Ελπιδοφόρα η δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας, αν το δούμε ως δείγμα ωριμότητας και βήμα προόδου στην πολιτική συμπεριφορά, το οποίο μπορεί να είναι αυτονόητο για μια ευρωπαϊκή χώρα, αλλά δυστυχώς για την ελληνική πραγματικότητα παρέμενε το ζητούμενο.
Τουλάχιστον έγινε η αφετηρία της εξόδου από τις «εμφυλιακές πρακτικές», με παραμένοντα και ορατό τον κίνδυνο υποτροπής.
Πολλά υποσχόμενο το κείμενο πλαίσιο προγραμματικής σύγκλισης της τρικομματικής κυβέρνησης με απροσδιόριστες όμως τις λεπτομέρειες (δυστυχώς ο διάβολος κρύβεται σε αυτές) και ζητούμενο την υλοποίησή του.
Μεταρρυθμίσεις είναι όχι μόνο το σύνθημα των συμμετεχόντων στην κυβέρνηση αλλά και το πρόταγμα στις προγραμματικές δηλώσεις και η απαίτηση ενός ευμεγέθους τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.
Μεταρρύθμιση ζητούν δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι.
Τις περισσότερες φορές συμφωνούν όλοι στο εντοπισμό των κακώς κειμένων προβάλλοντας πληθώρα περιπτωσιολογίας και ακολουθεί η γενίκευση σχεδόν πάντα με την υπερβολή και δυστυχώς χωρίς την ολιστική προσέγγιση με συνέπεια εμβαλωματικές και πολλές φορές αντικρουόμενες λύσεις με τραγελαφικά αποτελέσματα.
Η έλλειψη στοχασμού και προγραμματισμού, η προχειρότητα και το «άρπα κόλλα» ήταν πάντα μια από τις μεγάλες αδυναμίες και κυρίαρχο χαρακτηριστικό της νεοελληνικότητας.
Η έλλειψη ολιστικής οπτικής, ολιστικής ανάλυσης και ολιστικής αντιμετώπισης είναι χαρακτηριστική ακόμη και σε επίπεδα και σε τομείς που τουλάχιστον οι περγαμηνές παιδείας και επιστημοσύνης έπρεπε να αποτελούν τα εχέγγυα.
«Κάθε κυβέρνηση μεταρρυθμίσεις, κάθε υπουργός(πολλές φορές στην ίδια κυβέρνηση) και μεταρρύθμιση». Και έχουμε τα αποτελέσματα, να διαβιούμε στην «χώρα της αέναης μεταρρύθμισης» και ο βίος να έχει γίνει για πάρα πολλούς αβίωτος από όλες τις απόψεις και η χώρα να έχει χρεοκοπήσει σε όλους τους βασικούς τομείς που είναι οι απαραίτητοι για την συνοχή και μακροημέρευση μιας κοινωνίας.
Μεταρρυθμίσεις ζητούν και οι "φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές"
Ζούμε μια νέα φάση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Πολλοί οι φίλοι και οι «σύντροφοι και συναγωνιστές» που αγωνιούν και θέλουν να συνεισφέρουν.
Η διολίσθηση πολλές φορές όμως σε θέσεις, οι οποίες έχουν το άρωμα της σχολής του Σικάγου με τις θεωρίες Freedman , εμπλουτισμένες με πρακτικές Thatcherism και Reaganism , είναι παγίδα στην οποία πολλοί φίλοι, εκλεκτοί «διανοητές», πέφτουν μέσα, στην προσπάθειά τους να εξορθολογιστεί μια νοσηρή κατάσταση, ειδικά σε περιβάλλον κρίσης και αναγκαιότητας περικοπής δαπανών.
Δυστυχώς, είναι πάντα ολισθηρός ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων και κάπου χάνεται όχι μόνο το πρόσημο αλλά λησμονούνται και τα βασικά νοήματα του διαφωτισμού και τα αιτήματα της Γαλλικής Επανάστασης, για να μην αναφερθώ στις θεμελιώδεις αξίες του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας.
Δυστυχώς οι καλοί φίλοι είναι τόσο «επικεντρωμένοι στο τυρί και δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες της φάκας».
Στην αγαθή και καλοπροαίρετη προσπάθειά τους να διορθωθούν τα «κακώς κείμενα», προτείνουν συνταγές απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού.
Πολλοί δε από αυτούς θέλουν να αυτοαποκαλούνται «φιλελεύθεροι αριστεροί», ετικέτα που τώρα φαίνεται ότι γίνεται πολύ της μόδας και πολύ βολική σε συγκεκριμένους χώρους.
Είναι σαν να λανσάρεται η μόδα των unisex /one size στην πολιτική.
Τώρα ίσως κάποιος να πεί: «Τι ψάχνεις τώρα φίλε ???»
Ίσως αυτός ο κάποιος να έχει και δίκιο….
Όταν «έχει χαθεί η μπάλα» και δεν υπάρχουν στον ορίζοντα «ούτε αυγά αλλά ούτε και καλάθια» τέτοια φαινόμενα αποτελούν καθημερινότητα…
Κάτι σαν επίλογος
Θα είναι μακρύς, ανηφορικός και επικίνδυνος ο δρόμος που έχει μπροστά της η ελληνική κοινωνία. Πολλές οι κατευθύνσεις και ακόμα περισσότερες οι παγίδες. Η κυβέρνηση κινείται σε τοπίο γεμάτο ναρκοπέδια. Και πάντα θα ελλοχεύουν οι εχθροί και οι "προστάτες".
Ήταν πολλά τα χρόνια της «ηδονιστικής κραιπάλης» και της «πνευματικής καχεξίας». Για δεκαετίες το πολιτικό σύστημα «κλώσησε» πολλά αυγά και είναι πολλά τα έρποντα που κάνουν παρέα στο νεογνό που βγήκε εδώ και καιρό από «το αυγό του φιδιού».
14
Ιουλίου 2012
Παναγιώτης
Κουτσοπίνης
drpkouts@otenet.gr
