρας.

Τώρα γίνεται η προσπάθεια του τελικού εξανδραποδισμού της χώρας.
Ζητούν οι εκπρόσωποι του χρηματοοικονομικού κατεστημένου υπογραφές από όλους τους πολιτικούς ηγέτες, ακόμη και από αυτούς που δεν κατόρθωσαν να τους «έχουν στο χέρι» με τις μίζες, «τα βαλιτσάκια» και τα υπόλοιπα «δωράκια».
Σκοπός η ολική καθυπόταξη του παρόντος και του μέλλοντος της χώρας και ολόκληρης της πολιτικής ηγεσίας.

Όμως αυτοί που ονειρεύονται την γερμανική  Ευρώπη των Μερκοζί  είναι ανιστόρητοι.

Οι δυνάμεις της σύγχρονης ελληνικής ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής αριστεράς, οι πολίτες που συνδημιούργησαν την ΔΗΜ.ΑΡ.,  πάντα πατριωτικές, γνήσιοι απόγονοι αυτών που πάλεψαν στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, δεν θα συνταχθούν με τους «αχαρακτήριστους» και δεν θα συνυπογράψουν με τους «συμβιβασμένους».
Δεν είναι οι απόγονοι των «φυγάδων» και «τσολακοράλληδων»!

Το καμηλό παλτό

Ένας εξαιρετικός φίλος, ο Μάκης Πριόβολος, μου έστειλε το κείμενο που ακολουθεί  και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας

ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΑ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ
8.2.2012

 
Το καμηλό παλτό

Η κυρία στεκόταν όρθια έξω από έναν μεγάλο φούρνο στην Κηφισιά. Ήταν ντυμένη απλά αλλά καλόγουστα και φαινόταν σαν να περίμενε κάποιον. Προσπερνώντας, την άκουσα να μου ψιθυρίζει: «Συγγνώμη, πεινάμε».
Σταμάτησα κατάπληκτος, βέβαιος πως δεν είχα ακούσει καλά. Όμως η κυρία, με χαμηλωμένο βλέμμα, επανέλαβε τη φράση.
Μπήκα βιαστικός στον φούρνο, αγόρασα, έκανα ψιλά και, φεύγοντας, της έβαλα στο χέρι ένα μικρό χαρτονόμισμα. Δεν μου πήγε να δώσω κέρμα. Πρόσεξα το χέρι. Ήταν περιποιημένο. Το ψιθυριστό «ευχαριστώ» σχεδόν δεν ακούστηκε.

Το συναπάντημα αυτό με συγκλόνισε σαν γροθιά στο στομάχι. Σίγουρα κάθε φτώχεια είναι οδυνηρή, αλλά η φτώχεια του νεόπτωχου αξιοπρεπούς αστού είναι πιο σκληρή. Δεν έχει μάθει την ένδεια, ζούσε μια καλή ζωή, και ξαφνικά τα χάνει όλα. Ο άλλος, που ζει χρόνια στη φτώχεια, έχει ξεδιπλώσει στρατηγικές και άμυνες τις οποίες ο νεόπτωχος δεν υποψιάζεται καν.

Και ξαφνικά ο νους μου πήγε πολλά χρόνια πίσω. Στο τέλος της φοιτητικής μου ζωής στη Γερμανία συνεργάστηκα σε μια ταινία και είχα κερδίσει αρκετά. Από τα κέρδη μου είχα αγοράσει ένα μεγαλοπρεπές καμηλό παλτό.
Γύρισα στην Ελλάδα, βρέθηκα μέσα σε μία οικογενειακή θύελλα - με αποτέλεσμα, ενώ υπηρετώ τη θητεία μου, να πρέπει ταυτόχρονα να κερδίσω τα προς το ζην. Όχι μόνο για μένα αλλά και για τη μητέρα μου.

Πέρασα δύσκολα εκείνο τον χειμώνα και συχνά κοιμήθηκα νηστικός. Όταν δεν ήμουν υπηρεσία, φορούσα πολιτικά και χτυπούσα πόρτες για δουλειά. Έκανα τα πάντα: μεταφράσεις, μαθήματα, κείμενα, αλληλογραφία.
Θυμάμαι τι ζημιά μου είχε κάνει το καμηλό παλτό. «Μα, τι ανάγκη έχεις εσύ;» ο ένας, «Α, θα παίρνεις ακριβά!» ο άλλος. Μέχρι που βρήκα να το πουλήσω και ησύχασα. Μαζί με όσα ξεπουλήσαμε τότε -χαλιά, σερβίτσια, κοσμήματα- έφυγε κι αυτό.
 
Προσέξτε λοιπόν: η νέα φτώχεια φοράει συχνά καμηλό παλτό. Και ξεγελάει. Αφήστε που κρύβεται διότι ντρέπεται. Δεν έχει το θάρρος της ανάγκης της.
Αναζητήστε την εκεί που δεν την περιμένετε. Δεν ζητιανεύει στις γωνίες, ούτε απαιτεί φανερά. Αλλά, ψάχνοντας, θα μάθετε για την οικογένεια του απολυμένου πενηντάρη στελέχους που στερείται που κρυώνει γιατί δεν μπορεί να πληρώσει θέρμανση, που δεν έχει για το χαράτσι και κινδυνεύει να μείνει χωρίς ρεύμα. Κι αν μπορείτε, βοηθήστε. Διακριτικά.