Ο ηλεκτρονικός τύπος μου στέλνει δυο πληροφορίες για να δούμε την πρώτη αλήθεια. Μετά θα αναζητήσω τη δεύτερη που λειτουργεί συμπληρωματικά και την οποία οι σοβαροί κονδυλοφόροι «αριστερά» και δεξιά την αποκρύπτουν. Τέλος, θα ανιχνεύσω το ρόλο της «αντισυστημικής Αριστεράς». Μου φαίνεται ύποπτος όσο ποτέ.
«Οι αθρόες προσλήψεις υπεράριθμου προσωπικού κυρίως την προεκλογική περίοδο (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2009), που επιβάρυναν σημαντικά τις λειτουργικές δαπάνες της ΑΜΕΛ (Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας), είχαν ως αποτέλεσμα για πρώτη φορά η εταιρία να εμφανίσει το 2009 έλλειμμα πάνω από 22 εκατομμύρια ευρώ, αφού η αναλογία του κόστους μισθοδοσίας προς τα συνολικά έσοδα αυξήθηκε από 48% το 2007 σε 74% το 2009. Αυτό προκύπτει από το Πόρισμα του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή, ο οποίος διενήργησε έλεγχο στην εταιρεία». (Εδώ)
και
«Υπέρμετρα μεγάλη και σε μεγάλο βαθμό αδικαιολόγητη χαρακτηρίζει η Alpha Bank τη μείωση στις εισπράξεις από φόρο εισοδήματος στο ενδεκάμηνο του 2010, η οποία έφτασε το 12,9%, ποσοστό που αντιστοιχεί σε λιγότερους φόρους ύψους 1,9 δισ. ευρώ. Η εξέλιξη αυτή σύμφωνα με την ανάλυση που δημοσιεύεται στο τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο της τράπεζας οφείλεται «σχεδόν αποκλειστικά στη φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών, εμπόρων, εισοδηματιών και αγροτών οι οποίοι, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, σε ποσοστό 83% πλήρωσαν μηδέν (0) φόρο εισοδήματος έναντι του 53% των μισθωτών. (και Εδώ)
Στις δημοσιεύσεις φαίνονται ανάγλυφα δύο από τις βασικές αιτίες της κρίσης που βιώνουμε. Ασυδοσία στο δημόσιο τομέα και εκτεταμένη φοροδιαφυγή στα μεσαία και ανώτερα στρώματα της κοινωνίας, δύο χαρακτηριστικά του πελατειακού κράτους που σήμερα πιέζεται και καταρρέει. Γνωστές παθολογίες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά όχι οι μόνες.
Υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια να μπει στη σκιά των εξελίξεων ο ρόλος των οικονομικών ελίτ στην κρατική κρίση των ελλειμμάτων και του χρέους. Διότι το πελατειακό κράτος είχε και έχει πολλών ταχυτήτων πελάτες. Έχει και αυτούς που εκλιπαρούν και διαγκωνίζονται για μια τρίμηνη σύμβαση στο Μετρό, αλλά έχει και τους άλλους που έστησαν και στήνουν τις μεγάλες δουλειές με το δημόσιο, που έβγαλαν παράνομα υπερκέρδη με τα οποία αφού τακτοποίησαν τις υποχρεώσεις τους προς τους πολιτικούς που τους εξυπηρέτησαν άρχισαν μετά τις μεταφορές στις off shore εταιρείες, στην Ελβετία, σε ακριβές αγορές στο εξωτερικό κλπ. Αναφερόμαστε σε ένα τεράστιο πλέγμα συμφερόντων, που στο όνομα της δήθεν επανεπένδυσης των κερδών πέτυχαν φοροαπαλλαγές και εκπτώσεις και έτυχαν γενναίων επιδοτήσεων από τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής ένωσης και του ελληνικού κράτους. Ακόμα μιλάμε για τις τράπεζες που αφού ρούφηξαν το αίμα της κοινωνίας που ορέχτηκε τη μεγάλη ζωή, αφού μοίρασαν μπόνους στα στελέχη και κέρδη στους μετόχους, εισέπραξαν τη γενναία κρατική αρωγή και τώρα τη ξεκοκαλίζουν αρνούμενες να πάρουν το παραμικρό επενδυτικό ρίσκο.
Υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια να μπει στη σκιά των εξελίξεων ο ρόλος των οικονομικών ελίτ στην κρατική κρίση των ελλειμμάτων και του χρέους. Διότι το πελατειακό κράτος είχε και έχει πολλών ταχυτήτων πελάτες. Έχει και αυτούς που εκλιπαρούν και διαγκωνίζονται για μια τρίμηνη σύμβαση στο Μετρό, αλλά έχει και τους άλλους που έστησαν και στήνουν τις μεγάλες δουλειές με το δημόσιο, που έβγαλαν παράνομα υπερκέρδη με τα οποία αφού τακτοποίησαν τις υποχρεώσεις τους προς τους πολιτικούς που τους εξυπηρέτησαν άρχισαν μετά τις μεταφορές στις off shore εταιρείες, στην Ελβετία, σε ακριβές αγορές στο εξωτερικό κλπ. Αναφερόμαστε σε ένα τεράστιο πλέγμα συμφερόντων, που στο όνομα της δήθεν επανεπένδυσης των κερδών πέτυχαν φοροαπαλλαγές και εκπτώσεις και έτυχαν γενναίων επιδοτήσεων από τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής ένωσης και του ελληνικού κράτους. Ακόμα μιλάμε για τις τράπεζες που αφού ρούφηξαν το αίμα της κοινωνίας που ορέχτηκε τη μεγάλη ζωή, αφού μοίρασαν μπόνους στα στελέχη και κέρδη στους μετόχους, εισέπραξαν τη γενναία κρατική αρωγή και τώρα τη ξεκοκαλίζουν αρνούμενες να πάρουν το παραμικρό επενδυτικό ρίσκο.
Υπηρεσιακός παράγοντας του υπουργείου Οικονομικών, τονίζει ότι τα ποσά για τα οποία γίνεται συζήτηση είναι πραγματικά τεράστια: σύμφωνα με εκτιμήσεις ελβετικών χρηματοοικονομικών οίκων, το «μαύρο» χρήμα που βρίσκεται κατατεθειμένο από κατοίκους ευρωπαϊκών χωρών στην Ελβετία προσεγγίζει τα 800 δις. ευρώ, εκ των οποίων ο ίδιος υπηρεσιακός παράγοντας υπολογίζει ότι ελληνικής προέλευσης είναι τουλάχιστον 30-40 δις. ευρώ!.
Το χρήμα αυτό, μαύρο ή άσπρο, δεν έχει σημασία, είναι χρήμα που έχει παραχθεί στην Ελλάδα και που το ελληνικό κράτος άφησε να διαφύγει χωρίς να φορολογηθεί. Είναι χρήμα που μάταια περιμένουν να επαναπατρισθεί προτείνοντας ιδιαίτερα ευνοϊκές ρυθμίσεις, χωρίς όμως να γίνεται και τίποτα ουσιαστικό. Εδώ η κυβέρνηση δεν είναι τόσο αυστηρή. Φαίνεται ότι η φορολόγηση του μαύρου χρήματος δεν ανήκει στη «νέα εποχή» που επαγγέλλεται. Άλλά και οι σοβαροί αναλυτές του Βήματος, των Νέων ή της Καθημερινής, «αριστεροί» και δεξιοί, που κατακεραυνώνουν και καλά κάνουν, τα σκανδαλώδη προνόμια των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ ή των κλειστών επαγγελμάτων, ξεχνούν να αναφερθούν στα πάρτυ της Ολυμπιάδας της εποχής Σημίτη, στις επιδοτήσεις που απολάμβαναν οι διαπλεκόμενοι Έλληνες και ξένοι επιχειρηματίες και προμηθευτές του ευρύτερου δημόσιου τομέα, σε αγαστή συνεργασία με τους συνδικαλιστές του δημοσίου και τις κατά τόπους πολιτικές μαφίες.
Γιατί όμως ξεχνιούνται αυτά;
Η Ελλάδα θ’ αλλάξει αυτό είναι σίγουρο. Το μεταπολιτευτικό σκηνικό μετασχηματίζεται υπό το κράτος της απειλής της ανοικτής πτώχευσης, αλλού βίαια και αλλού ήπια. Μόνο που το «βίαια» αναφέρεται κατά κανόνα στους εργαζόμενους και το «ήπια» στους μεγάλους εργοδότες, τις διαπλεκόμενες οικονομικές ελίτ.
