Από το Αριστερή Στρουθοκάμηλος Τρίτη, 15 Φεβρουαρίου 2011
Ως γνωστόν, το ζήτημα των αμυντικών και εξοπλιστικών δαπανών έχει εξαιρεθεί του μνημονίου και του προγράμματος "εξοικονομήσεων" κάθε είδους δαπανών εν όψει της αποπληρωμής του χρέους. Αντίθετα δεν εξαιρέθηκαν οι κατώτατοι μισθοί, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι ούτε η μείωση στην φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων (που ταυτίστηκαν με τις μικρές βάσει του τύπου και όχι του τζίρου...).
Ο παραλογισμός αυτός τεκμηριώνεται στην μόνιμη ένταση με την Τουρκία στο Αιγαίο, μια ένταση που σύμφωνα με έγκυρες αναλύσεις έχει κοστίσει στην χώρα μας 122 δισ ευρώ από το 1974 (*) και συνεχίσει να τρέχει με έναν μέσον όρο 4 περίπου δισ τον χρόνο ακόμη και μέσα στην κρίση. Παρόλα αυτά δεν γίνεται αποδεκτή πρόταση από την απέναντι πλευρά για ισόποση μείωση των εξοπλισμών κατά 20% ούτε γίνεται προσπάθεια συνολικής διευθέτησης της έντασης με απευθείας συνομιλίες ή προσφυγή στην Χάγη για την ανακήρυξη ΑΟΖ (που έχει αντικαταστήσει διεθνώς τα ζητήματα υφαλοκρηπίδας).
Την ίδια στιγμή έρχονται στο φως καινούργια στοιχεία για το πάρτι των προμηθειών, νόμιμων και παράνομων για να παραγραφή στη συνέχεια κάθε πιθανή ευθύνη με την καθυστέρηση και την συγκάλυψη από τα δύο κόμματα που ευθύνονται και εμπλέκονται αποκλειστικά στην πτώχευση της χώρας με τον παρασιτικό πλουτισμό των ημετέρων.
Ποιος λοιπόν ευθύνεται για την συντήρηση της έντασης και την συνέχιση των αιματηρών εξοπλιστικών δαπανών;
Προφανώς οι ίδιοι άνθρωποι και τα κυκλώματα που ωφελούνται από το πανάκριβο σπορ του εθνικισμού. Οι ίδιοι εδώ και οι άσπονδοι φίλοι τους απέναντι. Το βαθύ κράτος των Αθηνών και της Άγκυρας. Αλλά ας ασχοληθούμε με τους δικούς μας.
Η απειλή της Άγκυρας, υπαρκτή αλλά και συνομωσιολογική, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί στα πλαίσια της ΕΕ (όπως επανειλημμένα έχει ζητήσει ο Ντανιέλ Κον Μπετίτ στο ευρωκοινοβούλιο). Εγγύηση των συνόρων μας, οριοθέτηση της ΑΟΖ με επίσημες προσφυγές όπως έχουν κάνει άλλα κράτη.
Όμως το βαθύ κράτος των Αθηνών στυλοβάτης της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας και παραλήπτης της σχετικής προμήθειας φροντίζει να συντηρεί το άβατο στις σχετικές συναλλαγές (όπως και με την εκκλησία) και να κρατά μακριά από τις σχετικές αποφάσεις τους πολίτες καλλιεργώντας σε αγαστή συνεργασία με τους ακροδεξιούς κύκλους την εθνικιστική υστερία και τον φόβο. Η ελληνική μεταπρατική αστική τάξη που δεν φημίζεται για το εθνικό της φρόνημα (προτιμά πχ να επενδύει αλλού και όχι στην χώρα μας και εν μέσω κρίσης) τρέφεται από την προμήθεια αδικαιολόγητων δαπανών κάθε είδους και πρωταγωνιστικά των εξοπλιστικών. Το ζήτημα ακουμπά την ταξική καρδιά του ελληνικού κρατικοδίαιτου συστήματος - την πειρατική ιδεολογικά ψευδοκαπιταλιστική ελίτ της χώρας μας.
Όλα λοιπόν για την μίζα απέναντι σε μια αιμάσουσα κοινωνία που πληρώνει την κρίση του πελατειακού πολιτικού συστήματος και την δημοσιονομική χρεωκοπία από την παρασιτική διαχείριση τριών δεκαετιών. Το ελάχιστο κοινωνικό κράτος καταρρέει και η ύφεση ακολουθεί την αφαίρεση των εισοδημάτων δικαίων και αδίκων έως και την μεσαία τάξη αλλά οι παρασιτικές ελίτ βρίσκονται υπό διαρκή υψηλή προστασία. Χρειάζονται στοιχεία από το Spiegel και διαρροές από ελβετικές και κυπριακές τράπεζες ή τα wikileaks για να μάθουμε μερικά πράγματα για το όργιο ληστείας του δημόσιου πλούτου που συνεχίζεται δεκαετίες και μετά σιωπή...
