Follow the money (2) ή Νόμος σε αυτήν την χώρα είναι το δίκιο του καταπατητή;

Από το Αριστερή Στρουθοκάμηλος 16/2/11

Με το ζήτημα της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας που άνοιξε -όπως άνοιξε- την περασμένη εβδομάδα, βγήκαν στο φως ξανά θέματα που το πελατειακό κράτος και οι "ημέτεροι" πελάτες του κρατούν επιμελώς στο σκοτάδι δεκαετίες τώρα μαζί με το ζήτημα των παράλογων εξοπλιστικών προγραμμάτων και προμηθειών.

Το ένα είναι η πελατειακή διάθεση/ενοικίαση δημόσιας περιουσίας σε ημετέρους με γελοία πρόσοδο για το δημόσιο (και που σχετικά στοιχεία βγαίνουν καθημερινά τώρα στην δημοσιότητα) και το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι η καταπατημένη δημόσια περιουσία (κατά 40% με πρόχειρους υπολογισμούς πχ του ΙΣΤΑΜΕ). Και το τεράστιο ζήτημα που αποσιωπάται επίμονα είναι η τεράστια εκκλησιαστική περιουσία που είναι κατά  συντριπτικό ποσοστό καταπατημένη με χρυσόβουλα και άλλες μεθόδους και κατ' ελάχιστο προερχόμενη από δωρεές.

Σύμφωνα με τις σχετικές μελέτες η καταγεγραμμένη δημόσια περιουσία εκτιμάται σε 272 δισ ευρώ και αποδίδει έσοδα στο δημόσιο μόλις ...30 εκ. ευρώ τον χρόνο ενώ με στοιχειώδη αξιοποίηση θα μπορούσε άμεσα να αποφέρει 1 δισ και μεσοπρόθεσμα πάνω από 2 δισ τον χρόνο! Κι όμως τα σχετικά σχέδια παραμένουν στα συρτάρια ελέω του πέπλου προστασίας που έχει επιβάλλει το βαθύ κράτος επί των ημετέρων συμφερόντων που λυμαίνονται τα δημόσια έσοδα.

Για εκποιήσεις, follow the money (γιατί λεφτά υπάρχουν)

Από το Αριστερή Στρουθοκάμηλος     Τρίτη, 15 Φεβρουαρίου 2011

Ως γνωστόν, το ζήτημα των αμυντικών και εξοπλιστικών δαπανών έχει εξαιρεθεί του μνημονίου και του προγράμματος "εξοικονομήσεων" κάθε είδους δαπανών εν όψει της αποπληρωμής του χρέους. Αντίθετα δεν εξαιρέθηκαν οι κατώτατοι μισθοί, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι ούτε η μείωση στην φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων (που ταυτίστηκαν με τις μικρές βάσει του τύπου και όχι του τζίρου...).

Ο παραλογισμός αυτός τεκμηριώνεται στην μόνιμη ένταση με την Τουρκία στο Αιγαίο, μια ένταση που σύμφωνα με έγκυρες αναλύσεις έχει κοστίσει στην χώρα μας 122 δισ ευρώ από το 1974 (*) και συνεχίσει να τρέχει με έναν μέσον όρο 4 περίπου δισ τον χρόνο ακόμη και μέσα στην κρίση. Παρόλα αυτά δεν γίνεται αποδεκτή πρόταση από την απέναντι πλευρά για ισόποση μείωση των εξοπλισμών κατά 20% ούτε γίνεται προσπάθεια συνολικής διευθέτησης της έντασης με απευθείας συνομιλίες ή προσφυγή στην Χάγη για την ανακήρυξη ΑΟΖ (που έχει αντικαταστήσει διεθνώς τα ζητήματα υφαλοκρηπίδας).

Την ίδια στιγμή έρχονται στο φως καινούργια στοιχεία για το πάρτι των προμηθειών, νόμιμων και παράνομων για να παραγραφή στη συνέχεια κάθε πιθανή ευθύνη με την καθυστέρηση και την συγκάλυψη από τα δύο κόμματα που ευθύνονται και εμπλέκονται αποκλειστικά στην πτώχευση της χώρας με τον παρασιτικό πλουτισμό των ημετέρων.

