Κοιτώντας πίσω...φτάνοντας στην εποχή που το όνειρο της ίδρυσης
και δημιουργίας του άλλου κόμματος της αριστεράς, της Δημοκρατικής Αριστεράς, του
ανοικτού κόμματος στην κοινωνία, του σύγχρονου στην λειτουργία και στις δομές κόμματος
των μελών, του κόμματος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και της Οικολογίας, έδινε
ελπίδα και δύναμη…
Όταν το όνειρο δεν είχε
κατακρεουργηθεί... από την αναπαραγωγή της παλαιοκομματικής μεθοδολογίας και του
συγκεντρωτικού μοντέλου της «πεφωτισμένης ηγεσίας και των ισορροπιών των
κονκλαβίων», της τακτικής των προειλημμένων αποφάσεων των κεκλεισμένων θυρών, κληρονομιά
θητείας σε κομματικούς μηχανισμούς απολυταρχικού χαρακτήρα και νεο-παλαιο-κομμουνιστικής μεθοδολογίας και του
αριβισμού της επαγγελματικής κομματικής σταδιοδρομίας και αποκατάστασης…
Τότε που η προσδοκία ότι κάτι καινούργιο γεννιέται στο
πολιτικό σκηνικό, μαζί με αρκετούς άλλους
φίλους πιστεύαμε ότι όλοι θα γινόμασταν «οι Δημαρίτες» της Δημοκρατικής
Αριστεράς, που θα πραγμάτωναν τις ιδρυτικές μας αρχές και διακηρύξεις και όχι «οι σύντροφοι από τα παλιά» που
ξανακάνουν τα παλιά…,
Τότε που οι «μη μυημένοι» πιστεύαμε ότι όλοι μαζί θα ανοίγαμε
έναν καινούργιο δρόμο, υπόδειγμα για το πολιτικό σύστημα και θα ήμασταν η ελπίδα
της ελληνικής κοινωνίας για μια ουσιαστικά Δημοκρατική Ελλάδα... απαλλαγμένη
από τους κάθε λογής επιβήτορες...
Σιγοτραγουδούσαμε ελπίζοντας και παίρναμε δύναμη ο καθένας
να προσφέρει με ανιδιοτέλεια στον κοινό σκοπό...
Φαίνεται ότι είμασταν λίγοι και αδύναμοι, οι ρομαντικοί και
αθώοι... φαίνεται ότι ήταν πάρα πολλοί και δυνατοί «οι σύντροφοι από τα παλιά»
που ξανακάναν τα παλιά …
Ορισμένοι εξακολουθούν να τα ξανακάνουν… έμπειροι στο παλαιοκομματικό
παιχνίδι…
Κοιτώντας γύρω, σήμερα, γεμίζεις με ερωτηματικά...
Ερωτηματικά που ζητούν απάντηση στο προσεχές συνέδριο…
24/9/2014
Παναγιώτης Κουτσοπίνης
