Η ελληνική κοινωνία, ως σύνολο, νομίζω ότι πρωτίστως χρειάζεται μια πολύπλευρη ψυχοκοινωνική ανάταξη, με καθολικό αναπροσδιορισμό του συστήματος αξιών λειτουργίας της , και ως απαραίτητη προϋπόθεση για να επιχειρηθεί οποιαδήποτε προσπάθεια οικονομικής ανάταξης και ανάπτυξης.
Με τα υπάρχοντα δεδομένα, αποτέλεσμα της μακρόχρονης πολιτισμικής, πολιτικής και ηθικής διολίσθησης, τα δεδομένα του homo neohellenicus, πιστεύω ότι έχουμε μπροστά μας μια επίπονη και άκρως επικίνδυνη ατραπό.
Με κλασσικούς όρους ανάλυσης κρίσεων, στην κρίση του σύνθετου αδιεξόδου της ελληνικής κοινωνίας, δυστυχώς βρισκόμαστε ακόμη στο πρώτο στάδιο. Αυτό της άρνησης.
Μπορεί ένα μικρό μέρος του κοινωνικού συνόλου να έχει κάνει κάποια περαιτέρω πρόοδο στην διεργασία, όμως τα μηνύματα που εκπέμπονται από την πλειοψηφία δείχνουν μία εμμονή στην άρνηση αποδοχής της σκληρής πραγματικότητας και μία προσπάθεια διαφυγής με αδιέξοδες κατασκευές φαντασιώσεων και μανιχαϊσμού.
Δυστυχώς αυτή η αδιέξοδη στάση τροφοδοτείται κατά πλειοψηφία από την εγχώρια κυριαρχούσα πολιτικοκοινωνική ελίτ και την ευρωπαϊκή νεοσυντηρητική γαλλογερμανική κυριαρχία.
Διαγράφεται μία εκρηκτική κατάσταση, η οποία αν δεν ελεγχθεί με τους κατάλληλους πολιτικοκοινωνικούς χειρισμούς, πολύ φοβάμαι ότι θα γίνει αναπόφευκτη μία αυτοτροφοδοτούμενη διαλυτική πορεία με καταστροφικά αποτελέσματα σε όλους τους τομείς.
Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω δικαίως, είμαι πολύ επιφυλακτικός.
Βλέπω την πλειοψηφία των κυρίαρχων κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων να παραμένει εγκλωβισμένη στην προσπάθεια αναπαραγωγής του μοντέλου λειτουργίας της μεταπολιτευτικής περιόδου και σε αναντιστοιχία με τις ανάγκες και τις διακηρύξεις ορισμένης μερίδας εξ αυτών.
Στην πράξη και σημειολογικά οι κυρίαρχες ελίτ ενεργούν στην λάθος κατεύθυνση με αποτέλεσμα την διαιώνιση της βασικής παθολογίας των δομών και της λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας.
Δυστυχώς δεν διαφαίνεται ότι υπάρχουν οργανωμένες ή ότι έχουν την πολιτικοκοινωνική κυριαρχία οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες, με γνώση και μεθοδικότητα, θα μπορέσουν να συμβάλουν στην ψυχοκοινωνική ανάταξη της ελληνικής κοινωνίας, με τον καθολικό αναπροσδιορισμό του συστήματος των αξιών λειτουργίας της.
Υπάρχει ένας γενικότερος προβληματισμός, μια αγωνία και μια κινητικότητα για την δημιουργία ενός «νέου αφηγήματος για την ανάταξη» σε μια μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και του εκλογικού σώματος. Αυτό είναι περισσότερο διακριτό στα μέσα ηλεκτρονικής κοινωνικής δικτύωσης, στις αναρτήσεις ατομικών ιστοσελίδων, blogs, και στα σχόλια αλλά και στις δημόσιες συζητήσεις ομάδων στο fb. Επίσης η αρθρογραφία πολιτών, ανεξάρτητων προσωπικοτήτων, πέραν από τους πληρωμένους κονδυλοφόρους των γνωστών συγκροτημάτων και συμφερόντων της δεδηλωμένης ή κρυφής διαπλοκής.
Είναι ελπιδοφόρο ότι κάτι αρχίζει να κινείται, σημειολογικά να δημιουργείται, πέραν από τις ποικιλόμορφες και αμφιβόλου αποτελέσματος «κινηματικές εκφράσεις» του τύπου της "πλατείας" και του "δεν πληρώνω".
Η άνθηση συλλογικών μορφών αλληλεγγύης και προστασίας στα πλαίσια εθελοντικής προσφοράς (κοινωνικά παντοπωλεία, ιατρεία, φροντιστήρια, μη εμπορικές ανταλλαγές ειδών και βοήθειας κλπ.).
Η εκ των οικονομικών συνθηκών κατάρρευση του πελατειακού κράτους με την δημοσκοπική καθίζηση του δικομματισμού και την ταυτόχρονη ακύρωση της ρήσης του Ευγ. Αβέρωφ «όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος», πολιτική καθιέρωση (δημοσκοπική εκτόξευση και πέραν αμφισβητήσεως είσοδο στη Βουλή) της ΔΗΜ.ΑΡ. αλλά και την πιθανολογούμενη οκτωκομματική Βουλή, δείχνει την κινητικότητα της κοινωνίας σε συνθήκες πολιτικής ρευστότητας.
Τα παραπάνω αποτελούν δείγματα επαναπροσδιορισμού του συστήματος αξιών του κοινωνικού συνόλου.
Όμως, δυστυχώς, ακόμη συνεχίζεται στα σαλόνια, στους χώρους εργασίας, στους καφενέδες και τις ταβέρνες να αναπαράγεται ο χυλός του λαϊκισμού και των εκβιαστικών διλλημάτων των «ραδιοτηλεοπτικών καθοδηγητών» και της κάθε μορφής εκλαϊκευτών/ προαγωγών πολιτικής και επαγγελματιών πολιτικών της κεντρικής ή της κάθε τοπικής πολιτικής σκηνής.
Ταυτόχρονα στον μικρόκοσμο των κομματικών επιτελείων ο πολιτικαντισμός και οι ιδιοτέλειες δημιουργούν κλίμα ασφυξίας, απαξίωσης και αδρανοποίησης κάθε φωνής, πρότασης ή πρωτοβουλίας, η οποία διαταράσσει ισορροπίες και προγραμματισμούς έξω από τα πλαίσια της γνωστής καθιερωμένης στρατηγικής και πρακτικής.
Δίνεται η εντύπωση ότι έχουμε να διανύσουμε μεγάλη απόσταση ως κοινωνία ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες της πολύπλευρης ψυχοκοινωνικής ανάταξης, την οποία
θεωρώ απαραίτητη προϋπόθεση για να επιχειρηθεί οποιαδήποτε προσπάθεια οικονομικής ανασυγκρότησης, ανάταξης και ανάπτυξης.
18/12/11
Παναγιώτης Κουτσοπίνης