Ποιος λοιπόν ευθύνεται για την συντήρηση της έντασης και την συνέχιση των αιματηρών εξοπλιστικών δαπανών;

Προφανώς οι ίδιοι άνθρωποι και τα κυκλώματα που ωφελούνται από το πανάκριβο σπορ του εθνικισμού. Οι ίδιοι εδώ και οι άσπονδοι φίλοι τους απέναντι. Το βαθύ κράτος των Αθηνών και της Άγκυρας. Αλλά ας ασχοληθούμε με τους δικούς μας.

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: ο Έλληνας»

Tvxs, 14.2.11 via Μη μαδάς τη Μαργαρίτα

του ποιητή Χάρη Βλαβιανού

1.
Αυτονόητη διαπίστωση: οι ευθύνες για την κρίση βαραίνουν όλους μας, κι ας μην είναι εξίσου μοιρασμένες. Η Ελλάδα κατάφερε να οικοδομήσει ένα κράτος [διεφθαρμένο, φαύλο, σαθρό], αλλά όχι μια κοινωνία. Είμαστε άθροισμα ατόμων που το καθένα κοιτάζει να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο [και παράνομο] το συμφέρον του σε βάρος των υπολοίπων. Δεν υπάρχει αίσθηση κοινού πεπρωμένου, άρα αποδοχή της ανάγκης για θυσίες.

2.
Συζητάμε διαρκώς για τις ευθύνες των πολιτικών. Είναι ασφαλώς μεγάλες. Ξεχνάμε όμως τις δικές μας. Οι πολιτικοί είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας». Είναι άνθρωποι «δικοί μας». Βρίσκονται εκεί που τους τοποθετήσαμε για έναν και μόνο λόγο: για να ικανοποιήσουν τις δικές μας επιθυμίες. Το τίμημα γνωστό: κι αυτοί θα επωφεληθούν από τη συναλλαγή. Έτσι ορίζουν οι κανόνες του παιχνιδιού. Απλώς, όταν σ’ ένα σύνολο οι πάντες συμπεριφέρονται ως “free riders”, θα έρθει η στιγμή που θα χρεοκοπήσουν ομαδικά. Η φράση «κορόιδο είμαι εγώ;», αν ειπωθεί ταυτόχρονα απ’ όλους, οδηγεί ακριβώς στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. «Είναι πιο εύκολο να περάσει μια καμήλα από τα μάτι μιας βελόνας, αν τη ‘λαδώσουμε’ πρώτα», λέει μια ναπολιτάνικη παροιμία. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δική μας.

3.
Όταν το 1989 [εν μέσω του σκανδάλου Κοσκωτά] ο Παπανδρέου είχε πει το περίφημο, «δεν υπάρχουν θεσμοί, υπάρχει λαός», υπογράμμιζε με σαφή και πυκνό τρόπο, το αυτονόητο. Εξού και παραμένει ένας από τους πλέον δημοφιλείς πολιτικούς μας. Οι θεσμοί είναι κάτι χειροπιαστό. Είναι οι «φράκτες» του Χέγκελ που «καθοδηγούν, την αγέλη των ανθρώπων σε μια κοινωνία». Ο «λαός» είναι κάτι ακαθόριστο που παύει να έχει νόημα όταν μιλάμε για ευθύνη.

4.
«Η συνείδηση», έλεγε ο μέγας ιταλός κωμικός Αλμπέρτο Σόρντι,«είναι εκείνη η φωνή που την ώρα που διαπράττεις το έγκλημα σου ψιθυρίζει να μην αφήνεις πίσω σου δακτυλικά αποτυπώματα». Επομένως όταν όλοι μας επαναλαμβάνουμε σε κάθε ευκαιρία ότι έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη, εννοούμε ότι φροντίσαμε τα αποτυπώματα να είναι του διπλανού μας.

5.
Νόμοι στην Ελλάδα υπάρχουν. Αλλά για να λειτουργήσουν πρέπει η πολιτεία [πολιτικοί και πολίτες] να δημιουργήσει ένα πλαίσιο, ένα περιβάλλον [ένα «πνεύμα» θα έλεγε ο Μοντεσκιέ] που να τους «προστατεύει». Τέτοιο πλαίσιο στην Ελλάδα δεν υφίσταται. Επομένως;
[Ως προς αυτό τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη είναι διαφωτιστικά. Όχι όμως όπως το εννοούσε ο Σεφέρης.]