Η εθνική άμυνα την εποχή των δειλών έστω βημάτων για περισσότερη και πιο πολιτική Ευρώπη θα έπρεπε να αφομοιωθεί ως δαπάνη από την ευρωπαϊκή εγγύηση και "επιδότηση" της φύλαξης των συνόρων και της ελληνικής ΑΟΖ - σε ένα ανταποδοτικό πακέτο μαζί με την επιμήκυνση της αποληρωμής του χρέους και την μείωση του επιτοκίου αντί για το ξεπούλημα γης και φυσικού πλούτου.
Αντί να εκποιηθεί δημόσια περιουσία ας εκποιηθούν οι εξοπλισμοί (πάγωμα παραγγελιών, παύση πληρωμών εξοπλιστικών υποχρεώσεων, μεταπώληση αχρείαστου πολεμικού υλικού που σαπίζει στις αποθήκες και συντηρείται με έξοδά μας, παύση των αναχαιτίσεων, παραγωγική ενασχόληση των στρατευμένων σε δημόσια έργα).
Έχει ξαναειπωθεί από πολλούς, και εδώ: μαζί με την κανονική φορολόγηση της εκκλησίας και την χρήση της εκκλησιαστικής περιουσίας σαν ενέχυρο έναντι δανεισμού, το πάγωμα των εξοπλιστικών δαπανών θα μπορέσει να φέρει μεγάλη ανακούφιση στην τρέχουσα δημοσιονομική κρίση και να εξισορροπήσει έστω εισοδήματα που άδικα αφαιρέθηκαν και βάρη που έπεσαν στις πλάτες αθώων. Μαζί φυσικά με την απαραίτητη μεταρρύθμιση στην δικαιοσύνη ώστε να πιάνει τα ποντίκια του παράνομου πλουτισμού και της υπεξαίρεσης δημόσιου πλούτου.
Αυτά για την συζήτηση που ανοίγει για τα 50 δισ από την εκποίηση δημόσιας περιουσίας που απαιτούν οι πιστωτές μας (και που την ιδέα σίγουρα τους την έβαλε το βαθύ κράτος μας και ο δικομματισμός που δεν θέλει να πληρώσει ευρώ για τα εγκλήματά του). Όταν κατά την πρωτομαγιά θα έχουμε εκλογές, οι έμποροι όπλων και οι πολιτικοί τους εκφραστές θα κραδαίνουν σαν επιτυχία την επιμήκυνση αποπληρωμής και σαν αναγκαία υποχρέωση το ξεπούλημα εθνικού πλούτου κρατώντας σφιχτά τις μίζες στην τσέπη τους και το βιβλιάριο των λογαριασμών τους σε Ελβετία και Κύπρο στο μαξιλάρι τους.
Πεδίο δόξης λαμπρό για την αριστερά κάθε είδους και τα ανεξάρτητα κινήματα πολιτών εάν καταφέρουν να ενώσουν την φωνή τους και να μιλήσουν καθαρά και πολιτικά: γιατί δεν μας χρεωκόπησε η Goldman Sachs αλλά τα τοπικά παράσιτα ασχέτως σοσιαλιστικής, θρησκευτικής ή εθνικής μεταμφίεσης...
Οι απόκριες ούτως ή άλλως σε αυτήν την χώρα, από το '21 και μετά, δεν τέλειωσαν ποτέ.
(*) Για το 2008, οι λειτουργικές δαπάνες των Ενόπλων Δυνάμεων ξεπέρασαν τις δαπάνες του υπουργείου Υγείας κατά 810 εκατομμύρια ευρώ, είναι σχεδόν ίδιες με τις δαπάνες του υπουργείου Εσωτερικών και είναι 574 εκατομμύρια ευρώ λιγότερες από τις δαπάνες για την Παιδεία. Για το 2009 οι δαπάνες ανήλθαν σε 6,5 δισ. ευρώ, όταν σε σημερινές τιμές ο πόλεμος στο Κόσοβο κόστισε 2,1 δισ. ευρώ, ο πόλεμος στον Κόλπο 50 δισ. ευρώ και στο Βιετνάμ 357 δισ. ευρώ. Έτσι, ο "πόλεμος" στο Αιγαίο από το 1974 μάς έχει κοστίσει ανά τομέα: Καύσιμα, συντήρηση και προσωπικό για τις αναχαιτίσεις 1,8 δισ. ευρώ. Καύσιμα, συντήρηση, κόστος πληρωμάτων πλοίων για περιπολίες και ετοιμότητα 1,4 δισ. και περισσότερα από 120 δισ. λειτουργικές δαπάνες. Συνολικά η ένταση μας κόστισε 122,2 δισ., δηλαδή όσο 61 πόλεμοι σαν αυτόν του Κοσόβου και περισσότερο από δύο πολέμους της κλίμακας του πολέμου στον Κόλπο. (πηγή)