Και βέβαια οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία θα χάσουν το επίδομα « σηκώματος κεραίας» και οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ τις γενναίες επιδοτήσεις των ασφαλιστικών τους ταμείων από τον δημόσιο κορβανά. Και είναι σωστό και δίκαιο που θα γίνουν αυτά. Αλλά δεν ακούσαμε τίποτα και ούτε πρόκειται ν’ ακούσουμε για τη φορολογία του μαύρου χρήματος, για τους φόρους των ελεύθερων επαγγελματιών με τα μεγάλα εισοδήματα, για την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, για τα κέρδη των κατασκευαστικών, για τις επιδοτήσεις που βγήκαν στην Ελβετία, για τους δυσάναλογα μεγάλους έμμεσους φόρους και τους μικρούς άμεσους που επιβαρύνουν τους αδύναμους και χαϊδεύουν τους δυνατούς.
Το γεγονός ότι η αφελής Αριστερά υποστηρίζει την κάθε συντεχνία του δημοσίου και καταγγέλλει συστηματικά την κάθε είδους επιχειρηματικότητα, δεν είναι άλλοθι για να κάνουν οι «σοβαροί αναλυτές» γαργάρα την εκτεταμένη ανομία στις σχέσεις μεγάλων οικονομικών συμφερόντων με το κράτος και τις πολιτικές ελίτ.
Η σημερινή κυβέρνηση στρώνει και καθαρίζει συνεχώς το χαλί με σειρά νόμων για να προκαλέσει έναρξη των επενδύσεων που θα προκαλέσουν με τη σειρά τους μια ήπια έστω ανάπτυξη. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας δεν είναι μέτρο εξορθολογισμού, αλλά μέτρο σαγήνευσης των επίδοξων επενδυτών. Στα πλαίσια αυτά μια σειρά αναλυτές πασχίζουν να αποδείξουν ότι τα μέτρα που στρέφονται κατά των προνομίων των συντεχνιών είναι η μόνη λύση για τα αδιέξοδα και τα ελλείμματα του κράτους, κλείνοντας έτσι το μάτι στην επιχειρηματικότητα.
Γιατί η "Αριστερά" μισεί την επιχειρηματικότητα;
Η ανατροπή τους σημερινού κλίματος έχει ανάγκη όσο τίποτα άλλο την υγιή επιχειρηματικότητα που προσδοκά νόμιμα κέρδη. Οι άνθρωποι της εργασίας έχουν ανάγκη τις σοβαρές επενδύσεις, για να βρουν δουλειά, για να συνεργαστούν, να δουλέψουν φασόν, να πάρουν εργολαβίες. Μόνο που οι επιχειρήσεις πρέπει να υπακούουν στους νόμους, να πληρώνουν τους νόμιμους μισθούς, να ασφαλίζουν τους εργαζομένους, να σέβονται το περιβάλλον και την υγεία των ανθρώπων, να πληρώνουν φόρους. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και η μικρή και συνεργατική επιχειρηματικότητα, οι συνεταιρισμοί νέων ή γυναικών στην επαρχία ή στις πόλεις που μπορούν να αποτελέσουν απάντηση στην ανεργία και στην οικονομική δυσπραγία, όπως είδαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση. Στο μέτρο που το κράτος αδυνατεί να παίξει πλέον το ρόλο της μάνας που ταΐζει όλα τα παιδιά της, το επιχειρείν με κάθε τρόπο είναι ότι μας απέμεινε. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με καινοτομία, εξωστρέφεια, ανταγωνισμό, προώθηση προϊόντων σε ξένες αγορές, μπορεί να έχει σημαντική συμμετοχή στην ανάπτυξη.