6.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε καμία ευρωπαϊκή γλώσσα δεν υπάρχουν οι λέξεις «αυθαίρετο», «ημιυπαίθριο». [Δεν ήταν μόνο ο Ελύτης δεινός γλωσσοπλάστης].

Η κοινωνία της πληροφορίας και των δικτύων.

Από το “ΜΗ ΜΑΔΑΣ ΤΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ” του φίλου leo.  http://mhmadas.blogspot.com/

Ένα εξαιρετικό κείμενο του φίλου Γιώργου Παππά, υπεύθυνου  Ιστότοπου-Ηλεκτρονικού Τύπου της ΔΗΜ.ΑΡ.

 του Γιώργου Παππά

 Σήμερα οι ψηφιακές τηλεπικοινωνίες έχουν καταστεί η κύρια υποδομή ανάπτυξης των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Υποδομή τόσο απαραίτητη για την εποχή μας ώστε η παροχή της να θεωρείται ο τρίτος όρος επιβίωσης μετά την παροχή ύδρευσης και την παροχή ενέργειας. Η «Κοινωνία της Πληροφορίας»,  η  “Μεταβιομηχανική κοινωνία” είναι όροι που καταγράφουν την μακροχρόνια διαδικασία της μεταλλαγής της βιομηχανικής κοινωνίας σε κοινωνία της πληροφορίας και των δικτύων.

Η Κοινωνία της Πληροφορίας είναι ένα φαινόμενο δυναμικό: Το περιεχόμενό της εξελίσσεται και προσδιορίζεται από τις συνεχείς αλλαγές που υφίστανται σε παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον,  η οικονομία, η διοίκηση, η πολιτική, οι κοινωνικές σχέσεις, η ποιότητα ζωής των πολιτών από τη διείσδυση της τεχνολογίας. Είναι  βέβαιο ότι διάγουμε μία φάση μετασχηματισμού της κοινωνίας που πολλαπλασιάζει και διευρύνει προσδοκίες αλλά και επιφυλάξεις

Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένας ευρέως αποδεκτός, ορισμός,  ο όρος «Κοινωνία της Πληροφορίας», προσπαθεί ( όχι πάντα επιτυχώς) να αποδώσει,   τη μορφή πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης, όπου η παραγωγή, απόκτηση, επεξεργασία και διάχυση της πληροφορίας μέσα σ΄ ένα διαδραστικό περιβάλλον ηλεκτρονικών δικτύων, διαδραματίζει, όλο και εντονότερα, κεντρικό ρόλο σ΄ αυτές τις  δραστηριότητες αλλά και στη διαμόρφωση της ποιότητας ζωής των πολιτών.  Αποτυπώνει     την ανάδειξη της πληροφορίας σε κεντρικό μέγεθος και αγαθό και διευρύνει τη έννοια της επικοινωνίας μέσα από τις διαδραστικές δυνατότητες της νέας τεχνολογίας..

Οι τεχνολογίες της Πληροφορικής και των Επικοινωνιών αποτελούν το βασικό μέσο εκδήλωσης του κυριάρχου οικονομικού και παραγωγικού «κύματος»  που κωδικοποιείται ως Κοινωνία της Πληροφορίας ή ως κοινωνία δικτύων. O επαναστατικός και όχι απλά εξελικτικός χαρακτήρας τους εντοπίζεται ακριβώς στο ότι πρόκειται για τεχνολογίες που δεν αποσκοπούν στην επέκταση της μυϊκής δύναμης αλλά σε αυτήν του ανθρώπινου μυαλού και στην κοινωνικοποίηση της γνώσης.

Η σύγκλιση πληροφορικής και τηλεπικοινωνιακών τεχνολογιών, η δικτύωση, ( τηλεπληροφορική) αναδομούν τις οικονομικές, πολιτικές, διοικητικές, κοινωνικές σχέσεις και δυνατότητες.. Κατανέμει δικαιώματα και  επαναπροσδιορίζει τη θέση του ατόμου και των κοινωνιών, στον ραγδαίο κοινωνικό-οικονομικό παγκόσμιο μετασχηματισμό.
Πατήστε εδώ