Όταν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για πολιτικά θέματα, πρέπει να υπάρχει και σεβασμός και ανοχή στην διαφορετική άποψη. Πολύ δε περισσότερο όταν η πολυπλοκότητα, η ρευστότητα αλλά και η επικινδυνότητα μιας καταστάσεως είναι μεγίστη, όπως αυτή που βρίσκεται σήμερα η χώρα.
Λίγη ψυχραιμία, νηφαλιότητα και σύνεση στην πολιτική διαχείριση δύσληπτων και δύσλυτων προβλημάτων και στη διαχείριση άκρως επικίνδυνων καταστάσεων δεν βλάπτει…
Εκτός αν κάποιοι θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη και μοναδική αλήθεια με όλες τις λύσεις…και πιστεύουν ότι έχουν την πολιτική συγκρότηση, την πολιτική εμπειρία, την πνευματική ωριμότητα, την ετοιμότητα και την εμβέλεια, τότε αυτοί οι κάποιοι ας έχουν το πολιτικό ανάστημα να υψώσουν τα λάβαρα και ας κάνουν τις διακηρύξεις τους για την ίδρυση του κομματικού φορέα που θα σώσει την χώρα…(Π. Κουτσοπίνης)
Οι δύο επιλογές
του Κώστα Γιαννακίδη, αναδημοσίευση από το Protagon Το μεσοπρόθεσμο είναι η σωτηρία της χώρας. 'Οχι, το μεσοπρόθεσμο είναι η καταστροφή της.
Οι κουκουλοφόροι ευθύνονται για την έκρηξη της βίας. Λάθος, είναι η αστυνομία που χτυπάει και ψεκάζει αδιακρίτως.
Είναι αποκρουστικό να βλέπεις κρεμάλες έξω από τη Βουλή. Γιατί, οι άλλοι μέσα στο Κοινοβούλιο καλύτεροι είναι;
Στη λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος ακούγονται και βλακείες. Μέσα στη Βουλή ακούγονται περισσότερες.
Αποτελεί αδίκημα να μην πληρώνεις εισιτήριο. Αδίκημα και μάλιστα μεγαλύτερο δεν είναι να παίρνεις μίζες;
Υπάρχουν ορισμένες ενδιαφέρουσες δημοσιογραφικές προσεγγίσεις. Τα media είναι συνυπεύθυνα, ομοίως και οι υπάλληλοι τους.
Και ποιος είσαι εσύ που μιλάς; Εγώ πάντως δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά.
Φανταστείτε ότι έχετε δύο αντίθετους πόλους. Ανάμεσά τους παράγεται όλο αυτό το ρεύμα που κεραυνοβολεί τώρα την κοινωνία. Δεν ξέρω αν ένα από τα γραμμάτια που εξοφλούμε τώρα είναι η έλλειψη παιδείας. Πιθανότατα και να είναι. Είναι, όμως, βέβαιο ότι πληρώνουμε και τον τρόπο με τον οποίο μάθαμε να συζητούμε. Εδώ και καιρό δεν κάνουμε διάλογο, ίσως να μην κάναμε και ποτέ. Φωνάζουμε με δύναμη ο ένας στον άλλον. Και εσχάτως ενοχοποιήσαμε τη μέση άποψη, την κοινή λογική. Άποψη που δεν επιλέγει άκρο είναι καταδικασμένη να εκφέρεται σαν ψίθυρος κάτω από την απαξίωση. Η θέση που μεταφέρει την κοινή λογική στο διάλογο θυμίζει γαζέλα στο ξέφωτο της ζούγκλας-δεν ξέρει καν από που θα της χιμήξουν.
Ίσως πάλι να φταίει η ένταση που μας διακατέχει όταν διοχετεύεται στο σημερινό επικοινωνιακό περιβάλλον. Για να ακουστείς πρέπει να φωνάξεις. Και για να γίνεις κατανοητός οφείλεις να είσαι εύληπτος, απλός. Θα πάρεις είτε το άσπρο, είτε το μαύρο. Το γκρίζο δεν διεγείρει οπτικά νεύρα, δεν προσελκύει ματιές. Και αν οι χαμηλοί τόνοι τεντώνουν τα αυτιά, οι δυνατοί φτάνουν πιο γρήγορα στον εγκέφαλο. Γινόμαστε απλοϊκοί στο λόγο που μοιραζόμαστε. Με μόλις δύο επιλογές. Αυτό μερικές φορές λέγεται και φασισμός.