Γιατί όμως η "Αριστερά" τύπου ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ μάχεται με κάθε τρόπο την κάθε επιχειρηματικότητα; Γιατί δεν αναφέρεται ποτέ στους συνεταιρισμούς αυτού του είδους; Γιατί δεν ενθαρρύνει τα μέλη της να στηρίξουν τέτοιες πρωτοβουλίες;
Οι ηγεσίες της κλασσικής κατ’ όνομα Αριστεράς είναι ένα σύνολο κρατικοδίαιτων άεργων που δεν έχουν σχέση με την κουλτούρα της εργασίας, απεναντίας την απεχθάνονται. Αναζητείστε τον τρόπο που βιοπορίζονται και θα δείτε ότι είναι είτε επαγγελματικά στελέχη που σιτίζονται από τις κρατικές επιδοτήσεις προς τα κοινοβουλευτικά κόμματα, είτε δημόσιοι υπάλληλοι συνήθως αποσπασμένοι στα κόμματα ή στα γραφεία των βουλευτών, είτε ακόμα και συνδικαλιστές με ιδιαίτερη αγάπη προς τις ημεραργίες. Αυτοί είναι οι μελλοντικοί ήρωες της επερχόμενης επανάστασης των «δουλοπάροικων», άνθρωποι που δεν τους ξέρει η δουλειά, ούτε και θέλουν να τους μάθει. Η εικόνα που έχουν για τον κόσμο, αυτοί οι ιδεολογικοί γίγαντες είναι ένας υπέρογκος δημόσιος τομέας όπου κάποια κορόϊδα δουλεύουν, οι ξένοι δανείζουν αφειδώς και με χαμηλό επιτόκιο και οι υπόλοιποι απολαμβάνουν εκφωνώντας αριστερούς δεκάρικους. Αν μάλιστα οι δανειστές γίνουν φορτικοί τους ρίχνουν και μια στάση πληρωμών και ένα «άντε γαμηθείτε» και καθαρίσανε. Κάπως έτσι νοούν το σοσιαλισμό. Συνεπώς όποιος πασχίζει να στήσει μια επιχείρηση, να δουλέψει και να απολαύσει τα κέρδη των κόπων του, είναι σύμμαχος της αστικής τάξης, εκμεταλλευτής, τσανάκι της τρόικας και εχθρός του λαού. Το πρόβλημα με αυτούς τους «λαϊκούς αγωνιστές» είναι καταρχήν ψυχολογικό. Το πολιτικό έρχεται μετά. Στη μάχη τους για τη διατήρηση των προνομίων που τους παρέχει το δημόσιο πλέγμα, χρειάζονται συμμάχους και τους βρίσκουν στις συντεχνίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Όταν τα «Αριστερά αντισυστημικά» κόμματα υποστηρίζουν από φορτηγατζήδες μέχρι τελωνειακούς και από ΔΕΗτζήδες μέχρι λαμόγια καθηγητές ΑΕΙ, υπερασπίζονται τα στελέχη τους, δηλαδή τον εαυτό τους. Δηλαδή, το εκτεταμένο σύστημα του πελατειακού κράτους που όλους τους βολεύει, ακριβώς για να μπορεί να επιβιώνει χωρίς σοβαρές αντιστάσεις.
Η μάχη κατά του μεταρρυθμισμού είναι μάχη προσωπικής επιβίωσης των «Αριστερών» κρατικοδίαιτων στελεχών.
Αντίθετα, όποιους επιχειρούν, αλλά και όποιους επέλεξαν να αγωνιστούν για το ψωμί τους ως υπάλληλοι στην ελεύθερη αγορά, τα «Αριστερά στελέχη» τους μισούν, τους βλέπουν ως αντιπάλους γι’ αυτό και τους εγκατέλειψαν στο έλεος της καπιταλιστικής ασυδοσίας, ή της κρατικής αυθαιρεσίας. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες με καθοδήγηση αυτής της Αριστεράς απομάκρυναν από τα συνδικάτα τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, και τους άφησαν γυμνούς στον οικονομικό χειμώνα.
Οι μηχανισμοί των κλασσικών δήθεν Αριστερών κόμματων εν Ελλάδι είναι προέκταση των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους. Είναι μάλιστα από τους πιο επικίνδυνους για τα συμφέροντα των εργαζομένων, γιατί εμφανίζονται ως αντισυστημικοί, ως ορκισμένοι εχθροί του αστισμού, ενώ είναι εστίες του πιο άγριου παρασιτισμού μέσα σε καπιταλιστικό περιβάλλον.
Ως ιδεολογικοί θιασώτες του Στάλιν, της Ιskra και του κάθε λογής αρνητισμού και εχθροί της κάθε νεωτερικότητας, προσδοκούν να υποκαταστήσουν και το θρησκευτικό τομέα του ιδεολογικού οπλοστάσιου του αστισμού.
Για όλο το κείμενο πατήστε εδώ
