Στην Αττική δεν είναι μόνον η πλατεία Συντάγματος που αγανακτεί, διαμαρτύρεται και κακοποιείται. Οι συγκεντρωμένοι, μόνιμοι και περαστικοί, στοχοποιούν την κεντρική πολιτική εξουσία και την Βουλή για τα δεινά που σωρευτήκαν στην χώρα.
Όμως στους δήμους της περιφέρειας Αττικής υπάρχει υπόκωφη και μη εκδηλωμένη ακόμα η αγανάκτηση των πολιτών για τους «δημοτικούς άρχοντες», δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους και παρατρεχάμενους, οι οποίοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνέβαλαν στην γενικευμένη κακοδιαχείριση των πόρων των δήμων και αναπαρήγαγαν με οξύτερο και ξενδιάντροπο τρόπο το πελατειακό σύστημα εξουσίας και τον νεποτισμό.
Και φυσικά με το «αζημίωτο» … τα γνωστά…(Π. Κουτσοπίνης)
Οι αγανακτισμένοι των δήμων
12 Ιουλίου 2011 Με τους αγανακτισμένους των δήμων τι γίνεται;
Η οργή κι η αγανάκτηση που τον τελευταίο μήνα και κάτι παραπάνω, ξεχειλίζει, απολύτως δικαιολογημένα, στις πλατείες της χώρας, έχει πυρήνες στις γειτονιές. Ανθρώπους που παράλληλα με την διάθεση τους να αποκαθηλώσουν τον δικομματισμό και μαζί με αυτόν μεγάλο κομμάτι του ισχύοντος και απερχόμενου πολιτικού συστήματος, εκφράζουν απορίες με πρόδηλη πάντως οργή για κάποιους μεγαλοσχήμονες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Απορούν κι εξοργίζονται για την ακινησία τους που συχνά βρίσκει αποκούμπι στο ότι «ο Καλλικράτης δεν δίνει λεφτά στους δημάρχους και τους δήμους και στο ότι η κεντρική εξουσία χρωστά στους δήμους την… άμμο της θάλασσας». Το πρόβλημα όμως δεν εστιάζεται μόνον εκεί.
Ακούμε συχνά πως οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι πρωταθλητές στο όργιο σπατάλης, κακοδιαχείρισης και αδιαφάνειας με τους πολίτες να ρουθουνίζουν βαριά σαν εξαγριωμένοι ταύροι, αφού σε όλους τους δήμους πολλά ακούγονται για πολλούς και παρόλα αυτά πολλοί από τους «υπόπτους» παραμένουν ανεμπόδιστα σε ρόλο πρωταγωνιστή στις τοπικές εκφάνσεις της δημόσιας ζωής. Έτσι, ενώ οι Αυτοδιοικητικοί παράγοντες θα μπορούσαν να είναι – ή θα έπρεπε να είναι –το μετερίζι της ελπίδας για τους πολίτες, ανάγονται σε μέρος του προβλήματος. Ελάχιστοι από τους τοπικούς άρχοντες απαντούν επί της ουσίας στο μείζον θέμα. Λες και δεν φταίει κανείς για την κακοδιαχείριση στους δήμους.
Οι πιο πολλοί δήμαρχοι, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, θεωρούνται από τους πολίτες ως τα μακριά παρακλάδια του σάπιου πολιτικού συστήματος που οι πολίτες θέλουν να ξεριζώσουν. Διότι οι περισσότεροι περνούν από την καρέκλα του τοπικού άρχοντα, δίχως να αφήνουν πίσω τους έργα πνοής, έργα υποδομής, για τον δήμο και τους δημότες κηλιδωμένοι από τις φήμες και χωρίς να μπορούν να κοιτάξουν τους δημότες τους, γνώριμους και γείτονες από παλιά, τις πιο πολλές φορές ίσια στα μάτια.
Το πιο θλιβερό σημείο από όλα είναι πως ελάχιστοι νοιάζονται να αλλάξουν αυτήν την πραγματικότητα. Μέχρι φαντάζομαι να δουν εκατοντάδες αγανακτισμένους της γειτονιάς, έξω από τα δημαρχεία.
Η οργή κι η αγανάκτηση που τον τελευταίο μήνα και κάτι παραπάνω, ξεχειλίζει, απολύτως δικαιολογημένα, στις πλατείες της χώρας, έχει πυρήνες στις γειτονιές. Ανθρώπους που παράλληλα με την διάθεση τους να αποκαθηλώσουν τον δικομματισμό και μαζί με αυτόν μεγάλο κομμάτι του ισχύοντος και απερχόμενου πολιτικού συστήματος, εκφράζουν απορίες με πρόδηλη πάντως οργή για κάποιους μεγαλοσχήμονες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Απορούν κι εξοργίζονται για την ακινησία τους που συχνά βρίσκει αποκούμπι στο ότι «ο Καλλικράτης δεν δίνει λεφτά στους δημάρχους και τους δήμους και στο ότι η κεντρική εξουσία χρωστά στους δήμους την… άμμο της θάλασσας». Το πρόβλημα όμως δεν εστιάζεται μόνον εκεί.
Ακούμε συχνά πως οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι πρωταθλητές στο όργιο σπατάλης, κακοδιαχείρισης και αδιαφάνειας με τους πολίτες να ρουθουνίζουν βαριά σαν εξαγριωμένοι ταύροι, αφού σε όλους τους δήμους πολλά ακούγονται για πολλούς και παρόλα αυτά πολλοί από τους «υπόπτους» παραμένουν ανεμπόδιστα σε ρόλο πρωταγωνιστή στις τοπικές εκφάνσεις της δημόσιας ζωής. Έτσι, ενώ οι Αυτοδιοικητικοί παράγοντες θα μπορούσαν να είναι – ή θα έπρεπε να είναι –το μετερίζι της ελπίδας για τους πολίτες, ανάγονται σε μέρος του προβλήματος. Ελάχιστοι από τους τοπικούς άρχοντες απαντούν επί της ουσίας στο μείζον θέμα. Λες και δεν φταίει κανείς για την κακοδιαχείριση στους δήμους.
Οι πιο πολλοί δήμαρχοι, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, θεωρούνται από τους πολίτες ως τα μακριά παρακλάδια του σάπιου πολιτικού συστήματος που οι πολίτες θέλουν να ξεριζώσουν. Διότι οι περισσότεροι περνούν από την καρέκλα του τοπικού άρχοντα, δίχως να αφήνουν πίσω τους έργα πνοής, έργα υποδομής, για τον δήμο και τους δημότες κηλιδωμένοι από τις φήμες και χωρίς να μπορούν να κοιτάξουν τους δημότες τους, γνώριμους και γείτονες από παλιά, τις πιο πολλές φορές ίσια στα μάτια.
Το πιο θλιβερό σημείο από όλα είναι πως ελάχιστοι νοιάζονται να αλλάξουν αυτήν την πραγματικότητα. Μέχρι φαντάζομαι να δουν εκατοντάδες αγανακτισμένους της γειτονιάς, έξω από τα δημαρχεία.
